Επακολούθησε νέο μου άρθρο στην «Ε» (26-4-2014) για το ίδιο θέμα με συγκεκριμένες προτάσεις, για την υλοποίηση του όντως μεγαλεπήβολου αυτού έργου, εμπλέκοντας προς τούτο και τα ΤΕΙ Λάρισας με τον πρόεδρο του οποίου συζήτησα διεξοδικά γι’ αυτήν την προσπάθεια και έδειξε ενδιαφέρον και διάθεση, να βοηθήσει με τους σπουδαστές του για την εκτέλεση του έργου.
Με την ανάληψη της σημερινής Δημοτικής Αρχής και επειδή δεν είχε εκδηλωθεί καμία απολύτως ενέργεια από κανένα φορέα, ζήτησα και έγινα δεκτός στο γραφείο του, από τον σημερινό δήμαρχο κ. Απ. Καλογιάννη κάπου στα μέσα Μαρτίου του 2015. Συζητήσαμε διεξοδικά για το έργο αυτό, με κράτησε μισή ώρα περίπου μαζί του, ασπάσθηκε την προτεινόμενη εισήγησή μου και φεύγοντας, με διαβεβαίωνε ότι φιλοδοξία του είναι με τη λήξη της θητείας του, να παραδώσει στους κατοίκους της πόλης έτοιμο, έναν πράσινο διάδρομο πάνω στη νέα κοίτη του Πηνειού και με παρέπεμψε συγχρόνως στην τότε αντιδήμαρχο Πρασίνου κυρία Αράπκουλε.
Με την κυρία Αράπκουλε ήλθα σε επαφή μαζί της, μάλιστα της άφησα και σχετικό υπόμνημα στο γραφείο της και επισκεφθήκαμε από κοινού τη νέα κοίτη του Πηνειού, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την υλοποίησή του και ότι θα το θέσει αμέσως για εκτέλεση στον προγραμματισμό της Υπηρεσίας Πρασίνου της οποίας τύγχανε αντιδήμαρχος (Απρίλιος 2015).
Κάπου όμως εδώ άρχισαν τα δύσκολα και το έργο δεν προχωρούσε, γιατί είχε μεγάλο κόστος και ξέφευγε των δυνατοτήτων του Δήμου.
Επ’ αυτού και στην επιμονή μου, για την υλοποίηση του έργου αυτού, έστειλα στις 5-10-2015 σχετική επιστολή στον δήμαρχο και μου απάντησε επ’ αυτής στις 19-10-2015 η αρμοδία αντιδήμαρχος Πρασίνου, τότε κα. Αράπκουλε, η οποία κατέληγε ότι δεν μπορούσε υπό τις παρούσες συνθήκες ελλείψει μέσων και άλλων υποχρεώσεων, να ξεκινήσει αυτό το όντως εξαιρετικό έργο για την αναγκαιότητα του οποίου συμφωνούσε. Μετά απ’ αυτήν την απάντηση επανήλθα με νέα επιστολή μου, στον κ. δήμαρχο στις 15-1-2016 και ζήτησα την παρέμβασή του, για την προώθηση του έργου και κάπου εδώ τελείωσε, κάθε περαιτέρω επαφή μου με το Δήμο.
Επειδή θεωρούσα και θεωρώ ακόμα ότι το έργο αυτό το έχει ανάγκη η πόλη μας, απέστειλα σχετική επιστολή στις 10-5-2016 στον περιφερειάρχη Θεσσαλίας κ. Αγοραστό, ο οποίος με από το 22-05-2016 της Διεύθυνσης Τεχνικών Έργων έγγραφο, μου γνωστοποίησε ότι ο αίτημά μου, για τη δενδροφύτευση θαμνοφύτευση της νέας κοίτης του ποταμού Πηνειού, δεν γίνεται αποδεκτό, διότι σύμφωνα με το άρθρο 18 του Ν. 2853/1922 (ΦΕΚ 116 Α/16-07-1922) δεν δύναται να εκδοθεί άδεια γι’ αυτήν την εργασία, γιατί αποδυναμώνει τον αντιπλημμυρικό χαρακτήρα του καναλιού αυτού.
