Όπως ζούμε οι περισσότεροι την ένταση μιας σημαντικής προσωπικής μας επιτυχίας. Φωνασκεί και καλεί πιεστικά τον συνομιλητή του στην άλλη γραμμή, να τον επιβραβεύσει:
-Έλα ρε κολλητέ, πες μου πρώτα συγχαρητήρια... Άντε, μάντεψε λοιπόν...
(Προφανώς τον ρωτάει «γιατί» - απορημένος ο άλλος)...
-Αναλαμβάνω πρόεδρος στην επιτροπή οργανωτικού φίλε μου. Ναι ρε πρόεδρος. Και η Βάσω ρε, ναι, αντιπρόεδρος δικέ μου....
(Και συνεχίζει χοροπηδώντας από χαρά και χαιρετώντας με το σήμα της νίκης στα δάκτυλά, κάποιους άλλους συνομηλίκους του από απέναντι. Τρελαμένος! Σαν εκείνον στη διαφήμιση που κέρδισε το λαϊκό, αμέσως χοροπηδώντας χάνεται στο βάθος του δρόμου)...
ΔΕΝ χρειάσθηκε καθόλου να αναρωτηθώ, τι μπορεί να ήταν αυτό για το οποίο πανηγύριζε ο άγνωστος σε μένα νεαρός που περπατούσε μπροστά μου και σε λίγο με γοργό βήμα εξαφανίσθηκε στρίβοντας στη γωνία. Θα είχα περιέργεια αν προηγουμένως δεν είχε ξεπροβάλει δυο βήματα μπροστά μου, βγαίνοντας ακριβώς από την είσοδο της πολυκατοικίας όπου στεγάζονται τα γραφεία πολιτικού κόμματος στην οδό Κουμουνδούρου, λίγο πριν την Ανθίμου Γαζή.
ΑΝ ...τον έκοψα σωστά, ο νεαρός που βρέθηκε μπροστά μου, θα πρέπει να ήταν στην ηλικία της μαθητιώσσας νεολαίας, ίσως και να ετοιμαζόταν για τις πανελλαδικές εξετάσεις που θα έκριναν το επαγγελματικό του μέλλον. Πανηγύριζε σαν να είχε πετύχει στο πανεπιστήμιο! Αντίθετα χαιρόταν για την εισαγωγή του σε άλλο σχολείο. Σε εκείνο που παράγει ...συνδικαλιστές! Κομματικά παιδιά με στόχους. Βολεμένους αργότερα, συνήθως σε πόστα κυβερνητικά. Σε ένα σχολείο όπου, όσοι «φοίτησαν» εκεί, σχεδόν ποτέ δεν είχαν αποτυχίες. Άλλος ένας νεαρός που ήδη εισήχθη με άριστα στον κομματικό σωλήνα!
ΣΤΗΝ Ελλάδα των «αμαρτωλών πολιτικών» των προηγούμενων δεκαετιών, η εγγραφή των νεαρών στις κομματικές οργανώσεις - κυρίως των δύο πολιτικών σχηματισμών που εναλλάσσονταν στην εξουσία - ήταν για τους περισσότερους ο προθάλαμος για μια λαμπρή καριέρα που θα εξασφάλιζε οικονομική εξάρτηση από το δημόσιο. Το 80-90% των σημερινών εξηντάρηδων, υπαλλήλων του δημοσίου, προφανώς αυτήν την εξέλιξη είχε. Είναι το «ελληνικό φαινόμενο» του «πολιτικού βύσματος» που συντηρείται δεκαετίες και δεκαετίες, είναι το «σχολείο» στο οποίο πέτυχε να μπει και ο νεανίσκος που τώρα χοροπηδάει μπροστά μου...
ΔΙΟΤΙ, όσο και αν δεν το πιστεύουν ορισμένοι, τούτο το παλικάρι, που σήμερα πανηγυρίζει την εκλογή του σε μια (υπο)οργάνωση που θα ασχολείται με την κατασκευή πλακάτ και το βάψιμο τοίχων με συνθήματα του κόμματος, αύριο, μεθαύριο, μπορεί να περάσει την πόρτα του δημοσίου, ποιος ξέρει, μπορεί ακόμα και την είσοδο του Κοινοβουλίου! Δυστυχώς σ’ αυτή τη χώρα οι ελπίδες λιγοστεύουν...
Του Χρήστου Τσαντήλα
