Επίσης αξέχαστες θα μείνουν, για άλλο λόγο βέβαια, οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2009, τις οποίες κέρδισε ο Γιώργος Παπανδρέου με το γνωστό «Λεφτά υπάρχουν». Θα μείνουν αξέχαστες διότι η κυβέρνηση Παπανδρέου μετά από οκτώ μήνες, τον Απρίλιο του 2010 ανακοινώνει -την Οδύσσεια των Ελλήνων- με στομφώδες ύφος από το ακριτικό Καστελόριζο, την ένταξη της χώρας μας στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ, δηλαδή το 1ο μνημόνιο. Έτσι ξεκινάει η περιπέτεια της Ελλάδας που τελειωμό δεν έχει. Την σκυτάλη μετά από δύο περίπου χρόνια, πήρε ο Αντώνης Σαμαράς συγκυβερνώντας με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και συνεχίζοντας την πολιτική των μνημονίων, υπέγραψε το 2ο μνημόνιο. Ενώ φαινόταν ότι η οικονομία πήγαινε καλύτερα και η πατρίδα μας έβγαινε στο ξέφωτο με την κυβέρνηση Σαμαρά, ο Αλέξης Τσίπρας τον αναγκάζει, με το γνωστό θέμα, εκλογής προέδρου Δημοκρατίας, το φθινόπωρο του 2014 να προσφύγει στις κάλπες. Αναδείχθηκε νικητής ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεργάζεται με τον Πάνο Καμμένο και κάνει την σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Το συγκεκριμένο σχήμα μας φόρεσε το τρίτο «κουστούμι» – χωρίς γραβάτα βέβαια- το 3ο και πιο οδυνηρό μνημόνιο. Βρισκόμαστε δηλαδή στον 8ο χρόνο λιτότητας, χωρίς να φαίνεται φώς στο τούνελ, γυρίζοντας σε ένα σπιράλ αυτοκαταστροφής. Γιατί άραγε δεν διακρίνεται η Ιθάκη; μήπως το πολιτικό προσωπικό βάζει το προσωπικό του συμφέρον πάνω – το οποίο χαρακτηρίζεται ως έγκλημα τούτη τη χρονική στιγμή - από το εθνικό ;
 Το πολιτικό σύστημα – με την ανάλογη ευθύνη των πολιτών για τις εκάστοτε επιλογές του - έκανε την Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγήν και τους Έλληνες να ντρέπονται και να υποφέρουν από την οικονομική εξαθλίωση που επέφεραν τα τρία μνημόνια. Λίγος εγωισμός δεν υπάρχει στο πολιτικό προσωπικό ; Λίγος σεβασμός στα παιδιά μας πού αναγκάζονται να μεταναστεύουν κατά χιλιάδες σε όλο το κόσμο; Ελάχιστη αγάπη για την πατρίδα μας δεν περισσεύει ; Δεν αναρωτιούνται όλοι οι υπεύθυνοι, επιτρέπεται η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό, να είναι στη σημερινή κατάσταση ; Η Ελλάδα του Ομήρου, του ολυμπιακού πνεύματος, του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Καβάφη, του Κάλβου, του Παλαμά, του Καζαντζάκη, του Ελύτη και ουκ εστί αριθμός φιλοσόφων, επιστημόνων και ανθρώπων των γραμμάτων, να είναι δακτυλοδεικτούμενη για την εξαθλίωση της και το κατάντημα της ; Λίγο DNA δεν κληρονομήσαμε από τον Οδυσσέα Ελύτη, Τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Νικόλαο Πλαστήρα, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πολλούς άλλους αξιόλογους Έλληνες ;
 Ο Οδυσσέας Ελύτης έκανε την Ελλάδα περήφανη με το Νόμπελ λογοτεχνίας και είπε σε κάποια στιγμή της ζωής του: « Θα `θελα να κοιμηθώ μια μέρα και να ξυπνήσω σ` έναν αιώνα όπου και τα πουλιά ακόμη να κελαηδούν Ελληνικά και νικητήρια …». Πιστεύω ποτέ δεν θα ήθελε να κοιμηθεί μια μέρα και να ξυπνήσει να δει την Ελλάδα στη σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, από το χάος έφτιαξε κράτος, ως κυβερνήτης αρνήθηκε να δεχθεί μισθό λόγω της ισχνής οικονομικής κατάστασης του κράτους. Ο Νικόλαος Πλαστήρας γνωστός ως «Μαύρος καβαλάρης», βαθύτατα έντιμος άνθρωπος, ικανότατος στρατιωτικός, τίμιος πολιτικός που αγαπήθηκε από το λαό. Τα γεγονότα που τον χαρακτήρισαν ήταν η διακριτική προσφορά του μισθού σε φτωχούς, η άρνηση του να «βολέψει» τον άνεργο αδελφό του, ζούσε σε απέριττο δωμάτιο και πέθανε, χωρίς ποτέ να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, παρέλαβε μια χώρα λαβωμένη μετά την επταετία, την επανέφερε στην αγκαλιά της Δημοκρατίας και της νομιμότητας. Αμέσως μετά χάραξε τον εθνικό οδικό χάρτη της Ελλάδας ως μέλος της ΕΟΚ τότε και σήμερα Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με τους δικούς μας όρους, όχι ως επαίτες, περήφανοι και γεμάτοι εθνική αυτοπεποίθηση. Επιτέλους, θα βρεθεί ένας εθνικός ηγέτης, να καταφέρει το σημερινό πολιτικό σύστημα να πειθαρχήσει, όπως οι συνθήκες απαιτούν και να διαρθρώσει εθνική γραμμή για εθνική συνεννόηση ; Να επαναφέρει το τρένο στις ράγες, να απογειώσει την οικονομία και να φωνάξει : ΟΧΙ! «Για την Ελλάδα ρε ...» οκτώ χρόνια μνημόνια, οκτώ χρόνια σε κατάσταση σκληρής και μακροχρόνιας λιτότητας, οκτώ χρόνια πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής εξαθλίωσης.

Του Θανάση Αγγέλη, πρώην αντινομάρχη