Γιατί σχεδόν δεν μιλάμε καθόλου και για την 2η χούντα που συνδέεται άμεσα με την τραγωδία στην Κύπρο;
Γιατί δεν λέμε καν για ευθύνες πολιτικών, που υπηρέτησαν και υπηρετούν ακόμη και σήμερα, ξένα συμφέροντα; Γιατί δεν άνοιξε ακόμη ο Φάκελος της Κύπρου;
Μήπως η εξέγερση της 17 Νοέμβρη υποβοήθησε τα αμερικανικά - βρετανικά σχέδια για τουρκική εισβολή και διχοτόμηση του νησιού;
Το λέει ο Σάββας Καλεντερίδης: ...έτριζε η πόρτα του Πολυτεχνείου και οκτώ μήνες μετά έτριζαν και οι μπουκαπόρτες των τουρκικών αποβατικών σκαφών στην Κερύνεια.
Το γράφει και ο φίλος Νίκος Σκαρλάτος στο βιβλίο του «Ήμασταν κάποτε πυροβολητές» εκδόσεις Ηλία Επιφανίου.
Συγκεκριμένα στην ελληνική εφημερίδα Ταχυδρόμος του Καΐρου 6 Ιουλίου του 1973,αναφέρεται ρητά απόφαση της αμερικανικής γερουσίας για εκδημοκρατισμό του καθεστώτος και για δημοκρατικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα έχουμε συνέχιση της τυραννίας με πλέον επικίνδυνους πρωταγωνιστές. Είμαι δε βέβαιος, ότι τρέχει και το σενάριο της διαδοχής.
Απόδειξη κάποιες συναντήσεις με Κ. Καραμανλή στο Παρίσι με τη συμμετοχή και του εκδότη της «Ελευθερίας» στην Αθήνα Πάνου Κόκκα, που εμπλέκεται και στην αποστασία Μητσοτάκη στα Ιουλιανά.
Τρανότερη δε απόδειξη, το ξεκίνημα της μεταπολίτευσης με τη «συγκυβέρνηση» στην ουσία του προέδρου της 2ης χούντας στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη με Κ. Καραμανλή. Αναφορά στο Πολυτεχνείο και στο ενδεχόμενο προβοκάτσιας έχουμε κι απ’ τον βουλευτή του ΚΚΕ Νίκο Σοφιανό, όπως κι απ’ τον Ι. Φουράκη για έντονη παρουσία του Μοσιέ Νταγιάν παραμονές της εξέγερσης,τάχα για τη σπουδάζουσα κόρη.
Επίσης ουδέποτε διέψευσε κανείς δημοσίευμα της Καθημερινής για ξένους ελεύθερους σκοπευτές που χτυπούσαν εν ψυχρώ από ταράτσες.
Αυτά τα ερωτήματα τα γράφω με κάθε σεβασμό στους νεκρούς με την ελπίδα ν’ απασχολήσουν και τον ιστορικό του αύριο.
Πεποίθησή μου προσωπική είναι ότι ο ξένος παράγων δούλεψε έτσι για την ανατροπή του Παπαδόπουλου και η δίκαιη ιστορική κρίση δεν θ’ απέχει πολύ απ’ τη δική μου αντίληψη κι άποψη, ότι πρόκειται για μία ακόμη «πορτοκαλί επανάσταση» ελεγχόμενη όπως και οι λοιπές με στόχο όχι τόσο την παλιννόστηση της δημοκρατίας όσο την καθαρή στόχευση του μαρτυρικού νησιού και τα ντε φάκτο γεγονότα του ’74.
Προφανώς με όσα σημειώνω δεν μειώνω τους καθαρούς αγωνιστές που έπαιξαν το κεφάλι τους, αλλά επικεντρώνομαι και στιγματίζω εκείνους που χρησιμοποιήθηκαν απ’ τον ξένο παράγοντα. Δεν μας ξενίζει η ανάδειξη κάποιων σε ηγεσίες κομμάτων στην Ε.Ε. και σ’ αμερικάνικες εταιρίες;
Μακάρι να πέφτω έξω, κοντός ψαλμός αλληλούια, τέτοιο καιρό νομίζω πως ο φάκελος είναι στην Κύπρο και υπάρχει βούληση ν’ ανοίξει. Ίδωμεν.
Οι χούντες με οποιοδήποτε μανδύα κι αν εμφανίζονται, στρατιωτικό ή κοινοβουλευτικό, δεν παύουν να είναι χούντες κι η μόνη θέση που αξίζει στους εντολοδόχους και τους εκτελεστές τους, είναι τα έδρανα του δικαστηρίου για ν’ απολογηθούν για τα εγκλήματά τους. Το διαχρονικό αίτημα για Ενότητα, για Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία όπως και μιας νέας και πραγματικής, αυτή τη φορά, Μεταπολίτευσης, προβάλλει σήμερα ως μια αδήριτη ανάγκη.
Καλό βόλι αμίγκος και καλή λευτεριά.

Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής, πρ. υποψήφιος βουλευτής του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, τώρα δε ραδιοφωνικός παραγωγός