Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ: Οι κάτοικοι του συνοικισμού «ΑΛΜΑΝΤΑΡ», 17 οικογένειες, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, έφυγαν από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και ήρθαν στην πατρίδα μας το 1922. Αρχικά εγκαταστάθηκαν έξω από τη Θεσσαλονίκη στο χωριό ΡΟΥΜΑ-ΚΑΒΑΚ. Εκεί παρέμειναν 5 χρόνια και το έτος 1927, ήρθαν στη Θεσσαλία και εγκαταστάθηκαν στο χωριό Αλμαντάρ, που υπαγόταν στην παλιά Κοινότητα Σιαμπαλί και σήμερα Φύλλου, του Ν. Καρδίτσας. Το έτος 1928, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο κ. Ελευθέριος Βενιζέλος για να τους βοηθήσει στην πρώτη εγκατάστασή τους, τους χορήγησε από ένα γεωργικό κλήρο 72 στρέμματα, 5 στρέμματα για λαχανόκηπο και ένα ζευγάρι άλογα ή βόδια. Τους έκανε από ένα σπίτι με ανάλογα τετραγ. μέτρα, σύμφωνα με τα μέλη της οικογένειάς τους. Τέλος, τους έκανε ακόμη και εκκλησία και σχολείο. Το έτος όμως, 1958, που είχε γίνει μεγάλος σεισμός, καταστράφηκαν και το σχολείο και η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Στις 29 Μαρτίου του 1947 που διορίστηκα δάσκαλος στον συνοικισμό τους, θυμάμαι ότι όταν έφτασα εκεί και πήγα στο καφενείο, βρήκα πολλά γεροντάκια που έπιναν τον καφέ τους. Αφού αυτοσυστήθηκα ότι είμαι ο νέος δάσκαλος που διορίστηκα στον συνοικισμό τους, ομολογώ, όταν τους είδα που σηκώθηκαν και με καλωσόρισαν με μεγάλη ευγένεια και μάλιστα ένα γεροντάκι, που ήξερε λίγα ελληνικά, μου είπε το εξής:

- Άντε-άντε, Ντάσκαλεμ’ να σε φωτίσ’ η Θεός, να μάθς τα παιδία μας γράμματα, για να μη μείνουν και αυτά (γκαβά, σα μας), συγκινήθηκα ιδιαίτερα.

– Ναι, ναι, γέροντά μου, θα προσπαθήσω.

Στη συνέχεια τον ρώτησα: - Γέροντά μου, εάν στο συνοικισμό σας έχετε και κανένα άλλο σοβαρό πρόβλημα να μου το πείτε και εγώ θα σας βοηθήσω.

- Ναι, ναι, Ντάσκαλεμ’. Το χωρίο μας, δεν έκει (έχει ούτε νιρό πιν’ μείς, ούτε και τα ζά μας (τα ζώα μας). Ο μόνος, που ενδιαφέρθηκε για να βρεθεί λύση, γι’ αυτό το καυτό πρόβλημα, ήταν ο συγχωριανός μας, ο μεγάλος Σάββας – Ζέρβας, που ήξερε λίγα κολλυβογραμματάκια. Αυτός έστειλε στον υπουργό Γεωργίας ένα τηλεγράφημα και τον παρακάλεσε να στείλει ένα τροπαν’ (γεωτρύπανο), για να σκάψ’ βαθιά, να βγάλ’ νιρό και κατέληγε «Με πολύ σεβασμό, ο μεγάλος Σάββας και όχ’ ο μικρός, που κατά κακή μου τύχη, εχ’ και αυτός το ίδγιο πώνυμο, με το θκόμ’ και θα λέει στους συγχωριανούς μας, ότι αυτός έστειλε το τηλεγράφημα στον υπουργό».

Πράγματι ο κ. Υπουργός, ανταποκρίθηκε στο αίτημά του και έστειλε αμέσως, ένα γεωτρύπανο, με ειδικευμένους εργάτες και άρχισε αμέσως η γεώτρηση. Όταν όμως το γεωτρύπανο έφτασε σε μεγάλο βάθος, το στρώμα που βρήκε, δεν ήταν υδροφόρο, εμπεριείχε εύφλεκτο αέριο (Μεθανίου) και κατά κακή συγκυρία, την ώρα εκείνη, ένας εργάτης ήτανε πάνω στη σκαλωσιά και κάπνιζε το τσιγάρο του, το κακό όμως, δεν άργησε νάρθει. Απρόσμενα, έγινε μια μεγάλη έκρηξη, με αποτέλεσμα το μεν γεωτρύπανο να διαλυθεί ολοσχερώς και όλοι οι εργάτες να σκοτωθούν. Ο γραμματισμένος, όμως, Σάββας, δεν έμεινε με τα χέρια του σταυρωμένα, φοβούμενος μήπως γίνει και νέα έκρηξη, έστειλε αμέσως δεύτερο κατεπείγον τηλεγράφημα στον ίδιο τον Πρωθυπουργό και του ξαναέγραψε.

Δυστυχώς, όμως, ο κ. Πρωθυπουργός, δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για να λυθεί αυτό το καυτό πρόβλημα. Από τότε και μέχρι σήμερα, οι κάτοικοι του συνοικισμού ζουν με τον φόβο, μήπως γίνει και πάλι καμιά νέα έκρηξη και θα καεί κι όλο το χωριό. Το κακό, όμως, δεν σταμάτησε μέχρις εδώ. Απρόσμενα, παρουσιάστηκε και το εξής παράξενο πρόβλημα. Γύρω από την περιοχή της γεώτρησης και μέσα από τα σπλάχνα της γης, ξεπετάγονταν μικρές φλογίτσες, 5-10 πόντους ύψος που έμοιαζαν με λαμπαδίτσες και είχαν μεγάλη θερμαντική δύναμη. Οι πανέξυπνες προσφυγίνες, εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη θερμαντική δύναμη, με τον εξής έξυπνο τρόπο. Κατασκεύασαν γύρω από τη βάση τους, πρόχειρες πέτρινες εστίες και πάνω στις φλογίτσες, έβαζαν τις κατσαρόλες τους και μαγείρευαν τα φαγητά τους. Και πάνω, στις μεγαλύτερες φλόγες, βάζανε μεγάλες κατσαρόλες και βράζανε πολύ νερό και έπλεναν και τα χοντρά μάλλινα ρούχα τους.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, για να λυθεί αυτό το καυτό πρόβλημα, η δική μου ταπεινή γνώμη, είναι η εξής: Θα πρέπει, ο σημερινός αρμόδιος υπουργός, να είναι πατριδολάτρης, να επιλέξει έναν ειδήμονα ορυκτολόγο και να συνεργαστεί με μια νέα ξένη αξιόλογη εταιρία και αφού πάνε μαζί στην τοποθεσία που έγινε η έκρηξη, να κάνουν μια νέα εμπεριστατωμένη γεώτρηση και αν διαπιστώσουν ότι το στρώμα (μεθανίου), είναι αξιόλογο για εκμετάλλευση, τότε πρέπει ν’ αρχίσουν αμέσως τη γεώτρηση, οπότε θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και το σημερινό φτωχό κράτος μας, θ’ αποκτήσει μια νέα πηγή εσόδων και θα πάψουν να έρχονται και σε μας τα πικρά χαράτσια.

* Του Νίκου Τσεκούρα

Ο Νίκος Τσεκούρας είναι συνταξιούχος δάσκαλος