Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, διορίσθηκε στην Τηλεγραφική υπηρεσία (1861) και εργάστηκε στο κατάστημα της Τρίπολης ως βοηθός Β΄ τάξεως. Αργότερα εργάστηκε ως τηλεγραφητής στο Ναύπλιο ενώ στις 19 Μαΐου 1870 προήχθη σε προϊστάμενο και μετατέθηκε εκ νέου στο τηλεγραφείο της Τρίπολης (ΦΕΚ 23/Α/28-6-1970). Τον Αύγουστο του 1883 προήχθη στον βαθμό του υποδιευθυντή Β΄ τάξεως (ΦΕΚ 387/Α/24-9-1883), ενώ το 1890 προήχθη σε υποδιευθυντή Α΄ τάξεως και τοποθετήθηκε ως διευθυντής του Τηλεγραφικού και Ταχυδρομικού γραφείου του Ναυπλίου. Στη θέση αυτή παρέμεινε επί μία δεκαετία.

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1900 διορίσθηκε γενικός διευθυντής της Τηλεγραφικής και Ταχυδρομικής περιφερείας Λαρίσης και Φθιώτιδας με έδρα τη Λάρισα [4]. Αντικατάστησε τον Ελευθέριο Κομνηνό, ο οποίος μετατέθηκε στο Ναύπλιο [5]. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες της εγκατάστασής του στη Λάρισα «κατέκτησε τας συμπαθείας των πολιτών διά τον ευγενή χαρακτήραν και την καλήν συμπεριφοράν του» [6]. Στις αρχές του 1905 διορίσθηκε ως γενικός διευθυντής όλων των ταχυδρομικών και τηλεγραφικών γραφείων της Θεσσαλίας, της Φθιώτιδας και της Ευρυτανίας.

Με ενέργειές του συστάθηκε τον Φεβρουάριο του 1908 στο χωριό Μπαμπά (Τέμπη) «τηλεγραφικόν γραφείον αντί του τηλεφωνικού τοιούτου, όλως ανεπαρκούς, ένεκεν των εκτελουμένων εκεί εργασιών της κατασκευής της διεθνούς σιδηροδρομικής γραμμής». Η διεύθυνση του τηλεγραφείου του Μπαμπά ανατέθηκε στον Ευάγγελο Τζανάτο, τηλεγραφητή του γραφείου Λαρίσης [7].

Το 1909 ήταν μία δύσκολη χρονιά για τον Πέτρο Καράκαλο. Τη νύκτα της 16ης Απριλίου διαπράχθηκε από αγνώστους κλοπή ενός αρκετά μεγάλου χρηματικού ποσού (500 δρχ.) στο Ταχυδρομείο της Λάρισας [8]. Οι δράστες εισήλθαν στο κατάστημα από ανασφάλιστο παράθυρο και αφαίρεσαν τα χρήματα από το γραφείο του προϊσταμένου Δημητρίου Σοφού. Στις καταθέσεις τους οι τρεις διανομείς υπέδειξαν τον Σταύρο, μικρότερο υιό του Πέτρου Καράκαλου (τότε 16 ετών), ως ύποπτο της κλοπής. «Η κατάθεσις αυτή των διανομέων περί πιθανής ενοχής του υιού του, ανάγκασε τον κ. Καράκαλον να μετρήση εις τον κ. Σοφόν μέχρι λεπτού τας κλαπείσας δραχμάς του» [9]. Οι τρείς διανομείς τιμωρήθηκαν με προσωρινή παύση από την εργασία τους επειδή θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την μη τήρηση των κανόνων ασφαλείας (σφράγισμα παραθύρων) πριν αποχωρήσουν από το κατάστημα.

Η κοινωνία της Λάρισας παρακολούθησε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την υπόθεση αυτή, στην μεγέθυνση της οποίας συνέβαλαν εσκεμμένα (για κερδοσκοπικούς λόγους) και οι εκδότες των δύο εφημερίδων που εκδίδονταν στην πόλη. Η «Μικρά» του Θρασύβουλου Μακρή έλαβε το μέρος των διανομέων και ζήτησε από τον Πέτρο Καράκαλο να αιτηθεί την μετάθεσή του από την πόλη μετά από την ατυχή διαγωγή του υιού του. Αντιθέτως, η «Σάλπιγξ» του Μιχαήλ Τσόγκα επέρριψε τις ευθύνες στους τρείς διανομείς τους οποίους κατηγόρησε, ότι χωρίς να έχουν την παραμικρή απόδειξη, υπέδειξαν ως δράστη τον μικρό Καράκαλο για να πλήξουν το γόητρο του πατέρα του. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι οι πραγματικοί δράστες δεν συνελήφθησαν ποτέ, ενώ ο Πέτρος Καράκαλος αιτήθηκε την μετάθεσή του από την Λάρισα. Η αίτησή του έγινε αποδεκτή και διορίσθηκε Γενικός Επιθεωρητής των Ταχυδρομείων και Τηλεγραφείων του Ελληνικού Κράτους, εγκατασταθείς με την σύζυγό του Σμαράγδα και τα τέσσερα παιδιά τους στην Αθήνα. «Απερχόμενος ο κ. Καράκαλος τας αρίστας των εντυπώσεων εγκαταλείπει εις την πόλιν μας διά την άχρι μέχρι τούδε ευδόκιμον και εντιμοτάτην υπηρεσίαν του δι ώ κι εύλογος η λύπη της κοινωνίας μας επί τη απομακρύνσει ακεραίου υπαλλήλου» [10].

