Πλησιάζει η ώρα που οι πρωτοετείς φοιτητές θα διαβούν το κατώφλι των σχολών τους και από την πρώτη ματιά ίσως διαπιστώσουν ότι οι ναοί της γνώσης, της ανταλλαγής ιδεών, της απόκτησης πνευματικής ελευθερίας και της διεύρυνσης οριζόντων είναι άκρως πολιτικοποιημένοι.

Το πρώτο βράδυ στη νέα τους κατοικία ( αν βέβαια επιστρέψουν... ) κάποιοι θα προσπαθήσουν να βάλουν σε μια σειρά τη σωρεία των πολυποίκιλων εικόνων που αποκόμισαν από την πρώτη κιόλας ημέρα στα νέα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Και αναμοχλεύοντας τις αφίσες, τα χρώματα και τις υποσχέσεις( καταγεγραμμένες...αλλά μάλλον γραμμένες ) ίσως αφυπνιστεί (αν δεν έχει ήδη γίνει) το νεανικό πολιτικό πνεύμα, ελπιδοφόρο, χρήσιμο όσο κάθε άλλη εποχή αλλά μόνο αν βρεθεί σε αρμόζοντα για το άτομο και υγιή (πολιτικό) χώρο.

Ας ακολουθήσουμε λοιπόν τη σκέψη ενός νέου με οράματα που αναζητά το πολιτικό του μετερίζι για να τα διοχετεύσει...Ο προβληματισμός λόγω της αντίθεσης των εικόνων είναι αναμενόμενος καθώς στα αμφιθέατρα των «ναών» θα αντικρίζει ομηρικές διενέξεις ανάμεσα σε γαλάζιους και πράσινους παίδες που ανταλλάσσουν ύβρεις (πρωτότυπες κατά τα άλλα καθότι νέοι και εφευρετικοί) αν όχι αντικείμενα σε συνελεύσεις όπου το καταγγελτικό «ΕΣΕΙΣ» κυριαρχεί, την ώρα που στον ξακουστό πλέον καθημερινό γολγοθά για τον τηλεθεατή των τηλεοπτικών παραθύρων στελέχη των δύο κομμάτων εξουσίας αναγνωρίζουν την έλλειψη μεταξύ τους διαφορών αποζητώντας εκλογική συνεργασία. Είναι επομένως άκρως λογικό ο νέος να αντιληφθεί ότι στο βωμό της εξουσίας σοσιαλισμός και φιλελευθερισμός (ό, τι πρεσβεύουν θεωρητικά, όχι ό, τι παρουσιάζουν) θυσιάζονται αναμιγνυόμενα άψογα.

Λαμβάνοντας λοιπόν την απόφαση ότι δε θα ενταχθεί στο κατεστημένο της εξουσίας κοινώς και με ποδοσφαιρική ορολογία...ότι δε θα είναι «με τους μεγάλους», στρέφεται προς το ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Βιώνοντας μια εποχή ηθικής σήψης και φθοράς, γοητεύεται από το πνεύμα ανανέωσης, σε περίπτωση δε φοιτήτριας η γοητεία ίσως πηγάζει από την κεφαλή . Η δεύτερη ωστόσο σκέψη του πρωτοετή θα οδηγηθεί στο γεγονός ότι η θέση και το ρεύμα του κυρίου Τσίπρα ίσως του προσφέρει την άνεση να εκφράζεται με ένα καλώς νοούμενο «πολιτικό νταϊλίκι» συμμετέχοντας δεινά στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Μήπως όμως πρέπει να δοκιμαστεί και στα δύσκολα πριν υποστηριχτεί; Καθότι ως τώρα ισορροπεί ανάμεσα σε διάθεση προσφοράς, στην αριστερά που ξεκινά την επανάστασή της από και με βάση τη νεολαία και σε εμφανίσεις με ακριβή ένδυση και μηχανή μεγάλου κυβισμού έξω από το προεδρικό μέγαρο. Μήπως και εδώ κυριαρχεί η αντίθεση ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι; Το μέλλον θα το δείξει και ο κύριος Τσίπρας θα το αποδείξει.

Αν ο πρωτοετής μας διακρίνεται από ακόμα πιο επαναστατικό πνεύμα, η νεολαία του κομμουνιστικού κόμματος σίγουρα θα τον υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες. Δεν αντιλέγω... κυρίως αυτοί διαδήλωναν εναντίον των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών τάσεων, αυτοί «δε σκύβουν το κεφάλι» όπως πρεσβεύουν και βροντοφωνάζουν αλλά δε γνωρίζω κατά πόσο ένας νέος που προσπαθεί να υιοθετήσει μια πολιτική ιδεολογία που θα τον εκφράζει, θα ενστερνιστεί τις ίσως παρωχημένες ιδέες και αντιλήψεις της κοινωνικής πόλωσης και του ταξικού διαχωρισμού του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.(Αφήστε που συν τοις άλλοις ως νεολαίος θα πρέπει να υιοθετήσει και συγκεκριμένο τρόπο ένδυσης!) Εξαιρώντας τους οικολόγους, εντάσσοντας αυτούς σε μορφή modi vivendo και όχι στο status quo, απομένει η νεολαία του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού. Ίσως ο νεοεισαχθείς να έχει παρατηρήσει ότι στις μέρες μας κάθε αναφορά σε έννοιες όπως η πατρίδα, η σημαία, η θρησκεία, η οικογένεια, να θεωρείται από κάποιους αναχρονιστική και οπισθοδρομική και κρίνοντας αρνητικά τον ριζοσπαστισμό να επιθυμεί να μετατρέψει το παρελθόν και το παρόν σε συγκοινωνούντα δοχεία με στόχο την αέναη ανάπτυξη της χώρας του. Η άποψη ωστόσο αυτή απέχει παρασάγγας από τα καταστροφολογικά συνθήματα αφισών της εθνικής οδού τύπου «Ανέχεια, ξεπούλημα της χώρας, κρίση παντού, ξύπνα λαέ γιατί σε κλέβουν» τα οποία συνδυαζόμενα με ακροδεξιές απόψεις που φιλοξενούνται στο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο μετονομάζουν τους υποστηρικτές αυτού σε «Ελληνάρες» από απλούς -συμβατικούς- Έλληνες. Συμπεραίνοντας ότι η « αντίθεση » είναι το κυρίαρχο συστατικό στοιχείο του πολιτικού γίγνεσθαι της εποχής μας, ο νέος μεγαλώνει με την ελπίδα να μη φθαρούν οι αγνές ιδέες του (όποιες κι αν είναι αυτές), να μείνει μακριά από συνθήματα όπως το ακόλουθο που εθεάθη στις τουαλέτες(!) της των φιλοσόφων σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης « Αριστερός ώσπου να κάνεις λεφτά... μετά η δεξιά σε περιμένει ». Η πολιτική απόγνωση του νεοεισαχθέντα κορυφώνεται όταν διαπιστώσει κάποιο βράδυ σε «πολιτιστικό κέντρο» της περιοχής ότι όλα τα παραπάνω έχουν μετατραπεί σε μια καλοστημένη θεατρική παράσταση καθώς «ΔΑΠίτες, ΠΑΣΠίτες και όσοι άλλοι πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι της πολιτικής» που το πρωί ξεδιπλώνουν τις υβρεολογικές τους γνώσεις, το βράδυ ενώνονται σαν μια γροθιά καθώς απλώς...το Johny Walker έρχεται.