Στις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν σε συνεργασία με τον Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών και τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Λαρισαίων (Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο Λάρισας, Λύκεια, Γυμνάσια και Δημοτικά Σχολεία, Τ.Ε.Ι., Ιατρική Σχολή, ΓΕΧΑ, και αλλού), επικράτησε μια πραγματική μυσταγωγία! Για μια σχεδόν εβδομάδα οι ηρωίδες διδασκάλισσες πήγαιναν από εκδήλωση σε εκδήλωση και έδιναν συνεντεύξεις στηλιτεύοντας την κατοχή και τις δραματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες διαβιούσαν οι εθελουσίως εγκλωβισμένοι-αιχμάλωτοι-σκλάβοι της Καρπασίας. Τα παιδιά σε όλα τα σχολεία οργάνωναν και παρουσίαζαν καλλιτεχνικά προγράμματα μέσα από τα οποία είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την Μεγαλόνησο. Συμπληρώνοντας έτσι με το καλύτερο τρόπο τα τεράστια εθνικά κενά του Υπουργείου Παιδείας, που για αδιευκρίνιστους λόγους, δεν φρόντισε ποτέ να ενημερώσει τα Ελληνόπουλα για την τουρκική κατοχή στην Κύπρο! Ως γνωστό στα σχολικά βιβλία υπάρχει κάπου μόνο μια μικρή αποσπασματική αναφορά για το μαύρο καλοκαίρι του ΄74 που σίγουρα από μόνη της δεν εξυπηρετεί απολύτως τίποτε!

Χιλιάδες δακρυσμένα μάτια χειροκροτούσαν ακατάπαυστα. Χειροκροτούσαν, χειροκροτούσαν, χειροκροτούσαν, μετουσιώνοντας το δάκρυ σε δίκαια οργή. Ελένη Φωκά, Γιαννούλα Βασιλείου και Δέσποινα Κολατζή Μουζούρη. Οι τρείς θεληματικά εγκλωβισμένες στη κατεχόμενη Καρπασία ηρωίδες διδασκάλισσες. Ήταν και οι τρεις μαζί μας; Δυστυχώς όχι! Οι τούρκοι κατακτητές δεν επέτρεψαν στην Ελένη Φωκά να είναι μαζί μας χρησιμοποιώντας ως συνήθως δόλια μέσα. Ωστόσο, η Ελένη Φωκά επικοινώνησε με τους Λαρισαίους πολίτες μέσω σχετικής επιστολής που διαβάστηκε σε όλες τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν. Έγραφε μεταξύ άλλων:

«… Οι τούρκοι επιβάλλουν στην Κύπρο μας τον διαχωρισμό και την κατοχή, μετά τη βάρβαρη εισβολή και κατοχή της Τουρκίας στην 20η Ιουλίου 1974. Διαπράττοντας ένα διεθνές έγκλημα και παρανομία, αρνούμενη να συμμορφωθεί με τα ψηφίσματα και στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών και της Ενωμένης Ευρώπης, για απόσυρση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων. Η Τουρκία δολοφονεί και καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό που διεκδικεί τ΄ ανθρώπινα δικαιώματα του και την ελευθερία του, όπως τον Κυπριακό λαό, τον Κουρδικό λαό και άλλες μειονότητες. Το καταμαρτυρούν τα τελευταία γεγονότα στην Δερύνεια (αναφέρεται στις δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού). Είναι γι΄ αυτό που σας ζητούμε και σας παρακαλούμε να εργαστείτε προς κάθε κατεύθυνση μέσω των Ην. Εθνών, του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Ενωμένης Ευρώπης, ώστε να υποδείξουν, να πιέσουν και να επιβάλουν στην Τουρκία να σεβαστεί τ΄ ανθρώπινα δικαιώματα μας για την ελευθερία και την ανεξαρτησία των λαών και να αποσύρει τα στρατεύματα και τους εποίκους της για να ελευθερωθεί η κατεχόμενη Κύπρος μας. Επίσης να ελευθερώσει και τους αγνοούμενους μας για να γυρίσουν στις οικογένειες τους. Εύχομαι κάθε καλό στην Ελλάδα και στον απανταχού Ελληνισμό. Καλή λευτεριά στην Κύπρο μας». Λίγες μέρες μετά η Ελένη Φωκά αναγκάστηκε να ταξιδέψει για σοβαρούς λόγους υγείας στις ελεύθερες περιοχές, έκτοτε, όμως, με απόφαση του Ραούφ Ντενκτάς της απαγορεύεται η επιστροφή στην πατρώα γη! Κι όσο και διαμαρτύρεται, κανένας δεν την ακούει!

Τα γράφω όλα αυτά, είκοσι χρόνια μετά, εξ αφορμής των όσων κατήγγειλε ο Επίτροπος Προεδρίας Ανθρωπιστικών Θεμάτων κ. Φώτης Φωτίου, ενώπιον του Κυπριακού Κοινοβουλίου, σχετικά με βιασμούς και 13 δολοφονίες εγκλωβισμένων της Καρπασίας, ένα πραγματικό πογκρόμ κατά των θεληματικά εγκλωβισμένων το οποίο όμως έμενε στα κρυφά και στο σκοτάδι από τις εκάστοτε δικές μας κυβερνήσεις! Με τη δικαιολογία του φόβου (σύμφωνα με τον κύριο Φωτίου) για επιδείνωση της κατάστασης και σε βάρος των υπολοίπων ελεύθερων πολιορκημένων των κατεχομένων εδαφών!

