Μου άρεσε τακτικά να επισκέπτομαι τη βιβλιοθήκη της Βουλής στην κίτρινη αποθήκη επί της Λένορμαν. Σ’ αυτή υπάρχει ένας ανεκτίμητος πλούτος. Τα δύο σπουδαιότερα δημοσιογραφικά φύλλα. Ο «ΑΙΩΝ» και η «ΑΘΗΝΑ». Κρατούσα πάντοτε σημειώσεις για τα τεκταινόμενα της εποχής εκείνης. Ένα από τα αλιεύματά μου, είναι το παρακάτω κείμενο του «ΑΙΩΝ» (5-2-1869). Ένας Γάλλος φιλέλληνας ο ALFRED BOUSSY έγραψε σ’ ένεν φίλο του στην Αθήνα: «Λυπούμαι ως ανέγνων τας συζητήσεις εις την Ελληνική Βουλήν. Αι συζητήσεις αυταί, ως οιονεί, δικαιούσι την Τουρκίαν, εις όσα περί ληστείας εν Ελλάδι γράφει (Μήπως και τώρα δεν γίνεται το ίδιο; Όλοι μας χλευάζουν). Τόσο δε μάλλον θλιβόμενος ανέγνων τας συζητήσεις ταύτας, όσο πάντες οι Βιομήχανοι. Προς ους εδυνήθην να ομιλήσω, περί της Ελλάδος, πάντοτε κατά το μέλλον ή ήττον μοι αντέταξαν την ληστείαν, ως το πρώτιστον των κωλυμάτων, προς έναρξιν επιχειρήσεων εν Ελλάδι. (Δηλ. ό,τι γίνεται και σήμερα με τις αναβαλλόμενες επενδύσεις).
Τα Κόμματα Υμών, κάλλιον ήθελον πράξει, εάν άλλο παδίον προς συγκρότηση μάχης, εξέλεγον και αν μη τα γυμνά της Ελλάδος παρείχον, εις τους κατηγόρους της. Συμπεραίνομεν, ότι οι Έλληνες εισίν, οι πρώτοι εργάται των κατ΄αυτών συκοφαντιών.
Σκεφθείτε φίλοι μου τους ομηρικούς καυγάδες, που γίνονται μάλιστα και σε γλώσσα χυδαία, για δευτερεύοντα ζητήματα, ενώ πρακτορεία λησταρχείων, έχουν ιδρυθεί, ανά πάσα την Ελλάδα. Άνθρωποι που πέρασαν από πρωθυπουργικά και υπουργικά καθήκοντα, να κατηγορούνται ως αναμεμειγμένοι σε κακουργηματικές πράξεις. Δεν είχε άδικο ο Βολταίρος, όταν έλεγε: «Η πολιτική είναι το μέσον για ανθρώπους, χωρίς αρχές που διοικούν ανθρώπους χωρίς μνήμες». Περίπου 200 χρόνια μετά τη συγκρότησή μας σαν κράτος και να κάνουμε τα ίδια.
Κατάσταση λοιπόν μεγάλης δυσφορίας. Κανένας δεν μπορεί να συναινέσει για την πάταξη των σκανδάλων. Μπορεί να κάνουμε Επιτροπές και Συμβούλια, προσφυγές στη Δικαιοσύνη και τα Δικαστήρια, αλλά αποτέλεσμα κανένα. Η κοινωνία μας δυσανασχετεί.
Ο λαός μας δυσπραγεί. Τα παιδιά μας παραδειγματίζονται αρνητικά. Κι όλοι μας βυθιζόμαστε στην απελπισία. Όλη όμως αυτή η ανωμαλία, τραυματίζει ανεπανόρθωτα τον κοσμάκη. Τον εθίζει στην σκανδαλογία. Και είναι πολύ πιθανόν να ρέπει κι αυτός στην ανηθικότητα και στην παρανομία, τώρα μάλιστα, που συνηγορεί και η κρίση, με όλες τις δυσκολίες, που προκαλεί στη ζωή μας. Η ρήση του λαού, εν προκειμένω, είναι χαρακτηριστική.
«Μ’ όποιον Δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις». Ή «Ει χωλώ παροικήσεις, υποσκάζειν μαθήσει». Ένα ήθος λαβωμένο, από την πλάνη και τη διαστροφή. Ενόχους και αθώους, τους κρίνουμε κατά το δοκούν. Δικάζουμε και αθωώνουμε τόσο εύκολα και μάλιστα χωρίς στοιχεία.
Κατάφεραν τα κόμματα, να κλονίσουν και την εμπιστοσύνη μας στη Δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη γι αυτούς είναι άτεγκτη, όταν οι αποφάσεις της είναι ευνοϊκές για το κόμμα. Ειδ’ άλλως η δικαιοσύνη είναι διάτρητος και άδικη. Αυτή η σκανδαλολογία, συχνά παραφουσκώνεται, και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στήνουν Δικαστήρια, πάνελ ειδημόνων, σούσουρο ατελείωτο. Έτσι η ενημέρωση καταντά παραπληροφόρηση. Εικόνες με βαλίτσες γεμάτες χρήματα. Χαρτόκουτα με ελκυστικές δεσμίδες, ό, τι χρειάζεται για να εξάψει τον άμοιρο πολίτη. Μας ζαλίζουν κάθε βράδυ με «νέα» για το σκάνδαλο NOVARTIS, μα ποτέ δεν μας είπαν κάτι από τις τόσο γνωστές ιστορίες, για το φάρμακο. Για την τιμή και την ποιότητα. Γιατί τόσα φάρμακα εξαιρούνται από τις λίστες του ΕΟΠΠΥ; Και ο κόσμος αδυνατεί να τα αγοράσει; Για την αδιαφορία των οικτρών Νοσοκομείων μας, που κάθε καταφερτζής κάνει το μικρό του σκάνδαλο, κλέβοντας ιατρικά εργαλεία, φάρμακα, σεντόνια, ό,τι βρεί;
Μήπως δεν είναι σκάνδαλο η αθώωση του Μητροπολίτου Αμβροσίου, για τις ανάρμοστες χυδαιότητες, τις αταίριαστες και ανεπίτρεπτες, για έναν Ιεράρχη; Ωραία Εκκλησία και Δικαιοσύνη έχουμε...