Σε λίγο τα σχολεία θ' ανοίξουν να υποδεχτούν ξανά τα παιδιά μας. Τα αισθήματα τους ίδια εδώ και πάρα πολλά χρόνια, χαρά ,φόβος, όρεξη για μάθηση, αγωνία. Ταυτόχρονα στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες θα αναπτυχθεί ο έντονος προβληματισμός όσον εμπλέκονται με την παιδεία, - σύλλογοι γονέων, μαθητές, φοιτητές, κόμματα, συνδικαλιστικοί φορείς. Τα μεγάλα προβλήματα που έχουν σχέση με την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας, την παραπαιδεία, το κτιριακό, την ορθή λειτουργία του συστήματος της, θα μας απασχολήσουν έντονα.

Ειδικά, οι όποιες ελλείψεις και προβλήματα, που αφορούν κτιριακές υποδομές, συντήρηση σχολικών κτιρίων, ελλείψεις εκπαιδευτικού και αθλητικού υλικού θα είναι πάλι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Χαλασμένα και τρύπια σώματα θέρμανσης, πεσμένοι σοφάδες, κατεστραμμένα υδραυλικά, σπασμένα τζάμια, χαλασμένες πόρτες, ξηλωμένα επικίνδυνα κάγκελα, ξεθωριασμένα και άβαφα κτίρια με αίθουσες που θυμίζουν νοσοκομεία του παρελθόντος, αυλές χωρίς δέντρα και λουλούδια κ.λπ. θα αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης.

Τα ερωτήματα από αρμοδίους και προς αρμοδίους πολλά και έντονα. Τι κάνει η Πολιτεία; Πού είναι το κράτος; Ποιες είναι οι ευθύνες των Δήμων και της Νομαρχίας;

Και βέβαια η κριτική έχει να κάνει, για το καλοκαίρι που περνά κάθε φορά,

που δεν προγραμματίζεται και δεν γίνονται ή γίνονται ελάχιστα για να δοθεί λύση στα προαναφερόμενα. Γιατί πρέπει να ξεκινάει η νέα σχολική χρονιά για να επισημαίνουμε τα ίδια προβλήματα; Εδώ κάποιοι πρέπει να δώσουν μια απάντηση.

Αλλά σ' αυτό το σημείο θέλω να θέσω έναν προβληματισμό, να κάνω ας μου επιτραπεί τον «συνήγορο του λογικού γονέα».

Εμείς οι γονείς τι κάνουμε; Έχουμε ή δεν έχουμε κάποια ευθύνη; Μπορούμε να βοηθήσουμε; Και πώς;

Γιατί εμείς οι γονείς δεν πρέπει να ξεχνούμε το γεγονός ότι τα παιδιά μας, για

πέντε μέρες, και πάνω από πέντε ώρες την ημέρα ζουν στο σχολείο.

Αναρωτιέμαι αρκετά συχνά, πόσοι και από τους δύο γονείς, έχουν επισκεφτεί την αυλή, τις αίθουσες και τις τουαλέτες των σχολείων που φοιτούν τα παιδιά μας. Πόσο ενδιαφερθήκαμε για την υγιεινή και την ευπρέπεια των χώρων που ζουν τα παιδιά μας, για ένα σημαντικό χρόνο της ημέρας και της ζωής τους;

Είναι σίγουρο, πως η μητέρα και ο πατέρας δίνουν μεγάλη βαρύτητα για το

χώρο που ζει, εργάζεται και κοιμάται το παιδί τους και εννοώ το δωμάτιο τους.

Άραγε πόσοι από μας γνωρίζουν τα χρώματα της αίθουσας διδασκαλίας, το πώς είναι διακοσμημένη, πώς είναι τα θρανία κι αν τα παράθυρα είναι γερά η όχι; Πόσοι από τους πατεράδες γνωρίζουν τα ονόματα των δασκάλων ή των καθηγητών των παιδιών τους; Αρκεί βέβαια να μην ακούσουμε την τετριμμένη και απαράδεκτη απάντηση «μ' αυτά ασχολείται η γυναίκα μου, η μητέρα των παιδιών».

