Οι εκλογές αυτές παρουσιάζουν, ίσως, ένα μοναδικό ενδιαφέρον, τόσο σε σχέση με την χρονική στιγμή που διεξάγονται, με τα τόσα απρόσμενα της διεθνούς σκηνής, τόσο και ως προς τους 11 υποψηφίους, που αποτελούν ιδιαίτερες, ενδιαφέρουσες, προσωπικότητες.

Θα επιχειρήσουμε μια σύντομη αποτύπωση της ανθρωπογεωγραφίας αυτών των εκλογών, καθώς και κάποιες κρίσεις, εστιάζοντας κυρίως στους τέσσερεις βασικούς πρωταγωνιστές, σύμφωνα με όσα προκύπτουν από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Ως επικρατέστεροι για τον δεύτερο γύρο εμφανίζονται οι Emmanuel Macron, Μarine Le Pen, François Fillion και Jean-Luc Mélenchon.

Ο πρώτος είναι ο νεότερος σε ηλικία στην ιστορία, που αγωνίζεται με τέτοιες αξιώσεις, ο οποίος εμφανίζεται ως ένας λαμπρός νέος, αλλά ταυτόχρονα και ως προϊόν και πιθανόν υπηρέτης των ελίτ και της χρηματοπιστωτικής κυριαρχίας (πρώην μεγαλοστέλεχος της Rothschild). Χωρίς να είναι υποψήφιος ποτέ ως τώρα, διετέλεσε σύμβουλος του Hollande καθώς και υπουργός του οικονομίας, από όπου παραιτήθηκε για να δημιουργήσει νέο κόμμα με τη ονομασία «Εμπρός», En Marche στα γαλλικά, συνδυάζοντας τα αρχικά του κόμματος με αυτά του ονόματός του. Στην κίνηση αυτή προχώρησε στο καταλληλότερο, μάλλον, timing, προκαλώντας την μήνιν του τότε πρωθυπουργού Vals, που τον κατηγόρησε για αγνώμονα και αχάριστο.

Άτομο πολυσυλλεκτικό προσελκύει, αρκετά σύντομα, προσωπικότητες και πολιτικές μορφές από διάσπαρτους πολιτικούς χώρους, από το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας έως και ακραίους δεξιούς.

Το σύνθημα του Macron θα είναι και αριστερά και δεξιά και όχι ούτε δεξιά, ούτε αριστερά και εμφανίζεται ως ο ικανός να κάνει πράξη την τόσο πολυπόθητη εθνική συναίνεση.

Η Le Pen κληρονομεί το κόμμα από τον πατέρα της, τον οποίο ευνουχίζει στη συνέχεια, αποστασιοποιούμενη από την σκληρή γραμμή του και τις ακραίες εθνικιστικές και ρατσιστικές απόψεις και ιδέες του, χωρίς, όμως, να απογαλακτιστεί, ποτέ πλήρως, από το περιβάλλον μισαλλοδοξίας που μεγάλωσε.

Με λόγο εθνικιστικό υπερπατριωτικό και αντιευρωπαϊκό και σημαία τον προστατευτισμό, προσπαθεί να αναδείξει το πλέον κοινωνικό πρόσωπο προς τους Γάλλους (εστιάζοντας κυρίως στους κατ’ αυτήν «καθαρούς») και καταφέρνει να προσελκύσει μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων, που συνήθως αποτελούν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης με μεγάλο μέρος αυτών εργάτες, πρώην οπαδούς του κουμμουνιστικού κόμματος.

Με πολλά ερωτηματικά για τα περιουσιακά της και για τη διαχείριση, από το κόμμα της, των χρηματοδοτήσεων του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, για την οποία ελέγχεται, αρνούμενη όμως να ανταποκριθεί στις κλήσεις της γαλλικής δικαιοσύνης, οχυρωμένη πίσω από την βουλευτική ασυλία, για την οποία τόσο επικρίθηκε και σε πρόσφατη τηλεμαχία.

Ο Fillion εμφανίστηκε αρχικά ως ο λαοπρόβλητος υποψήφιος της κεντροδεξιάς, μετά την σαρωτική του νίκη στις προκριματικές εκλογές, έχοντας εργαστεί μεθοδικά με πλήρες, αλλά πολύ σκληρό, υπερθατσερικό πρόγραμμα, υποστηρίζοντάς το ως την μοναδική διέξοδο στο υποτιθέμενο γαλλικό αδιέξοδο.

