«Η ορθόδοξη εκκλησιαστική θεώρηση της ζωής βρίσκεται στους αντίποδες του αυτοσκοπού της κατανάλωσης, γι' αυτό και ο χριστιανισμός, η Ορθοδοξία υπονομεύει έμπρακτα κάθε πολιτικό σύστημα που υπηρετεί την καταναλωτική σκοπιμότητα». Γι' αυτό ο ορθόδοξος τρόπος ζωής είναι κόκκινο πανί για όλα τα πολιτικά συστήματα ανατολικού ή δυτικού τύπου, αφού όλα είναι υλιστικά καταναλωτικά χωρίς καμιά αναφορά στην εσωτερικότητα του ανθρώπου. Βλέπουμε λοιπόν, ότι μας έχουν εξαπατήσει όλοι, γι' αυτό πιστεύουμε ότι η σωτηρία μας βρίσκεται στα ράφια των σούπερ μάρκετ και στον εν γένει σύγχρονο «ευδαιμονισμό - ουτοπισμό» στον οποίο τρέχουμε για να σωθούμε, αντί να τρέξουμε σαν το ελάφι στις πηγές των ιαματικών υδάτων που αναβλύζουν μέσα στους κόλπους της ορθόδοξης παράδοσης. Τώρα αν εκεί τρέχουμε άλλοι με πολλά λεφτά και άλλοι με λίγα -λόγω της κακής και άνισης κατανομής του εισοδήματος-αυτό είναι θέμα πολιτικό-κοινωνικό έξω από τη δική μας θεώρηση.

Σίγουρα έχουμε λοξοδρομήσει και το χειρότερο έχουμε πάρει μονοπάτι που δεν γνωρίζουμε το τέρμα του. Αυτή η επιλογή της ευδαιμονίας της ζωής μας απομάκρυνε από κάθε μεταφυσικό σκοπό της ζωής, δηλαδή τη σωτηρία της ψυχής, δηλαδή της προσωπικής θέωσης όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας. Και ενώ κάναμε ηρωικούς αγώνες πνευματικής εθνεγερσίας και πολιτικής ανεξαρτησίας και γίναμε ελεύθεροι, σήμερα στο όνομα ενός κακώς ευνοούμενου προοδευτισμού γίναμε μικρομεσαίοι στο ήθος, δουλοπρεπείς, οπισθοδρομικοί, ετερόφωτοι, φτωχοπρόδρομοι των λοιπών ανεπτυγμένων Ευρωπαϊκών Κρατών, δούλοι ξένων ηθών και εθίμων, ξένων νοοτροπιών και παραδόσεων. Θεοποιήσαμε τη βιομηχανική και κοινωνική επανάσταση και θεωρούμε περιττή την αναφορά μας σε οιαδήποτε υπερβατική πραγματικότητα. Χάσαμε το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της φυλής εκείνο το οποίο ο πάντοτε επίκαιρος μεγάλος σοφός της αρχαιότητας Πλάτων ονομάζει «πολιτισμό της ψυχής» ανθρωπιά, και στη θέση του ενθρονίσαμε τις τυπικότητες, τις ατέλειωτες φιλοφρονήσεις, τη σκληροκαρδία, την απανθρωπιά, την ηθική και πνευματική αποσύνθεση, την αλλοτρίωση του ατόμου, της κοινωνίας του Έθνους και του Γένους μας. Αναζητάμε ένα κόσμο, όπου δεν υπάρχει και ούτε καν αναζητείται, η ενδελέχεια, το μέτρο της αριστοτελικής φιλοσοφίας, αλλά η υπερβολή, ο χρυσός και άργυρος, το μίσος και η βία, ο απάνθρωπος ή υπεράνθρωπος του Νίτσε ένα κόσμο μέσα στον οποίο πνίγονται οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ελευθερίες ανάλογα με τις περιπτώσεις και τα συμφέροντα των μεγάλων.