Ο Επίτροπος Προεδρίας είπε ότι η ενημέρωση της κυβέρνησης γι΄ αυτές τις κακουργηματικές πράξεις των Τούρκων -κυρίως εποίκων- σε βάρος των Ελλήνων Κυπρίων, είναι ότι αυτές διαπράχθηκαν από το 1976 μέχρι το 1999. Κι εδώ ακριβώς είναι που αναδεικνύονται το μεγαλείο και ο ηρωισμός των τριών εγκλωβισμένων διδασκαλισσών, οι οποίες από τη Λάρισα, την ώρα που οι τούρκοι βίαζαν και δολοφονούσαν, την ώρα που ήταν περικυκλωμένες από εποίκους και γκρίζους λύκους, την ώρα που κινδύνευαν να δολοφονηθούν και οι ίδιες, είχαν το θάρρος να καταγγείλουν την κατοχική Τουρκία, για όσα εκ τους ασφαλούς, καταγγέλλονται σήμερα, ύστερα από παρέλευση δύο δεκαετιών!

Θα γίνουν έρευνες για τις δολοφονίες εγκλωβισμένων ώστε αυτοί που θα αποδειχθεί ότι σκοτώθηκαν από έποικους ή τουρκικά στρατεύματα, να περιληφθούν στους πεσόντες της τουρκικής εισβολής, δήλωσε ακόμα ο κ. Φωτίου. Εντάξει, κάλλιο αργά παρά ποτέ, αλλά ως εκεί όμως! Κανένα συγχωροχάρτι στους τότε κυβερνώντες! Καμιά δικαιολογία δεν υπάρχει που να απαλλάσσει των ευθυνών τους όλους όσους χειρίστηκαν αυτά τα ανθρωπιστικά θέματα για την περίεργη απροθυμία τους να καταγγείλουν την Τουρκία για τα πολλαπλά εγκλήματα της κατά ανυπεράσπιστων αθώων πολιτών.

Υπάρχουν όμως και χειρότερα! Την ίδια απαράδεκτη-τραγική στάση κράτησε η δική μας πλευρά και στο θέμα των αγνοουμένων. Όταν ο δημοσιογράφος Πέτρος Κασιμάτης ενημερώθηκε από αξιόπιστες πηγές ότι βρήκαν σε τουρκικές φυλακές κάποιους αγνοούμενους ζωντανούς (όπως γράφει στη σελ. 47 του βιβλίου του «Δεκατρία περιστέρια - Οι τελευταίοι επιζώντες αγνοούμενοι της Κύπρου»), φρόντισε να ενημερώσει τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο οποίος τον συμβούλεψε: «Είναι ολισθηρό το θέμα, μην το ψάχνεις …». Πέντε χρόνια, γράφει ο Π. Κασιμάτης, διήρκεσε η έρευνα του στην Τουρκία, την Κύπρο, τη Μέση Ανατολή, τα στρατηγεία των Κούρδων ανταρτών, τα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών. Πριν δημοσιευθεί οτιδήποτε, ενημέρωσε τον τότε Πρόεδρο της Κύπρου Γλαύκο Κληρίδη με όλα τα απόρρητα στοιχεία της έρευνας, ο οποίος με τη σειρά του έστειλε στην Ελλάδα τον ειδικό απεσταλμένο και εξ απορρήτων του πρέσβη Δώρο Πιερίδη προκειμένου να ολοκληρώσει παράλληλη έρευνα για το συγκλονιστικό αυτό θέμα. Ο Πιερίδης συγκέντρωσε ολόκληρο το αποδεικτικό υλικό και ενημερώθηκε για την «κλειστή ομάδα» των αξιωματούχων που εντόπισε 13 αιχμαλώτους οι οποίοι βρίσκονταν φυλακισμένοι, στη νευραλγική ταξιαρχία καταδρομών στο Μπολού Β.Δ. της Άγκυρας και στο Ντενισλί (σε στρατιωτική περιοχή) Ν.Δ. της Άγκυρας.

Ποιά όμως νομίζετε πως ήταν η συνέχεια; Έγινε δυστυχώς αυτό που γίνεται πάντα. Οι πολιτικές ηγεσίες μας δεν έκαναν, ούτε τότε, ούτε ποτέ τους, οτιδήποτε ουσιαστικό ώστε να αναγκασθεί η Τουρκία να δώσει πειστικές απαντήσεις για την προκλητική στάση που τήρησε όλα αυτά τα χρόνια ακόμα και για ένα καθαρά ανθρωπιστικό ζήτημα, όπως είναι αυτό των αγνοουμένων. Για να μην χαλάσει το καλό κλίμα στις σχέσεις μας με την Άγκυρα ... Τέτοια κατάντια δηλαδή!

Υ.Γ.1: Τα όσα συγκλονιστικά γράφονται στο βιβλίο του Πέτρου Κασιμάτη, ουδέποτε διαψεύσθηκαν! Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις, πολιτικοί της πρώτης γραμμής (Τσουδερού, Σαμαράς) τα επιβεβαίωσαν!

* Από τον Ντίνο Αυγουστή

Ο Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή είναι επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας