Προσπαθούν όλοι οι απλοί πολίτες να βρουν ένα ιστορικό σημείο αναφοράς για να ισορροπήσει το συνεχώς κλυδωνιζόμενο Εγώ τους αλλά μάταια.

Οι γκουρού των κυβερνητικών εξουσιών, των εκκλησιαστικών, των θεσμικών και μη, των Μ.Μ.Ε. και κυρίως των παγκόσμιων δικτύων επικοινωνίας, εξουσιάζουν τον νου και την καρδιά των ατόμων.

Τι να κάνουν λοιπόν οι απλοί πολίτες για να ορθοποδήσουν στο άστατο περιβάλλον, που δεν είναι μόνο αυτό που δημιούργησε η δράση των γκουρού. Είναι και το άστατο περιβάλλον της φύσης, που φαίνεται ότι εκδικείται για τον βιασμό που υπέστη και υφίσταται απ' αυτούς.

Εμπρός λοιπόν! Ας κάνει ο καθένας για τον εαυτό του την επανάσταση, στο επίπεδο της διαλεκτικής και της υπερβατικότητας. Πολύ δύσκολη, ομολογουμένως, υπόθεση. Αλλά ας ονειρευτεί την ουτοπία του, προσδιορίζοντας αυτός και μόνον τη μοναδική και ξεχωριστή ατομικότητά του, ας απελευθερωθεί κατά την προτροπή του ποιητή...

Αφυπνίσου, άνθρωπέ μου, / γιατί δεν αντιστέκεσαι /

να φύγει ο πόνος απ' την ψυχή / το σκοτάδι από το νου σου /

να γαληνέψει η καρδιά / και να ισορροπήσεις; /

Μα πώς να κάνω όλ' αυτά; / Θεός θαρρείς πως είμαι; /

Οι αέρηδες λυσσομανούν, / οι θάλασσες αφρίζουν, /

η γη όλο τραντάζεται, / πώς, πού να ισορροπήσω; /

Δίκιο έχεις αδέρφι μου, / απόκριση δεν έχω /

ανάθεμα τους άρχοντες / που πούλησαν την ψυχή τους /

και νόμισαν οι ποταποί, / "Θεοί" πως έχουν γίνει.

Πολλά τα δηλητήρια, / που έχουν στην καρδιά τους, /

τ' αρρωστημένα πάθη τους, / βαθιά στα σωθικά τους, /

αγάπη μόνο αν είχανε, / θα 'βρισκαν τη γιατρειά τους /

Ανέσπερο φως θ' απλώνονταν, / ειρήνη μεσ' την πλάση,/

τραγούδια και ποιήματα, / θα μόρφαιναν τα πάντα, /

ισορροπία θ' απλώνονταν / κι αρμονία μια για πάντα!

* Του Λευτέρη Καραμουχτάρη