Από εκεί με τη βοήθεια των κατοίκων με αγροτικά 4x4 φτάσαμε σε δύο ώρες περίπου στο καταφύγιο Χρηστάκη σε υψόμετρο 2.450 μέτρα όπου αφήσαμε τα αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε την πεζοπορία.

Με μοναδικό εξοπλισμό την κατάλληλη ενδυμασία, νερό και κάποιο σνακ αρχίσαμε την ανάβαση. Περίπου δύο ώρες πορείας χρειάστηκαν σε βραχώδες έδαφος και ανηφόρα μέτριας δυσκολίας για να φτάσουμε στο σημείο «Κακιόσκαλα» (2850μ) από όπου μπορούσαμε να δούμε τον Μύτικα και τις άλλες κορυφές του Ολύμπου.

Εκεί συναντήσαμε αναβάτες που έρχονταν από την άλλη πλευρά του Ολύμπου και συγκεκριμένα από το Λιτόχωρο και την τοποθεσία «Πριόνια» με μέση ώρα αναβάσεως τις πέντε ώρες. Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι, Αμερικάνοι καθώς και από όλον τον κόσμο επισκέπτονται καθημερινά τον Όλυμπο για να θαυμάσουν από κοντά το βουνό των δώδεκα θεών της ελληνικής μυθολογίας. Το τοπίο εκπληκτικό, μαγευτικό.

Αφού ξεκουραστήκαμε για περίπου μισή με μία ώρα και ανακτήσαμε δυνάμεις ακολουθήσαμε το δύσκολο και σε πολλά σημεία επικίνδυνο μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στην κορυφή. Σε τρία τέταρτα πατήσαμε επιτέλους στον Μύτικα (2.918μ) όπου το θέαμα που αντικρίσαμε μας έκοψε την ανάσα.

Κατερίνη, Χαλκιδική, Λιτόχωρο, Πλαταμώνας όλα στα πόδια μας… Δέος! Τα σύννεφα περνούσανε από δίπλα μας και με τα χέρια υψωμένα ακουμπούσαμε τον ουρανό. Η θερμοκρασία γύρω στους 15 βαθμούς και η αναπνοή ελλείψει οξυγόνου γινόταν πιο δύσκολη.

Βγήκαμε φωτογραφία στην ελληνική σημαία και περιμέναμε τη σειρά μας για να γράψουμε στο βιβλίο των επισκεπτών. Αφού χόρτασε το μάτι μας, γεμάτοι ικανοποίηση που κατακτήσαμε τον θρόνο του Διός πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Όλυμπος, το βουνό των θεών, τόσο κοντά στην πόλη της Λάρισας κι όμως τόσο μακριά στη σκέψη μας, ίσως το επιβλητικό μέγεθός του μας αποθαρρύνει να τον δαμάσουμε, να γίνουμε οι ιερείς του Διός, να γράψουμε στην απλωμένη στάχτη των θυσιών την υψηλή προσευχή και να τη βρούμε άγγιχτη τον άλλο χρόνο, όπως γράφει κι ο μεγάλος μας ποιητής Αγγελος Σικελιανός…

Για μια παρέα Λαρισαίων το «όνειρο» έγινε πραγματικότητα, αλλά τελικά ανακαλύψαμε πως το όνειρο ήταν πολύ κοντά, αρκούσε ένα σήκωμα του χεριού για να βρεθούμε ανάμεσα στα σύννεφα…