Ήταν μια ήσυχη Κυριακή τού Αυγούστου, απ’ αυτές που λες πως δεν θα αφήσουν κανένα «αποτύπωμα» στο πέρασμά τους. Όμως, λίγο μετά το απομεσήμερο, στις 5, μια ξαφνική διακοπή στη ροή του ραδιοφωνικού προγράμματος έφερε το «βραχυκύκλωμα» και όλα βυθίστηκαν στο σκοτάδι.

«Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για μια έκτακτη είδηση: Πυροσβεστικό αεροπλάνο, τύπου CANADER, κατέπεσε στην περιοχή της Ροδινής Αχαΐας! Πιλότος και χειριστής νεκροί!».

Ήταν η Κυριακή του Αυγούστου στις 22, το έτος 1993!

Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν - αν πέρασαν και το τοπίο πυροδοτεί τόσο πόνο, που δεν πέρασε ώρα από τη μοιραία είδηση. Δεκαπέντε χρόνια το Στρατιωτικό Κοιμητήριο έγινε η τελευταία επίγεια κατοικία σου στην πόλη που γεννήθηκες και μεγάλωσες, στη Λάρισα.

Το κοιμητήριο είναι ένας τόπος ιερός, όπου ο θάνατος αντιμετωπίζεται σαν ύπνος. Ένας ύπνος βαθύς, χωρίς εφιαλτικά όνειρα, σ’ ένα περιβάλλον που υποβάλλει μια μακάρια γαλήνη.

Το κοιμητήριο θεωρείται ο τόπος της απόδρασης των θλίψεων και των στεναγμών, των πόνων και των παθών. Παραδείσια η εικόνα και η ατμόσφαιρα στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο, εκεί που «αναχαιτίστηκε» η ροή του χρόνου νέων παιδιών που φέρουν, όπως κι εσύ Κωστή, τη σφραγίδα του «άωρου θανάτου» κι έχουν πια απομακρυνθεί από τις γήινες εντάσεις.

Η μνήμη είναι εκείνη που τους φέρνει πιο κοντά μας, ενώ οι ψυχές έχουν «απογειωθεί» προς το φως της μεταθανάτιας ζωής. Ένα φως που δεν ρίχνει σκιές σ’ ένα χώρο αδιαφιλονίκητης ισοτιμίας, κι όμως το «γιατί» σκοτεινιάζει και τις πιο φωτεινές μέρες και χαρούμενα γεγονότα ακουμπάνε στη «σκιά». Δεν έχεις φύγει μέρα από τη σκέψη μας και ιδιαίτερα τα καλοκαίρια και τον Αύγουστο, που μέσα του κλείνει την πανσέληνο, τις φωτιές, το «γεγονός». Τότε η μνήμη σου γίνεται «εύφλεκτη», που τα δάκρυα δεν μπορούν να τη σβήσουν. Μπορεί το κοιμητήριο να είναι πια τα επίγεια χωρικά σου ύδατα, όμως για όλους μας, 15 χρόνια μετά, δεν μπορούμε να το αποδεχτούμε!

Ήσουν γενναίος, παράτολμος. Όταν η ζωή όλων μας ήταν εκτεθειμένη σε τόσο μόνο ρίσκο όσο μπορεί κανείς να ελέγξει και σε κανένα πραγματικό κίνδυνο, εσύ δεν είχες όρια! Εσύ ήσουνα πιλότος στα πυροσβεστικά, κάθε «απογείωση» και μια παρτίδα με το θάνατο.

Εμείς, κλεισμένοι στα συγκεκριμένα όρια της ζωής, κυνηγούσαμε και κυνηγάμε το βολικό θήραμα το προσιτό άστρο.

Κάναμε τους δρόμους ίσιους - επίπεδους. Ανάβουμε το φως πριν μπούμε σ’ ένα διάδρομο, κατεβαίνουμε προσεκτικά τα σκαλοπάτια. Μεγαλώνουμε σ’ έναν κόσμο ρηχής ανάσας, σ’ έναν κόσμο που φοβάται τόσο πολύ το θάνατο, όσο και τον αναστεναγμό.

Προτίμησες το καθημερινό παιχνίδι - έτσι το έβλεπες - με το θάνατο παρά να σκουριάσεις σε μια εργασία βολική που δεν την ήθελες. Πλήρωσες το τίμημα της ουτοπίας, πίστεψες με πάθος στη δυνατότητα ενός καλύτερου κόσμου που θα σέβεται το περιβάλλον και όχι μόνο και πέθανες για τα ιδανικά σου. Ήσουν μόνο 26 χρόνων!

 

Υ.Γ.: Στις 24 Αυγούστου ημέρα Κυριακή στο Μητροπολιτικό Ναό του Ρίου, θα πραγματοποιηθεί το ετήσιο θεσμοθετημένο μνημόσυνο στη μνήμη των «αθλητών του περιβάλλοντος».