Τον κύριο ρόλο προς αυτήν την αλλοτρίωση έπαιξε αναμφίβολα η δεκαετία του 1980, με την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία. Οι πολιτικές των παροχών με δανεικά, της επέκτασης του κράτους σε κάθε οικονομική δραστηριότητα, η διόγκωση του δημοσίου για την αύξηση της εκλογικής πελατείας, η απαξίωση της αξιοκρατίας, η παντοκρατορία των συντεχνιών, η επικράτηση της λογικής της ήσσονος προσπάθειας, οι συνταξιούχοι των 40 ετών και ένα σωρό άλλα αρνητικά φαινόμενα έχουν την απαρχή τους σε εκείνα τα χρόνια της ανεμελιάς. Τότε ξεκίνησε η υπονόμευση των δομών της οικονομίας και του κράτους. Τότε γιγαντώθηκε και ο λαϊκισμός ως κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα, που δυστυχώς διαπερνούσε πολλές φορές όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Τα βασικά συστατικά αυτού του ρεύματος όρθωναν συνεχώς εμπόδια στο να γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, ιδίως στην τριτοβάθμια, στο ασφαλιστικό σύστημα που βουλιάζει, στην υγεία, στη δημόσια ασφάλεια, στην πάταξη της γραφειοκρατίας, στην υλοποίηση μεγάλων επενδύσεων. Κι όταν έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και η κρίση μάς έκρουσε την θύρα, βρεθήκαμε ανέτοιμοι να την ξεπεράσουμε και απρόθυμοι να αποδεχθούμε τις αιτίες της.
Σ’ αυτό το υπόβαθρο πάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και εκτινάχθηκε από ένα κόμμα διαμαρτυρίας του 3% στην εξουσία. Χάιδεψε τα, συνηθισμένα στα μεγάλα και εύκολα λόγια, αυτιά των συμπατριωτών μας, έπαιξε άθλιο θέατρο με ανέξοδους παληκαρισμούς, υποσχέθηκε “γένια και στους σπανούς” και βρέθηκε στην κυβέρνηση. Και όπως στο γνωστό παραμύθι με τα ρούχα του βασιλιά, σιγά-σιγά όλοι ανακάλυψαν το πόσο γυμνό ήταν αυτό το πολιτικό σχήμα από ρεαλιστικό σχέδιο και υλοποιήσιμο πρόγραμμα. Αποκαλύφθηκε ότι, πίσω από τις βαρύγδουπες δηλώσεις και το περίσσευμα θράσους δεν υπήρχε παρά ο πόθος της εξουσίας. Ο αντικομφορμισμός της μη γραβάτας κάλυπτε την οδυνηρή αλήθεια που ήταν η καταστροφική ανικανότητα διαχείρισης των πραγμάτων της χώρας σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της.
Όταν η Ελλάδα -αργά αλλά σταθερά- εξερχόταν των μνημονίων το 2014, η οικονομία είχε ήδη μπει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και η ανεργία σε τροχιά μείωσης, οι λαϊκιστές έσκιζαν τα ιμάτιά τους για το περίφημο “μαίηλ Χαρδούβελη”, ενώ ο φέρελπις τότε κ. Τσίπρας κραύγαζε “γκόου μπακ κ. Μέρκελ”. Όσοι υποστήριζαν την τότε κυβέρνηση ήταν για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ συλλήβδην “γερμανοτσολιάδες” και καθημερινά ζούσαμε επεισόδια με προπηλακισμούς κυβερνητικών βουλευτών. Όλοι αυτοί έπαιξαν με την φωτιά, σπέρνοντας τον τεχνητό διχασμό, εξάπτοντας τα πολιτικά πάθη, δημιουργώντας εντάσεις και σπιλώνοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Βεβαίως, σήμερα κομπάζουν ότι ψηφίζουν και με τα δυο χέρια δυο-δυο τα μνημόνια!
Το αποτέλεσμα όλων αυτών το βιώνει στην πλάτη της η ελληνική κοινωνία με οδυνηρό τρόπο. Οι… θαυματοποιοί που θα έσκιζαν τα μνημόνια εν χορδαίς και οργάνοις, θα καταργούσουν τον ΕΝΦΙΑ, θα χάριζαν στους δανειολήπτες τα δάνεια προς τις τράπεζες και στους καταναλωτές τους απλήρωτους λογαριασμούς στη ΔΕΗ, στο ΙΚΑ και στον ΟΑΕΕ, που θα έδιναν δουλειές σε όλους τους ανέργους, αποδεικνύονται αεριτζήδες.
Μέσα σε 2,5 χρόνια κατρακυλήσαμε πολύ πίσω από εκεί που ήμασταν στα τέλη του 2014 και θεωρούμε επιτυχία το να πλησιάσουμε και πάλι τα μεγέθη εκείνης της περιόδου.
Γιατί αυτό το διάστημα, των ατέρμονων διαπραγματεύσεων, του χαμένου χρόνου, υπογράφηκαν 2 αχρείαστα και βαρύτατα μνημόνια, αποκλειστικής ιδιοκτησίας των κυρίων Τσίπρα και Καμμένου, ύψους ούτε λίγο ούτε πολύ 14,5 δις ευρώ! Και η λιτότητα θα συνεχιστεί και με τη βούλα μέχρι και το 2021, γιατί αυτό συμφώνησε η… εθνοσωτήριος κυβέρνησή μας, που φρόντισε να παρουσιάσει το κατόρθωμά της ντυμένο με τον τρύπιο “φερετζέ” των αντίμετρων και τα συσσίτια της κας Φωτίου, που ειδικεύεται στα… γεμιστά.
Αλλά η αλήθεια είναι πικρή και οι πολίτες την βιώνουν στο πετσί τους. Τώρα, πλέον, γνωρίζουν τι εστί λαϊκισμός! Τα ψεύδη του τα πληρώσαμε όλοι πολύ ακριβά. Τώρα, λοιπόν, είναι η ώρα του ρεαλισμού, της αλήθειας και του έργου. Αν συνεχιστεί η ίδια ανερμάτιστη και επαμφοτερίζουσα πολιτική, αν το κομματικό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να απορροφά ότι ακόμη είναι ζωντανό από την πραγματική παραγωγή για να μείνει λίγο ακόμη στην εξουσία, τόσο θα απομακρύνεται ο στόχος της εξόδου από την κρίση. Με την ακολουθούμενη πολιτική, όμως, δεν έρχονται επενδυτές ούτε για …καφέ. Αντιθέτως, συνεχίζουμε να βουλιάζουμε στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, των ελλειμμάτων στα ασφαλιστικά ταμεία, των νέων περικοπών, της αέναης λιτότητας.
Γι’ αυτό είναι επιβεβλημένη, το συντομότερο δυνατό, η αλλαγή πορείας σε έναν δρόμο μακράν του λαϊκισμού.
* Του Μάξιμου Χαρακόπουλου, αναπληρωτή τομεάρχη Εσωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, αρμόδιου για θέματα Προστασίας του Πολίτη, βουλευτή Λαρίσης.
