Χρειάζεται να διαθέτεις περίσσευμα ανθρωπιάς για να καταλάβεις τι σημαίνει να κρατάς το χέρι ενός τυφλού τη στιγμή που πεθαίνει. Είναι γι’ αυτόν η αίσθηση ότι κι αυτό το στερνό ταξίδι δεν το κάνει μόνος. Είναι και για τους δύο το απόλυτο των αισθήσεων. Η δοξασία της ανθρώπινης φύσης. Χρειάζεται μεγαλείο ψυχής για να το δεις έτσι...
Αυτό, με τον συγκεκριμένο άνθρωπο, τον Αντώνη της καρδιάς μας, τον λατρεμένο σύζυγο, τον καλύτερο πατέρα και τον πιο αγαπημένο παππού, που το μόνο που δεν είχε ήταν το φως του, συνέβη μόνο μια στιγμή. Την ώρα του θανάτου του. Τη στιγμή που άφηνε την τελευταία του πνοή. Γιατί τα προηγούμενα 62 χρόνια, από τότε που σε διατεταγμένη υπηρεσία, τραυματίστηκε στο ναρκοπέδιο στη μεθόριο, 24χρονος στρατιώτης, ήταν αυτός που παρά την αναπηρία του, κρατούσε το χέρι όλων των δικών του…
Είχε ένα αγγελικό χάρισμα στο μέρος της ψυχής και έβλεπε αυτά που δεν έβλεπαν όλοι οι άλλοι. Σχεδόν τα 2/3 του αιώνα, ζούσε στο απόλυτο σκοτάδι, αυτός ο ήρωας του στρατού και της ζωής, δεν καταβλήθηκε ποτέ από το βάρος του σταυρού που κουβαλούσε. Έναν σταυρό που πολύ εύγλωττα μνημόνευσε στα λόγια παρηγοριάς κατά τη νεκρώσιμο ακολουθία ο μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος. Ο Αντώνιος Τσαντήλας, ήταν αυτός που αντί να τα επιζητεί, αντίθετα, έδινε κουράγιο και δύναμη σε όλους. Υπήρξε ο ευεργέτης πολλών ανθρώπων. Ο τυφλός ήρωας, με τις απίστευτες ικανότητες που κινείτο με τα μάτια της λατρεμένης του συζύγου Κλεονίκης, έξι δεκαετίες μαζί, οδηγός, στο πλευρό του. Ο αγαπημένος πατέρας που καμάρωνε τα παιδιά του και τον καμάρωναν, χωρίς ποτέ να τα έχει δει. Ο στοργικός παππούς που φρόντιζε να μην λήψει το παραμικρό από τα εγγόνια του. Αλλά και ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος, που στα 86 του χρόνια «έφυγε» για την Πολιτεία των Αγγέλων, έχοντας δίπλα του όλους εμάς που τον αγαπήσαμε τόσο πολύ και θα τον θυμόμαστε κάθε μέρα.
Ο Αντώνιος Τσαντήλας, ο τελευταίος των Αναπήρων Πολέμου, ο μοναδικός με ποσοστό αναπηρίας 100% πέθανε στις 15 Ιανουαρίου, δύο ημέρες πριν την ονομαστική του εορτή, στο ΙΑΣΩ όπου νοσηλευόταν. Τότε είχε καταφέρει να επιζήσει από την γερμανική νάρκη που έσκασε στα χέρια του. Αλλά τώρα τον πρόδωσαν οι νεφροί του. Όσοι τον γνώριζαν τον τίμησαν και στη ζωή και στον θάνατο. Ηταν ο άνθρωπος, που συγχωρούσε τους πάντες. Ο δικός μας ήρωας, που ακόμα και στα τελευταία του θα συγχωρούσε ακόμα και το επίσημο κράτος. Που ενώ έδωσε τα μάτια του στην πατρίδα, εκείνη, στην κηδεία του, τον ξέχασε. Ούτε το στεφάνι της τιμής. Αλλά, ποια πατρίδα; Τούτη, που προσκυνάει τους απογόνους εκείνων που έστηναν τότε τα ναρκοπέδια...
Αυτή η πάστα των ανθρώπων που έζησαν περήφανοι έχοντας την πατρίδα μέσα τους, έσβησε, δεν υπάρχει πια. Ο Αντώνιος Τσαντήλας, που διετέλεσε πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Ένωσης Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου αλλά και της Συνομοσπονδίας των Αναπήρων ήταν από τους τελευταίους που κρατούσαν ψηλά τη σημαία εκείνων των περήφανων Ελλήνων που χειροκροτούσαμε στις παρελάσεις των εθνικών εορτών να περνούν πρώτοι, δείχνοντας παλικαρίσια την αναπηρία τους, το τίμημα που πλήρωσαν για την πατρίδα. Εμείς οι οικείοι του, ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε.
Χρήστος Αντ. Τσαντήλας
δημοσιογράφος
