Πρόσφατα η Βουλή των Ελλήνων τήρησε ενός λεπτού σιγή επειδή τέσσερις νέοι μαθητές Λυκείου στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης έχασαν τη ζωή τους όταν το αυτοκίνητό τους, αφού βγήκε από το δρόμο, σταμάτησε πάνω στον παρακείμενο τοίχο. Αυτό ήταν, κατά την άποψή μου, και η κορωνίδα του φαρισαϊσμού μας. Κάτι σαν το αστεράκι που βάζουμε τα Χριστούγεννα πάνω στην κορυφή του δέντρου, κάτι σαν τη γαμήλια τούρτα πού ’χει πάνω-πάνω το νεόνυμφο ζευγάρι, κάτι σαν την κορύφωση της βραδιάς όταν αλλάζει ο χρόνος. Δέκα, εννιά, οκτώ…. Η Βουλή μίλησε και το τερμάτισε! Το κορυφαίο πολιτειακό σώμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μας, που νομοθετεί, που θέτει τους κανόνες της εύνομης λειτουργίας της κοινωνίας μας, κρυπτόμενο σαν στρουθοκάμηλος από το πραγματικό πρόβλημα χύνει κροκοδείλια δάκρυα αποδεικνύοντας και εμμέσως με τόσες ζωώδεις αναφορές, ότι είμαστε όντως ζούγκλα! Μια ζούγκλα αναρχίας, παρανομίας, ωχαδελφισμού, ανευθυνότητας, άγνοιας, κουτοπονηριάς αλλά και υποκρισίας, που τώρα χτυπάει ταβάνι, αφού εκφράζεται κι από τη Βουλή των Ελλήνων σε επίσημη συνεδρίαση.
Τα στατιστικά στοιχεία της κυκλοφοριακής απαιδευσιάς μας τα έχει οποιαδήποτε εφημερίδα κάθε δευτερομέρα. Μια κωμόπολη χαμένη το χρόνο, μια μικρή πόλη τραυματιών, κάτι εκατομμύρια σε πόρους το κόστος της απώλειας εργατικού δυναμικού και της νοσηλείας-αποκατάστασης των τραυματιών. Τα δεδομένα αυτά παραμένουν ίδια για χρόνια και τίποτα σχεδόν δεν αλλάζει. Η, για να είμαι ακριβής, τα τελευταία χρόνια φαίνεται μια κάμψη στα θλιβερά αυτά νούμερα, αλλά μόνο και μόνο επειδή εν μέσω κρίσης αυξήθηκε η τιμή των καυσίμων αναγκάζοντας τους εποχούμενους να μειώσουν τον αριθμό των διανυθέντων χιλιομέτρων. Άρα η αλλαγή αυτή δεν μπορεί να πιστωθεί στη συνειδητοποίηση της όλης κατάστασης, παρά στην ανάγκη μας και μάλιστα στην οικονομική! Έχουμε, έτσι λιγότερους θανάτους επειδή δεν έχουμε βενζίνη! Μυαλό, όμως εξακολουθούμε να μην έχουμε. Ούτε εμείς, ούτε φυσικά οι βουλευτές, που δεν ντρέπονται και χρησιμοποιούν τον υποκριτικό αυτό τρόπο να προκαλέσουν με τη δήθεν ευαισθησία τους την προσοχή του κοινού. Κι αυτό γιατί, επί της ουσίας, αδιαφορούν, όπως φαίνεται ακόμη και για τη δική τους ασφάλεια (πόσο μάλλον για των άλλων), αφού εισέρχονται οι περισσότεροι με το αυτοκίνητό τους στη Βουλή χωρίς ζώνη και χαιρετούν κιόλας τον αστυνομικό φρουρό που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα τους έκοβε κλήση. Την ίδια στιγμή, ακόμη και πρόεδροι κομμάτων συλλαμβάνονται από τηλεοπτικές κάμερες στη θέση του συνοδηγού με εγγονούς στα γόνατα, υπουργοί καταγράφονται να πηγαίνουν μοτο-βόλτα στον πεζόδρομο με άδετο το κράνος, πρώην υπουργοί διαπιστώνεται να παραποιούν τις πινακίδες κυκλοφορίας του οχήματός τους! Ο καθένας μας, διαπράττει μια παρανομία είτε οδηγώντας, είτε βαδίζοντας κάθε 5 λεπτά, αφού η αληθινή νομιμοποίηση μιας διάταξης, που περιγράφει μια κοινωνική νόρμα, έρχεται μόνο από τη γενικευμένη και καθολική χρήση της (κοιτάξτε τι γίνεται με το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους) και ποτέ δεν πειστήκαμε για την ανελαστικότητά της κατά την εφαρμογή της.