Επειδή δεν με ικανοποίησε αυτή η απάντηση, επανήλθα εκ νέου με την από 2-6-2016 επιστολή μου, με την οποία πρότεινα να γίνει μόνο δενδροφύτευση εκτός των όχθων της νέας κοίτης, χωρίς να μεταβάλλεται έτσι, η αντιπλημμυρική του αποστολή καναλιού. Η Διεύθυνση Τεχνικών Έργων Περιφέρειας Θεσσαλίας με το από 23-6-2016 έγγραφό της, μου απάντησε ότι ισχύει η προηγούμενη απόφασή της, μη αποδεκτής δηλαδή της σχετικής πρότασής μου.
Πάρα ταύτα και επειδή εξακολουθώ να πιστεύω ακόμα ότι, το έργο αυτό μπορεί να γίνει χωρίς να μεταβάλει τον χαρακτήρα του αντιπλημμυρικού έργου του καναλιού, αυτή τη φορά επανέρχομαι και πάλι δημόσια και εισηγούμαι να γίνει ήπιας μορφής δενδροφύτευση εκτός των όχθων της νέας κοίτης του ποταμού Πηνειού, με δενδροστοιχίες με απόσταση, των δένδρων ανά δέκα μέτρα ή και περισσότερο ώστε να μην εμποδίζει με κανένα τρόπο τα έργα συντήρησης του καναλιού οσάκις αυτό απαιτείται. Η πόλη έχει ανάγκη στις παρυφές αυτής να αποκτήσει μελλοντικά ένα πράσινο διάδρομο μήκους 4,500 χλμ. που θα είναι συγχρόνως το χαρακτηριστικό της και το στίγμα της.
Το τελευταίο που, μπορούσα να κάνω για το μεγαλεπήβολο αυτό έργο, ήταν να το θέσω υπόψη Δημόσια στους κατοίκους της πόλης αυτής και στους φορείς της, όπως στο Δασαρχείο, Εμπορικό Βιομηχανικό Επιμελητήριο Λάρισας, στο Τεχνικό Επιμελητήριο του Νομού, στους οικολόγους και περιβαλλοντολόγους και στους ειδικούς και να τους παρακαλέσω να πάρουν θέση σε αυτή την προσπάθειά μου που, άρχισε με άρθρο μου, στην «Ε» την 22-12-2013 και τελειώνει τελεσίδικα με το παρόν άρθρο μου στην ίδια εφημερίδα. Σε άλλη χώρα για παράδειγμα, στην Ελβετία γι’ αυτό το έργο θα γινόταν σίγουρα Δημοψήφισμα. Για την πόλη μας όμως ας γίνει κατά κάποιο τρόπο έκθεση ιδεών και σκέψεων απ’ όλους τους αρμόδιους φορείς πάνω στη δυνατότητα εκτέλεσης ή όχι του προτεινόμενου αυτού έργου.
Τελειώνοντας ειλικρινά δεν δίδω απολύτως καμία μομφή και δεν καταλογίζω αδιαφορία σε κανέναν. Επανέρχομαι όμως μόνο και μόνο για να ευαισθητοποιήσω τους κατοίκους της πόλης και τους αρμοδίους, να πάρουν δημόσια θέση για την αναγκαιότητα ή μη αυτού του έργου και εάν τεχνικά μπορούν να αντιμετωπισθούν, οι αιτιάσεις της Διεύθυνσης Τεχνικών Έργων της Περιφέρειας Θεσσαλίας και ξεπερασθούν έτσι, τα προβλεπόμενα από το άρθρο 18 του Νόμου 2853/1922 περιοριστικά μέτρα, για την προκειμένη περίπτωση. Είμαι φυσικά στη διάθεση του καθενός για παροχή περισσοτέρων διευκρινίσεων επ’ όσων με το παρόν κείμενό μου εκθέτω.
Μιχαήλ Γκρίλλας σμήναρχος ε.α.
