Είναι να μην πέσει συμφορά σ’ αυτό το χαζοχαρούμενο Κράτος των Ελλήνων. Μόλις αυτό συμβεί, αμέσως λαμβάνονται και ανακοινώνονται –εν χορδαίς και οργάνοις- υπό των αρμοδίων Κυβερνήσεων «άμεσα μέτρα». Όχι για να λύσουν κανένα πρόβλημα, μην φανταστείς. Αλλά για αντιπερισπασμό, αντιμετάθεση ευθυνών και να βουλώσουμε τα στόματα των πολιτικών αντιπάλων που μας κατηγορούν – δεν κοιτάνε τα μούτρα τους λέω εγώ.

Το ελληνικό ντοβλέτι, είναι αυτό που λένε... «ό,τι να ‘ναι». Ξεκάθαρα !

Έχεις κρίση ας πούμε στα Ίμια; Πιάσε μιαν «αγορά του αιώνα».

Πιάνει φωτιά και πάνε άκλαφτα τόσα ανθρωπάκια; Βουρ να φάμε τα δασικά αυθαίρετα.

Έπιασε βρόχα κατακλυσμιαία, να τη ζηλεύει και ο... Νώε; Βουρ στα αυθαίρετα των ρεμάτων και των αιγιαλών.

Μαθηματικώς βέβαιον είναι ότι την επομένη κιόλας μιας φυσικής καταστροφής, με «εντολή πρωθυπουργού» (ρητή), βγαίνουν μπουλντόζες και εφορμούν. Αέραααα ! Περνάει ο Στρατός της Ελλάδος φρουρός! Κι από κοντά, κάτι βαριεστημένοι καμεραμενατζήδες της ΕΡΤ (που βρίζουν γιατί τους έκοψαν το ρεπό) τραβούν πλάνα για να παίξουν το βράδυ και να γίνει η σχετική προπαγάνδα (με μειωμένη επιτυχία πάντως- το πόπολο βλέπει σταθερά... Τόνι Σφήνο και άλλα τέτοια ποιοτικά θεάματα).

Όλα για το θεαθήναι, μέχρι να περάσουν τα δύσκολα, να κατακάτσει ο κουρνιαχτός. Διότι, βέβαια, όπως άριστα γνωρίζουν άπασες οι ελληνικές Κυβερνήσεις, ψηφοφόροι δεν είναι μόνο οι... βλαμμένοι που τους πιάνει το οικολογικό και κράζουν για τα αυθαίρετα, αλλά και αυτοί που... έχουν αυθαίρετα. Γκέγκε;

Και, μεταξύ μας, αυτοί είναι οι καλοί πελάτες. Αυτοί που έχουν την ανάγκη μας, και θα ’ρθουν να συνδιαλλαγούν μαζί μας προσδοκώντας ρουσφετάρες. Απ’ αυτούς θα τσιμπήσουμε τα ψηφαλάκια για να τους νομιμοποιήσουμε. Αλλιώς, πώς; Σε ποιους να βασιστούμε; Στους ανένταχτους χαζοβιόληδες, του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν... αριστερά, μη κατανοώντας πως άλλο να είσαι γλυκός και τρυφερός αντιπολιτευόμενος, κι άλλο πράμα να είσαι στο... καρβουνιάρικο της εξουσίας, όπου μπαίνεις λευκός, πάλλευκος, και βγαίνεις πιο μαύρος κι απ’ τον Εμπαπέ !

Αυτά τα ταγάρια, τσιρίζουν τώρα, σαν καμιά γριά υστέρω, στα βρωμοκάναλα της διαπλοκής (καλημέρα σύντροφε Πολάκη) και καταγγέλλουν (στον Πορτοσάλτε) τις «διεφθαρμένες Κυβερνήσεις που συντελούν στο συνεχιζόμενο έγκλημα».

Σώπα, ρε μεγάλε ! Μόνο εσύ είσαι οικολόγος να πούμε; Εμείς δεν είμαστε; Αν θες να ξέρεις μικρέ μου ηλίθιε, εμείς είμαστε οι καλύτεροι οικολόγοι. Μόνο εμείς εκτιμήσαμε την αξία του δάσους και πήγαμε να ζήσουμε εκεί, μέσα σ’ αυτό, εντάσσοντας τον αστικό τρόπο ζωής στη φύση. Με τις βίλες μας ομορφύναμε τον τόπο. Φυτέψαμε επί πλέον πρασινάδα, να κάτι φοίνικες εξωτικοί, να κάτι πεύκα (pinuspinea, από τα καλά), μέχρι και... ξωκλήσια χτίσαμε – «Ελλάς θρησκεία – ορθοδοξία- τα Σκόπια δεν θα γίνουνε ποτέ Μακεδονίαααα»- άσχετο, αλλά επίκαιρο. Γιατί ναι, ρε, εμείς πιστεύουμε, σε πατρίδα - θρησκεία - ορθοδοξία και Κυριάκο Βελόπουλο, στο ξαναλέω, δεν το χτίσαμε μόνο για τη ρευματοδότηση.

Κοντολογίς μικρέ μου οικολόγε, εμείς φέραμε την ανάπτυξη σ’ αυτόν τον τόπο – αν περιμέναμε εσένα θα τρώγαμε ακόμα σχίνα και άγρια βατόμουρα. Γιατί, πριν μας πιάσει η καταραμένη κρίση και πέσουμε στα χέρια των Γερμανών (Χάιλ Βόλφγκανγκ!) πώς δούλευε νομίζεις η εθνική μας βιομηχανία, η οικοδομή; Μην μου παριστάνεις τώρα τον ανήξερο. Που πάψαμε να χτίζουμε εμείς αυθαίρετα εξοχικά και έπεσε κλάμα στην πιάτσα όλη, από τους μπετατζήδες που ξεκίναγαν το σπίτι μέχρι τους κουρτινάδες που έμπαιναν τελευταίοι , να το δάκρυ, κορόμηλο.

Ποιος στήριξε τη χώρα βλαμμένε μου; Πώς νομίζεις βγαίνει 3 δίσια ο ΕΝΦΙΑ που τα τσεπώνουν κάθε χρόνο ζεστά, αχνιστά και μυρωδάτα, Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Τσίπρες, όλοι τους ανεξαιρέτως, αν όχι από τη φορολόγηση και των αυθαιρέτων; Και πόσα κονόμησαν από τις νομιμοποιήσεις οι Εφορίες; Αυτό δεν το λέει κανένας.

Απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδας, ακρογιαλιές, παραλίες, χαράδρες και ρεματιές, σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά, υπάρχει παντού μια έτοιμη μαγιά αυθαιρέτων. Μην κοιτάς που τώρα είναι κρίση. Κάποτε, όταν ξανάρθουν τα χρόνια τα καλά, όλα αυτά θα αποτελέσουν τη βάση για την ποθούμενη αποκέντρωση που έχει ανάγκη η χώρα.

Εκεί θα πάμε οι συνταξιούχοι. Με τις τεράστιες συνταξάρες (που θα μας ξαναδώσετε), θα δημιουργήσουμε ξανά τις προϋποθέσεις για υγιή ανάπτυξη, για μπαρ και καφετέριες, όπου θα πίνουμε τον καφέ μας, και άλλα μαγαζιά... τέρψης και αναψυχής (ξέρεις εσύ).

Επί πλέον τα αυθαίρετα, εντασσόμενα οσονούπω στη νέα παγκόσμια τάση του Airbnb θα μετατραπούν αυθωρεί και παραχρήμα σε βάση υποδοχής τουριστών. Πλήθη θα συρρέουν απανταχού της Οικουμένης, Άγγλοι, Γάλλοι Πορτογάλοι, αλλά και δικοί μας, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, σε τα μας θα έρθουν, για να ανακαλύψουν τον εξωτισμό που κρύβουν μέσα τους ο γραφικός Στρίντζος, τα παραδεισένια Μεσάγγαλα και η λατρεμένη παραλία της Λεπτοκαρυάς.

Εκεί, στα γραφικά τούτα μέρη, θα συνδυάσουν διακοπές με ξεκούραση αλλά και χρήσιμες δραστηριότητες, α λα Survivor, του τύπου «Τρέξε μ...άκα μου, η φωτιά μας έφτασε» ενώ οι στίβοι μάχης (φράχτες, μάντρες, σιδερόπορτες κλπ) είναι ήδη έτοιμοι, στημένοι.

Στη δημόσια συζήτηση που γίνεται, λένε ακόμη μερικοί οικολογούντες ότι εξαιτίας των αυθαιρέτων παρεμποδίζεται η πρόσβαση στις παραλίες. Μα καλά μικρέ και τριανταφυλλένιε μου, με δουλεύεις; Και κει που υπάρχουν προσβάσεις πατάει κανείς εξόν από κάτι βλαμμένους μοναχικούς που κάθονται με τις ώρες και διαβάζουν κάτω από μια ομπρέλα καταναλώνοντας το πολύ ένα... φρούτο; Ο κόσμος ο όμορφος ο κόσμος ο σωστός, ο πρόστυχος, ο έξυπνος, ο γοητευτικός δεν ψάχνει προσβάσεις στο τέρμα Θεού. Πάει – κυρίλα- στο τοπικό μπιτσόμπαρο, και ο ένας πάνω στον άλλο, σαν άνθρωποι, χτυπάνε τα άπειρα σφηνάκια, κάνουν κλάμπινγκ, επιδεικνύοντας το μαγιό που αγόρασαν («Ζάρα»,είναι μην μασάς, στοκατζίδικο μάλιστα, ούτε καν new collection).

Τέλος, αγαπητοί μου, υπάρχει και μια συναισθηματική –ούτως ειπείν- σχέση μεταξύ ημών των Ελλήνων και των αυθαιρέτων. Το αυθαίρετο, είναι η ζωή μας, η αναπνοή μας, η ίδια μας η ταυτότητα. Όχι, πες μου. Τι είναι το ελληνικό καλοκαίρι, αν όχι το λιοπύρι, μια παραλία μες στην μπίχλα, το τραγούδι του τζίτζικα, μια φέτα καρπούζι και τα... ατέλειωτα περιφραγμένα αυθαίρετα κοντά στη θάλασσα, κάτω απ’ τα πλατάνια όπου την βγάζει ο «λαϊκός κόσμος» στο τζαμπέ.

Το αυθαίρετο είναι οι αναμνήσεις μας. Στο αυθαίρετο (κάποιου θείου, κάποιου φίλου) ψήσαμε αρνί το Πάσχα, παϊδάκια και σπαλομπριτζόλες τα καλοκαίρια, πίνοντας κασάκια ολόκληρα από μπίρες, τρίβοντας στο τέλος ηδονικά τις κοιλάρες μας, αναλογιζόμενοι ότι... «σαν την Ελλαδάρα, δεν έχει».

Τι θέλετε ορέ; Να μας γκρεμίσετε όνειρα και αναμνήσεις, να μας γκρεμίσετε την ίδια μας τη ζωή; Κάτω τα ξερά σας– που θα’ λεγε και το ΚΚΕ- απ΄ τ’ αυθαίρετα.

Κι έπειτα, τι σας νοιάζει; Αι τώρα... να, θα περάσει ο Αύγουστος, θα πιάσουν οι πρώτες ψυχρούλες και ιιιιιιιιχααααα, σιγά να μην κάτσει κανένας να ασχοληθεί με τα αυθαίρετα. Και σιγά μην ξαναβρέξει τόσο πολύ- αυτά μια φορά στα δέκα χρόνια γίνονται. Ως τα τότε, μπορεί και να ξαναβγάλουμε τη Δούρου περιφερειάρχισσα.

Και να το ξέρετε ορέ : Ποτέ τσ’ εκλογές στην Ελλάδα δεν τσ’ κέρδισε κείνος που γκρέμισε του «κουσμάκου τα σπίτια». Στην Ελλάδα - που είναι από μόνη της ένα αυθαίρετο- τσ’ εκλογές τσ’ κερδίζει το .. μπετόν.

Συνεννοηθήκαμε; Άιντε, πάτε τώρα για κάνα μπάνιο, μέσιασε κι ο Αύγουστος...

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

alexiskalessis@yahoo.gr