To βιβλίο της Λαρισαίας κ. Μαρίνας Βαμβακά, «Εγώ η Ελισάβετ. Πως μπορώ να ξεχάσω…», εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2018, σελίδες 767» ήταν αφορμή να γίνει γνωστή η συγγραφέας που σήμερα ζει στις Βρυξέλλες, συμμετέχοντας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Την έλκει όμως η Λάρισα, και κομίζει στη Λάρισα σημαντικά πράγματα. Διοργανωτές υπήρξαν ο Σύνδεσμος Γραμμάτων και Τεχνών Θεσσαλίας και η Αντιδημαρχία Πολιτισμού του Δήμου Λαρισαίων. Το βιβλίο παρουσίασαν η κ. Πολυξένη Αδάμ-Βελένη, διευθύντρια Αρχαιοτήτων Πόλεως Θεσσαλονίκης, αλλά διδάσκουσα στη Λάρισα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο, και η Λαρισαία λογοτέχνις κ. Νέλη Βασβατέκη.

Όπως συμβαίνει σε λογοτεχνικές παρουσιάσεις κυριαρχούν τα πλούσια και ωραία συναισθήματα, τα οποία η καθημερινότητα συνήθως περιθωριοποιεί. Η κ. Βαμβακά θέλησε να τιμήσει την πόλη όπου έζησε αρκετά χρόνια, στον ίδιο χώρο, όπως έλεγε συγκινημένη που η τότε Γαλλική Ακαδημία τους έδινε τα βραβεία επιδόσεως στη γαλλική γλώσσα. Ταυτόχρονα προσφέρθηκε να χαρίσει μέρος της προσωπικής συλλογής πινάκων στην Πινακοθήκη του Δήμου.

Οι ομιλήτριες τόνισαν ενδιαφέροντα σημεία. Η κ. Βελένη ως αρχαιολόγος και θεατρολόγος, τόνισε τη διάσταση ενός έργου, το οποίο κινείται μεταξύ τέχνης και ιστορίας, αφού πίσω από τον ‘μύθο’ κρύβονται πραγματικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα. Η ηρωίδα Ελισάβετ ξεκίνησε από την Καππαδοκία, βρέθηκε στην Κων/πολη, μετά πάλι στην προσφυγιά, αλλά πάντα ήταν σε θέση το χαμένο κοινωνικό κεφάλαιο που ανέπτυξε σε έναν τόπο να το βρίσκει στον νέο χώρο. Η ζωή ήταν σκληρή, όμως σημασία έχει ότι συνεχίστηκε στις πέντε ηπείρους. Το άτομο είναι θύμα των ιστορικών εξελίξεων, αλλά όταν συνέλθει, τις διαμορφώνει από τη θέση του την Ιστορία, επηρεάζει ακόμη και την πολιτική. Η λογοτέχνης κ. Βασβατέκη τόνισε ότι η φαντασία της συγγραφέως ξέρει να κλώθει γόνιμα πάνω στα οικογενειακά βιώματα που έμαθε από μικρή, ακόμη και στη γη της Θεσσαλίας, που καταφέρνει να την περάσει στο κείμενο, το οποίο παρά τις 700 σελίδες διαβάζεται ξεκούραστα, χαλαρώνει τον αναγνώστη και τον παραδειγματίζειι. Ένα κομμάτι του έργου κρύβει το πνεύμα όλης της Ρωμηοσύνης αλλά και του τόπου μας, τη ζωή της Λάρισας. Η συγγραφέας μπορεί να συγκαταλεχθεί στους Λαρισαίους συγγραφείς.

Η τεράστια αίθουσα του Ωδείου δεν μπορούσε να είναι κατάμεστη σε ώρα απογευματινής αργίας περιόδου καλοκαιριού, αλλά παρέστησαν υπεραρκετοί για να δείξουν ευχαρίστηση, συγκίνηση, ανταποδίδοντας στην έκτακτη παρουσία ενός γνωστού τους και φιλικού προσώπου. Ο λαός, όπως ελέχθη, είναι δημιουργός της συνολικής εικόνας της ζωή.

Στην πολύβουη Λάρισα των ευκαιριών για πολλούς, υπάρχει χώρος για καλλιέργεια υγιών ανθρωπίνων σχέσεων, αλλά και παρακαταθήκης για το μέλλον.

Η πολιτική αξιοποιήσεως των Λαρισαίων της Διασποράς απαιτεί ειλικρινή αισθήματα απέναντί τους από όλους μας, πολίτες, πολιτιστικούς συλλόγους, δημοτικούς παράγοντες, πρωτίστως, ώστε να επικρατήσει αμοιβαία εμπιστοσύνη και μετά ό,τι ήθελε προκύψει, πάντα κέρδος για την πόλη.

Σταύρος Γουλούλης