Σε κάθε σχολείο υπάρχουν σύλλογοι γονέων. Αναρωτηθήκαμε πόσοι από μας τους γονείς είμαστε πραγματικά και όχι τυπικά μέλη του συλλόγου; Πόσοι από μας παρακολουθούμε τις εκδηλώσεις που κάνουν οι σύλλογοι, και πόσο τους συμπαραστεκόμαστε ηθικά και υλικά όταν προκύψει κάποια ανάγκη;

Και φτάνουμε στο καίριο ερώτημα: «Ενδιαφερόμαστε καθόλου για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και της ποιότητας της ζωής των παιδιών μας στο σχολείο;». Έχουμε βάλει το χέρι στην τσέπη μας, ώστε να εξαλείψουμε ή τουλάχιστον να περιορίσουμε τα προβλήματα των οποίων η λύση τους είναι η συνδρομή ενός χρηματικού ποσού στο σύλλογο; Θα πω βέβαια κι ένα οδυνηρό ερώτημα: το κράτος, η Νομαρχία, ο Δήμος, αγαπάνε περισσότερο τα παιδιά από μας τους γονείς; Εδώ και πολλά χρόνια έχω αντιληφθεί πως οι γονείς των παιδιών που φοιτούν στα δημόσια σχολείο, περιμένουν τα πάντα από την ελληνική Πολιτεία. Και αυτή η διαπίστωση σχετίζεται μόνο σε ό,τι αφορά την ποιότητα διαβίωσης των παιδιών μας στο σχολείο. Σχεδόν όλοι οι γονείς δεχόμαστε νομοτελειακά ότι τα παιδιά μας δε μπορούν να μάθουν

επαρκώς μια ξένη γλώσσα σχολείο. Πως τα παιδιά μας δεν είναι δυνατόν να εμπεδώσουν και να διδαχτούν επαρκώς τη διδακτέα σχολική ύλη για να δώσουν εξετάσεις για μία θέση στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Και χωρίς πολλές περιστροφές και συζήτηση βάζουμε το χέρι πολύ βαθιά στην τσέπη και με πολλές θυσίες και κόπους είμαστε διατεθειμένοι σε ατομικό επίπεδο να δώσουμε τα πάντα ώστε τα παιδιά μας να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.

Και εν προκειμένω, ενώ διαθέτουμε μεγάλα ποσά για τα παραπάνω, αρνούμαστε πεισματικά και αντιδραστικά να δώσουμε μια συνδρομή στο σύλλογο γονέων, της τάξης των 10, 20 ή 30 ευρώ ετησίως. Είναι αντιφατικό από τη μια να διαθέτουν μεγάλα ποσά σε ατομικό επίπεδο και να αρνούμαστε, μη βάζοντας τη λογική να δουλέψει, να διαθέσουμε 20 ή 30 ευρώ σε ομαδικό επίπεδο. Χρήματα που θα διατεθούνε για το βάψιμο και την επιδιόρθωση των πεσμένων σοφάδων μιας αίθουσας διδασκαλίας, την απολύμανση του σχολείου, την επισκευή των νιπτήρων, των τουαλετών και των σωμάτων θέρμανσης, την αγορά εκπαιδευτικού και αθλητικού υλικού, τη δημιουργία και εμπλουτισμό με βιβλία και εποπτικά μέσα των σχολικών βιβλιοθηκών, τη δενδροφύτευση και βελτίωση της αισθητικής εικόνας των αυλών και των σχολείων κ.λπ. Με αυτό τον προβληματισμό θέλω να παροτρύνω τους συλλόγους γονέων να ενεργοποιηθούν και μαζί με τους γονείς να συνεργαστούν με τους διευθυντές των σχολείων και με τα μέσα που διαθέτουν να δώσουν λύσεις στα μικρά και μεγάλα προβλήματα που ανέφερα παραπάνω. Κι αυτό μπορούν να το καταφέρουν με την εθελοντική εργασία όσων μπορούν και όσων θέλουν αλλά και με την υλική και ηθική συμπαράστασή τους.

Γνωρίζουμε όλοι ότι η ελληνική Πολιτεία πάντα θέλει, αλλά μερικές φορές δεν μπορεί να δώσει αυτά που πρέπει. Και αυτό το κενό πρέπει εμείς οι γονείς όσο μπορούμε και όπου μπορούμε να το αναπληρώσουμε. Έχουμε δικαίωμα στην κριτική, απαιτούμε και διεκδικούμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, αλλά δεν είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας να αγνοούμε τις υποχρεώσεις που έχουμε απέναντι στα παιδιά μας, που νομίζω πως αξίζουν περισσότερο από 20 ή 30 ευρώ ετησίως.

ΓΙΩΡΓΟΣ Ι. ΜΠΑΛΗΣ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ

2ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