Η κατάντια του νεοέλληνα, που κατέστην μικρόνους, γιατί δεν γνωρίζει επαρκώς και σε βάθος τη μητρική του γλώσσα, ώστε να μπορεί να στοχαστεί και να εκφράσει τις σκέψεις του με σαφήνεια, οφείλεται ΚΑΙ στην άγνοια της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας!
Η Αρχαία Ελληνική γραμματεία αποτελεί τη ρίζα, από την οποία αντλούν τον πλούτο τους τα Νέα Ελληνικά, και δεν μπορεί να θεωρείται «νεκρή», γιατί ένα δέντρο με νεκρές ρίζες, είναι ένα νεκρό δέντρο!
Η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα όμως, είναι ολοζώντανη και τροφοδοτεί με τους χυμούς της, όχι μόνο την Νέα Ελληνική Γλώσσα, αλλά ολόκληρη την παγκόσμια διανόηση, καθώς είναι σπαρμένη μέσα σε όλες τις επιστήμες, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και μέχρι και σήμερα κατασκευάζονται νεολογισμοί και ορολογίες βασισμένες στα αρχαία ελληνικά!
«Νεκροί» ή πνευματικά ζόμπι, είναι όσοι προσπαθούν να την θάψουν, αλλά είναι τόσο ασήμαντοι μπροστά στο μεγαλείο της, ώστε απλά αυτογελιοποιούνται!
Όχι τυχαία λοιπόν, ο τρόπος με τον οποίο επιλέχτηκε να διδάσκεται η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα στους Έλληνες, είναι καταπιεστικός, αντιπαιδαγωγικός, παγερά αδιάφορος και βαρετός για τους μαθητές, αποσκοπώντας να τους κάνει να τη μισήσουν! Φανταστείτε ότι διδασκόμαστε Αρχαία Ελληνικά, μελετώντας... δικογραφίες(!), σαν τους λόγους του Λυσία, ενώ υπάρχουν πάρα πολλά κείμενα με πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία από την Ελληνική Μυθολογία, λογοτεχνία, φιλοσοφία κ.λπ., τα οποία επιδεικτικά εξαιρούνται της διδακτέας ύλης!
Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την αποκοπή των μαθητών από την αντίληψη της συνέχειας της Ελληνικής Γλώσσας μέσα στο χρόνο, και την εξελικτική της πορεία, όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον αποτελούν ένα αναπόσπαστο ενιαίο σύνολο, το οποίο είναι εγκληματικό αν το κατακρεουργήσουμε σε ανεξάρτητα μεταξύ τους κομμάτια...
Οι έννοιες των λέξεων και η «γεωμετρία» της σύνταξης των προτάσεων, έχουν βαθύτερα νοήματα και ουσία, τα οποία περιμένουν να τα ανακαλύψουμε μελετώντας την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα, η οποία είναι μαθηματικά δομημένη και επομένως έχει αρμονία και μουσικότητα!
Όλα αυτά θα μας βοηθούσαν να γίνουμε σκεπτόμενοι άνθρωποι, με γνώση, κρίση και άποψη...
Σε «κάποιους» όμως αυτό δε συμφέρει, γιατί έτσι θα παύαμε να είμαστε ένα ελεγχόμενο ποίμνιο μαντρωμένο μέσα στην άγνοιά του, όπου η μόνη γλώσσα επικοινωνίας είναι τα βελάσματα, κι αυτά μας τα μαθαίνουν, μόνο και μόνο, για να μην σκουντουφλάμε μεταξύ μας...
Πόσοι όμως έχουμε την «πολυτέλεια» να το κατανοήσουμε;Του Δρ. Νικόλαου Α. Παντελίδη
* Ο Δρ. Νικόλαος Α. Παντελίδης είναι Διδάκτωρ των Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων