Στο χωριό τότε τη δεκαετία του 60, ζούσαν πάνω από 600 άτομα και στο δημοτικό του σχολείο φοιτούσαν πάνω από 90 παιδιά.
Ως παιδί θυμάμαι τους Ιταλούς επιστήμονες μηχανικούς που μελετούσαν το έργο του φράγματος στον Ενιπέα στη θέση Σκοπιά-Παλιοδερλί. Παρέδωσαν τη μελέτη τους και από τότε 60 χρόνια μετά, η κατασκευή του διαρκώς εξαγγέλλεται και ποτέ δεν κατασκευάζεται. Τα νερά του Ενιπέα είναι αυτά που κυρίως -μαζί με τα νερά του Καλέτζη και των άλλων παραποτάμων του Πηνειού- έπνιξαν όλη τη Θεσσαλία.
Αυτός μεταφέρει τα νερά μιας τεράστιας λεκάνης απορροής όλης της βόρειας Φθιώτιδας και της επαρχίας Φαρσάλων.
Γύρω γύρω η θεσσαλική πεδιάδα κυκλώνεται από βουνά και διασχίζεται από ποτάμια που όλα καταλήγουν στο Πηνειό. Όλα αυτά τα χρόνια ολόκληρη η Θεσσαλία «παραμυθιάστηκε» από το έργο της εκτροπής του Αχελώου. Ανεβοκατεβήκαν κυβερνήσεις με την εξαγγελία του.
Εγκαταλείφθηκε, αν ποτέ υπήρξε, η μοναδική λύση που κατά τη γνώμη μου, (ως Φυσικού), μπορεί να υπάρξει, ως αναπτυξιακή προοπτική και ταυτόχρονα και ως αντιπλημμυρική προστασία για τους κατοίκους της, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κατασκευή πολλών μικρών φραγμάτων στα ορεινά και ημιορεινά φαράγγια της.
Απέδειξε η σημερινή τραγωδία ότι τα δικά της νερά υπέρ επαρκούν για ολόκληρη τη Θεσσαλία.
Μικρά φράγματα, που θα πρόσφεραν αναπτυξιακή προοπτική στα ορεινά χωριά, φθηνή, πραγματικά ανανεώσιμη, υδροηλεκτρική ενέργεια, που σε συνδυασμό με πλωτά φωτοβολταϊκά στην επιφάνεια τους, θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις άρπα κόλλα λύσεις των φωτοβολταϊκών που φυτρώνουν σε εύφορη γη.
Έχουν αδειοδοτηθεί ήδη φωτοβολταϊκά σε 15.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης της περιοχής, που θα προστεθούν σε γυμνή γη, που θα προσθέσει σε μελλοντικά προβλήματα.
Και σίγουρα, ας μη βαυκαλιζόμαστε ότι όλα είναι μοιραία να συμβούν, έγιναν και πριν 150 χρόνια, οι δραστηριότητες και κυρίως οι παραλείψεις μας τα φέρνουν πολύ πιο κοντά μας χρονικά. Μόλις πριν δυο χρόνια υπήρξε ο «Ιανός».
Ας επιβάλλουν επιτέλους όλοι οι απελπισμένοι μια σοβαρή συζήτηση, ανάμεσα σε πανεπιστήμια, επιστημονικές ενώσεις και επιμελητήρια για το μέλλον αυτής της χώρας και των παιδιών της.
Αλλιώς φαντάζει εντελώς ρεαλιστική και μόνη λύση, η φράση ενός απελπισμένου αγρότη, «σκέφτομαι να αλλάξω χώρα».
Από τον Δημήτρη Γεωργούση
εκπαιδευτικό, διευθυντή 9ου Λυκείου Λάρισας
