Αυτές τον ανέθρεψαν με περισσή στοργή κι αγάπη στο δάσος, όπου κατοικούσαν, ένα ειδυλλιακό τοπίο γεμάτο δέντρα και πολύχρωμα λουλούδια. Αν και οι δικαιοδοσίες του είναι πολύπλοκες και διφορούμενες, θα παραμένει πάντοτε εκείνος, που με τον διθύραμβο και την δραματική τέχνη, συνέβαλε καθοριστικά σε ένα από τα ωραιότερα και σημαντικότερα επιτεύγματα του πολιτισμού και της τέχνης της αρχαίας Ελλάδος, το θέατρο.
Η απίστευτη και μυθώδης ευφορία των αμπελώνων της πόλης του Τυρνάβου ενέπνευσε τη φαντασία του συντάκτη άρθρου στην εφημερίδα “Συνταγματική Πυξίς” (Λάρισσα, 20 Σεπτεμβρίου 1891), ο οποίος, ως άλλος Αίσωπος, ως σύγχρονος μυθοποιός, την αποδίδει στην ευλογία του θεού Διόνυσου, μετά την εγκατάσταση στη νέα μικρή ἀλλά «περικαλεστάτην έπαυλιν» του, που έκτισε στην όμορφη κωμόπολη.
Σύμφωνα με το άρθρο, λοιπόν, ο Βάκχος, ένας από τους θεούς της αρχαιότητας, με τον οποίον το λαϊκό στοιχείο επικοινωνεί ευκολότερα, έφερε στους ανθρώπους, την φυτεία του δροσερού, ευωδιαστού καρπού της αμπέλου, του φυτού, που αποτελεί ζωογόνο δύναμη για κάθε άνθρωπο που υποφέρει, που επιθυμεί να δραπετεύσει προς στιγμή από τη μελαγχολία της καθημερινότητας και να λησμονήσει την «περιπέτειαν» του . Ο πρόσχαρος και ταραχώδης θεός, όταν άκουσε (το 1891) τους ενθουσιώδεις ύμνους, τους οποίους η «γεωργική και ποιμενική τάξις» έψαλλε προς τη θεά Δήμητρα, με «την αβράν και ροδόχρουν ευτυχούς ανοίξεως όψιν», ζήλεψε. Όταν δε ο θεός του φυσικού κόσμου είδε τη θεά της γονιμότητας, την προστάτιδα της γεωργίας και των καλλιεργειών, ως Νηρηίδα να επιθεωρεί τα βασίλεια της και, παίζοντας το χρυσό κομπολόγι της, να αριθμεί τα στάδια της ευτυχίας, ωθούμενος από φθόνο αποφάσισε να κτίσει στην πόλη του Τυρνάβου νέα και πανέμορφη έπαυλη. Μετά την εγκατάσταση του στον Τυρναβο, έδωσε τα δώρα του και την ευλογία του στη νέα του πατρίδα και κατέστησε τους αμπελώνες του Τυρνάβου και του γειτονικού Καζακλαρίου «ευτυχίας φυτούργημα». Η «απίστευτη και μυθώδης» ευφορία των αμπελώνων του Τυρναβίτικου κάμπου γέμιζε με χρυσάφι τα δοχεία των αμπελουργών, που υμνούν με χαρά τον αγαπητό τους θεό.
Κι έζησαν αυτοί καλύτερα… κι ο αρθογράφος αναφωνεί «Ω πόσον ζηλευτή είναι της φύσεως η πρόνοια, και θείας δυνάμεως επί της γηίνου σφαίρας κρίνεται, όποτε συμβιβάζει τας παροχάς της εν χώρα τινί, ίνα όλη η κτίσις της προσμειδιά και χαίρη. Είναι αληθής θεότης εν τη φύσει και φύσις εν τη θείᾳ βουλή».
Πηγή
Εφημερίδα Συνταγματική Πυξις, Λάρισσα, 20 Σεπτεμβρίου 1891,Έτος Α, Αριθμός 16
* Η Κωνσταντινιά Πατσή είναι διευθύντρια του ΓΕ.Λ Τυρνάβου, πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος Master of Business Administration (MBA) του Staffordshire University