Η αρχική του δυναμική ανακόπτεται από το σκάνδαλο των οικογενειακών του αργομισθιών, με την απομύζηση κρατικών ταμείων για τα οποία τόσο έλεγε ότι νοιάζεται να νοικοκυρέψει, προτείνοντας μείωση των κρατικών υπαλλήλων κατά 500.000.

Ο τέταρτος ή τρίτος ή ίσως και ψηλότερα, στην κατάταξη, Mélenchon αποτελεί την μεγάλη έκπληξη. Πρώην μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος και υπουργός, αποχωρεί από το κόμμα, διαχωρίζει τη θέση του και δημιουργεί νέο (Αριστερό μέτωπο). Υποψήφιος πρόεδρος το 2012 με αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, αποφασίζει μια νέα αλλαγή και τίθεται υποψήφιος του 2017, ανεξάρτητος με την στήριξη του κομμουνιστικού κόμματος καλεί φορείς συλλογικότητες και τους Γάλλους πολίτες να συνταχθούν στο κίνημά του.

Ξεκινάει την επέλασή και, με όπλο την μοναδική ρητορική του δεινότητα, μιλάει στον κόσμο για τις πραγματικές λαϊκές αξίες και ιδέες, απλά και κατανοητά.

Αφήνει στην άκρη τον σκληρό αριστερό λόγο, χρησιμοποιεί την τεχνολογία στο έπακρο, εμφανίζεται ταυτόχρονα με το ολόγραμμά του σε πολλές συγκεντρώσεις από την ενδοχώρα ως τις υπερπόντιες κτήσεις, συγκεντρώνοντας πλήθη τα οποία «μεθάει» με τον ελκυστικό του λόγο.

Έχοντας ξεχωρίσει από την πρώτη τηλεμαχία, κεφαλαιοποιεί τους πρόσφατους αγώνες των πολιτών και επικαιροποιεί ένα νέο αφήγημα αριστεράς.

Επιλέγει ως σύμβολο το ελληνικό γράμμα φ προς τιμή και ως δείγμα ευγνωμοσύνης προς την Ελλάδα, που χάρισε την δημοκρατία στον κόσμο, γράμμα που αποτυπώνει το αρκτικόλεξο της κίνησής του: F.I. (France Insoumise), αλλά ταυτόχρονα σύμβολο αρμονίας (αριθμός φ της χρυσής τομής, από το αρχικό του Φειδία) και παραπομπή στον αριθμό 6 με την επιδιωκόμενη 6η γαλλική δημοκρατία, που θα σημάνει την αντικατάσταση της πολιτικής μοναρχίας από τους πολίτες.

Ο Mélenchon τελευταία αρχίζει και απειλεί κυρίως το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο ανησυχεί, όπως και το αστικό κατεστημένο και όλα, σχεδόν, τα βέλη στρέφονται, πλέον, εναντίον του, κατατάσσοντάς τον στους σκληρούς αντιευρωπαϊστές τύπου Λεπέν και τους φιλοΠουτινικούς, ο ίδιος ο Holland οσμίστηκε τον κίνδυνο και παρενέβη με δήλωση εναντίον του.

Τέλος ο έτερος σοσιαλιστής υποψήφιος Hammon, αν και με εξαιρετικό πρόγραμμα και καινοτόμες προτάσεις, θύμα κυρίως των βαρόνων του κόμματος, δεν δείχνει να αποκτά την απαιτούμενη δυναμική και θα στερηθεί ο χώρος του την επιστροφή στις ρίζες του.

Σε μια τόσο ενδιαφέρουσα προεκλογική περίοδο, με δίλημμα την χρήσιμη ψήφο ή αυτή της καρδιάς, υπό κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και τον φόβο της τρομοκρατίας να πλανάται και να αναζητά ρυθμιστικό ρόλο, τι άραγε θα επικρατήσει; ο νεότευκτος χρηματοπιστωτικός πατερναλισμός, ο επικίνδυνος εθνικολάϊκισμός, ο βαρύς νεοΘατσερισμός, ή μια νέα προοδευτική κυριαρχία της κοινωνίας των πολιτών;

Κυριακή κοντή γιορτή. Ο Αϊ Γιώργης θα κατατροπώσει το τέρας; θα πειστούν άραγε οι άπιστοι Θωμάδες; ΄Ιδωμεν…

* Από το Νίκο Πουτσιάκα

Ο Νίκος Δ. Πουτσιάκας είναι πτυχ. Κοινωνικών Επιστημών, αυτοδιοικητικός