 Φοβούμαι πώς ό,τι δεν χάσαμε κατά τη διάρκεια της μακρινής και σκληρής δουλείας κινδυνεύουμε να το χάσουμε τώρα που είμαστε ελεύθεροι. Δεν νομίζετε ότι θα είναι μεγάλη ειρωνεία; Οι αιώνιες αρετές του πατριωτισμού, του αλτρουισμού, της βαθιάς θρησκευτικής πίστεως εκφυλίστηκαν. Αδιαφορούμε για όλα και δεν βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας. Εκείνο μόνο που διακρίνουμε καλά, το εντοπίζουμε και το απομονώνουμε είναι το προσωπικό μας συμφέρον και η ατομική μας ύπαρξη. Με βάση τον «εαυτούλη» μας ρυθμίζουμε τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων. Τα είδωλα και τα ιδανικά. Πατρίδα, Θρησκεία και Οικογένεια, σύμβολα του Έθνους για χιλιετηρίδες αντικαταστάθηκαν από την κατανάλωση, την καλοπέραση, τη χλιδή και την κοινωνική διάκριση. Η «αποκεκαλυμμένη», εν Χριστώ αλήθεια έπαυσε να αποτελεί το κέντρο βάρους της ύπαρξής μας, ενώ την πνευματική μας ελευθερία την αναζητάμε στην τεχνολογική πρόοδο και στις διάφορες επιστήμες που καυχώνται ότι έλυσαν τα πολύπλοκα προβλήματα του ανθρώπου και απέδειξαν την ανυπαρξία του Θεού. Ο μεγάλος πατριώτης και εξαίρετος πολιτικός των Η.Π.Α. Αβραάμ Λίνκολν είπε κάποτε: «Δεν ανησυχώ για τους προγόνους. Ανησυχώ για τους απογόνους μου». Αυτό μου φαίνεται ότι ισχύει για μας σήμερα. Είμαστε άραγε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων που υπηρέτησαν με τόση αυτοθυσία και πιστότητα τις αιώνιες και πανανθρώπινες αξίες του «καθαρού λόγου», της ανθρώπινης ψυχής και ανησυχίας, απόγονοι των πρώτων χριστιανών που στοίχισαν τη ζωή τους στις ρίζες της μεταφυσικής αγωνίας και λύτρωσης του ανθρώπου; Η απάντηση είναι όχι. Σήμερα έχουμε πάθει ένα ντοπαρισμό καταναλωτικό, τηλεοπτικό, της «ψευδοθεϊστικής» αντίληψης που τελικά μας οδηγεί σε «μηδενισμούς» των πάντων καταστάσεων, και αλλοτριώσαμε το ήθος της ζωής, της ιστορικής μνήμης, της γλώσσας, της σκέψης, τις ιδέες, τα ιδανικά. Γι' αυτό είμαστε και δυστυχείς και θα μείνουμε αν δεν ανανήψουμε. Κλείνοντας τούτο το άρθρο μας, μ' ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο της Τατιάνας Γκορίτσεβα με τίτλο: «Η τρέλα να είσαι χριστιανός», για να καταδείξουμε τη σπουδαιότητα των νοημάτων του. Γράφει μεταξύ άλλων: «Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της χριστιανοσύνης που τόσο δημιουργικοί άνθρωποι βρίσκουν το δρόμο προς την εκκλησία και αυτό είναι χαρμόσυνο γεγονός. Στην ανθρώπινη ιστορία - συνεχίζει - δεν ξέρω καμιά τέτοια εποχή, όπου εντελώς ελεύθεροι άνθρωποι, άνθρωποι που δεν είναι υποταγμένοι σε κανένα, που μήτε εξωτερικά μήτε εσωτερικά θέλουν να είναι δούλοι των ομοίων τους, γίνονται διάκονοι του Θεού και θέτουν τους εαυτούς τους στη διάθεση της εκκλησίας, στην εξυπηρέτηση των συνανθρώπων τους. Αυτό είναι ακριβώς η χαριτωμένη διασύνδεση ελευθερίας και αυθεντίας, δημιουργίας και υπακοής και αυτός ο καιρός δίνει το νόημα στο χριστιανισμό». Που, σημαίνουν όλα αυτά, πως υπάρχουν παρήγορα μηνύματα για την εποχή μας έστω κι σε-μεγάλο βαθμό - η ανθρώπινη αισιοδοξία κι ελπίδα, τείνει να μετατραπεί σε απαισιοδοξία κι απογοήτευση. Ο δρόμος προς την ορθόδοξή μας παράδοση είναι πάντοτε ανοιχτός να τον διαβούμε. Αρκεί ως «κοινωνία και άνθρωποι» να τον ακολουθήσουμε τούτο το μοναδικό δρόμο! Και, είναι βέβαιο πλέον, πως θα μας βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα και θα μας δώσει νέες ελπίδες και καλύτερες συνθήκες ζωής. Ο χριστιανισμός θα ζει αιώνια! Για την αληθινή υπεράσπιση και τη σωτηρία του ανθρώπου.

 Είναι ο μόνος φορέας-στην ανθρώπινη ιστορία-που, πραγματικά νοιάζεται για την επίλυση μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων, αφού όλα τα πολιτικά συστήματα ως τώρα - τουλάχιστον-απέτυχαν για την λύση τους...