Σε μια χώρα, λοιπόν, που άπαντες παρανομούν ακόμα κι η αστυνομία εισέρχεται σε πεζοδρόμους και πλατείες πάνω σε υπηρεσιακά αυτοκίνητα γράφοντας τον ΚΟΚ στις εξίσου υπηρεσιακές αρβύλες θα τολμήσω να το πω: Νόμος είναι, στην Ελλάδα, η ζώνη ασφαλείας να είναι πατρόν για την ποδοσφαιρική φανέλα του Περού με τη διαγώνια λωρίδα στο στήθος, νόμος είναι η εικονική ταυρομαχία των πεζών (φυσικά εκτός διάβασης) που διασχίζουν το δρόμο σε αγαστή συνεργασία με τους οδηγούς, αφού όλοι εναλλάσσουν ρόλους (από σένα με το Fiat θα περάσω από μπροστά, από το μπλε Ford από πίσω, εσύ με το μαύρο Honda επιτάχυνε λίγο αλλιώς δε θα προλάβω και θα χτυπήσει η σακούλα από τον Γαλαξία στο αριστερό σου φλας). Νόμος είναι το άθλιο κράνος, αγορασμένο στο παζάρι του Σεπτέμβρη, να προστατεύει τον αγκώνα ή να βρίσκεται αναπαυμένο στο πλαστικό καφάσι που στερεωμένο στη σχάρα κουβαλά τα φρούτα της λαϊκής στο σπίτι του οικογενειάρχη. Νόμος είναι να επιταχύνουμε στο πορτοκαλί φανάρι σαν να θέλουμε να πάμε τουαλέτα το συντομότερο, νόμος, είναι στη χώρα μας, να βάζουμε σε στόχο τον φουκαρά πεζό που διασχίζει τις καθέτους (εμάς δηλαδή τους ίδιους την επόμενη μέρα) όπως τα μαχητικά πάνω στο Αιγαίο τα αντίπαλα αεροπλάνα. Νόμος είναι η παντελής απουσία μονόδρομων και η καθολική …παρουσία χώρων στάθμευσης!
Σε μια χώρα που οι διαβάσεις, οι γνωστές ζέβρες (κι άλλη απόδειξη ότι ζούμε σε ζούγκλα) ξεθωριάζουν όχι και από τα τακούνια και τις σόλες αλλά μόνο από τα λάστιχα των αυτοκινήτων, σε μια χώρα με μηδέν αναπήρους, αφού η ζούγκλα είναι απροσπέλαστη ακόμη κι από αρτιμελείς, σε μια χώρα που οι πρώτοι παρανομούντες είναι οι ταγμένοι για την εφαρμογή του νόμου, ας το ομολογήσουμε! Καλή του ρούχου που φοράμε είναι η ανάποδή του, γιατί αυτή είναι νομιμοποιημένη στη συνείδησή μας. Ζούμε στο αρνητικό του φιλμ της ζωής μας κι όχι στην εκτυπωμένη εκδοχή του. Είμαστε αυτό που κάνουμε όλοι, οι πράξεις μας οι ίδιες, κι όχι τι λέει ένα, υποτίθεται θεσμοποιημένο, κοινωνικό συμβόλαιο κι ας είναι αυτό ο νόμος, ο ίδιος! Δοκίμασε να δώσεις προτεραιότητα σε πεζό χωρίς να έχεις οδική βοήθεια και ξάδερφο λαμαρινά! Είναι σίγουρο ότι κάποιος θα σε «φιλήσει» παθιασμένα από πίσω και, αν και στενή επαφή, δε θα το ευχαριστηθείς καθόλου!
Πόσοι γονείς είναι υποδείγματα και πρότυπα για τα παιδιά τους (άσε την ψυχολογία να μιλάει για μίμηση προτύπων και ταυτίσεις που ορίζουν τη συμπεριφορά μας), πόσοι καθηγητές προσέρχονται στο σχολείο φορώντας ζώνες όχι μόνο στα παντελόνια τους και κράνη που δεν είναι σουπιέρες από όπου και τα πιο πεινασμένα και θαρραλέα γουρούνια αρνούνται να φάνε; (άσε την επιστήμη να φωνάζει για τη σημασία που έχει το πλαστικό που σε δένει στη ζωή και περικλείει ό, τι πολυτιμότερο έχεις, το κεφάλι σου)
Πόσοι δε θα ξέσπαζαν σε γέλια αν μας έβλεπαν πριν από χρόνια, μαθητές καθηγητές, παστωμένους στο λεωφορείο του περιφερειακού Δήμου να μετακινούμαστε σαν ινδικό παραφορτωμένο τρένο προκειμένου να παρακολουθήσουμε ομιλία του Αστυνομικού Διευθυντή της περιοχής για την οδική ασφάλεια, συλλογιζόμενοι το οξύμωρο και τραγελαφικό του πράγματος; Είμαστε «έθνος ανάδελφον», κατά τον τέως πρόεδρο κ. Σαρτζετάκη, κι αν υπάρχει μια πιθανότητα κάποτε να αλλάξει κάτι και να αποκτήσουμε όψιμα αδερφάκια τις άλλες ευνομούμενες δυτικοευρωπαϊκές πολιτείες είναι το γέλιο που μας προκαλεί αυτό το καραβάνι του Κουστουρίτσα, που ζει διονυσιακές στιγμές σε δρόμους και πλατείες, να γίνει ένα πικρό (έστω βουβό, μη θιγεί και η περηφάνια μας) κλάμα και να οδηγήσει, όπως και η Ψυχολογία προτρέπει αρχικά στη απόρριψη της άρνησης και αργότερα στην –επιτέλους- αποδοχή του προβλήματος που σκοτώνει τη χώρα. Για τη λύση ούτε λόγος, είναι πολύ νωρίς να μιλάμε γι’ αυτή! Μέχρι τότε όχι άλλα κλάματα, όχι άλλα λεπτά σιγής, απλά ας ανεβάσουμε λίγο την ένταση κι ας αναγκάσουμε τον κ. Διονυσίου να φωνάξει δυνατά στο αυτί μας: «Υποκρίνεσαι, το ξέρω υποκρίνεσαι….». Μπορεί να μη μας λύσει το θέμα, θα μας προσφέρει όμως, ελπίζω, μια στιγμή αυτογνωσίας !Κάτι είναι κι αυτό, ας αρχίσουμε από κει!
Από τον Δημήτρη Παπαχατζόπουλο