Ο Πέτρος Καράκαλος συνταξιοδοτήθηκε το 1911, έχοντας συμπληρώσει ακριβώς 50 έτη συνεχούς υπηρεσίας. Θεωρείται ένας από τους οργανωτές της Τηλεγραφικής, Τηλεφωνικής και Ταχυδρομικής Υπηρεσίας (ΤΤΤ) του Ελληνικού κράτους, αφού σε υποδείξεις, βελτιώσεις και αναθεωρήσεις του, στηρίχθηκαν τα σχετικά νομοσχέδια που κατατέθηκαν για ψήφιση στη Βουλή. Για αυτήν ακριβώς την προσφορά του τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία (1907) με τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος [11].

Απεβίωσε τον Φεβρουάριο του 1929 σε ηλικία 88 ετών. «Ένεκα της εγκυκλοπαιδικής και της τεχνικής μορφώσεώς του, της ευφυΐας και της μεγάλης πείρας του είχεν ελκύση αμέριστον την εμπιστοσύνην των ιθυνόντων, διά την πρόοδον του κλάδου εις ον υπηρέτει. Εγκωμιαστικώταται εκθέσεις των προϊσταμένων του και ευαρέσκειαι υπουργών και Βασιλέως αντήμοιβον πάσαν εργασίαν του τείνουσα εις βελτίωσιν του κλάδου του. Προσηνής και μειλίχιος προς ευσυνειδήτους υφισταμένους του, ήτο αυστηρός προς πάντα τοιούτον μη εκπληρούντα το καθήκον του ως αυτός ηνόει, ως αυτός το εξεπλήρου» [12].

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]. Γεννήθηκε στη Βυτίνα της Αρκαδίας το 1836. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Εθνικού Πανεπιστημίου (1861), ακολούθησε τον δικαστικό κλάδο φθάνοντας μέχρι τον βαθμό του εφέτη. Υπηρέτησε στην Σύρο, στη Λαμία, στο Ναύπλιο, στην Τρίπολη, στην Πάτρα, στην Αθήνα και στην Κρήτη. Το 1985 εκλέχθηκε βουλευτής Πατρών, αλλά η εκλογή του ακυρώθηκε. Την ίδια χρονιά δώρισε στον Δήμο Τριπόλεως ένα οικόπεδο στο οποίο αναγέρθηκε το Δημοτικό Νοσοκομείο της πόλης. Βλ. Τάκης Χ. Κανδηλώρος, «Ευθύμιος Καράκαλος», Αρκαδική Επετηρίς (Αθήνα), τ. 1 (1903), σ. 149-150. Απεβίωσε πλήρης ημερών το 1934.

[2]. Ανώτερο στέλεχος των Ελληνικών Τηλεγραφείων και Ταχυδρομείων. Διετέλεσε υπάλληλος στο τηλεγραφείο της Κεφαλονιάς και προϊστάμενος στο αντίστοιχο της Κορίνθου (ΦΕΚ 23/Α/28-6-1870). Την 1η Δεκεμβρίου 1886 τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος (ΦΕΚ 361/Α/30-12-1886).

[3]. Αξιωματικός του Οικονομικού. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 27 Δεκεμβρίου 1916.

[4]. Το Τηλεγραφείο και Ταχυδρομείο της Λάρισας συστάθηκαν στις 21 Μαρτίου 1882, λίγους δηλαδή μήνες μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας (1881). Για το τηλεγραφείο είχε προβλεφθεί μία θέση υπαλλήλου, ενώ για το ταχυδρομείο μία θέση υποδιευθυντή, μία ενός ελεγκτή, μία ενός βοηθού Α΄ τάξεως και μία ενός κλητήρα (ΦΕΚ 16/Α/25-3-1882).

[5]. Μικρά (Λάρισα), φ. 28 (10 Σεπτεμβρίου 1900).

[6]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 129 (8 Σεπτεμβρίου 1900).

[7]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 929 (24 Φεβρουαρίου 1908).

[8]. Βρισκόταν στη συμβολή των οδών Παπακυριαζή και Παναγούλη, στο σημείο όπου αναγέρθηκε πολύ αργότερα το Grand Hotel.

[9]. Μικρά (Λάρισα), φ. 407 (25 Ιουνίου 1909).

[10]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 1020 (22 Νοεμβρίου 1909).

[11]. Μικρά (Λάρισα), φ. 348 (29 Νοεμβρίου 1907).

[12]. «Νεκρολογία: Πέτρος Καράκαλος». Βλ. Σκριπ (Αθήνα), φ. 9268 (27 Φεβρουαρίου 1929).

* Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου