Γράφει ο Πέτρος Χατζής

 Με τον αείμνηστο Νικόλα γνωριστήκαμε στις αρχές του 1969, στην ορχήστρα της 110 Π.Μ., όπου υπηρετούσαμε τη θητεία μας.

Ο Νίκος αντικατέστησε τον Πασχάλη Αρβανιτίδη, που είχε πάρει το απολυτήριό του. Σε πολλούς δεν είναι γνωστό ότι ο Νίκος ήταν τραγουδιστής του μοντέρνου τραγουδιού της εποχής και μάλιστα για ένα διάστημα είχε αναπληρώσει τον Πασχάλη στους “OLYMPIANS”.  Ήταν ένα χαμογελαστό παιδί, χαρούμενο, ντόμπρο που σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή. Σαν πιο πεπειραμένος στη μουσική μας έδειχνε δωδεκάμετρα στην κιθάρα του και μας μάθαινε τραγούδια. Δεν αργήσαμε να γίνουμε φίλοι και αποτελέσαμε την «τριπλέτα» όπως μας αποκαλούσαν τότε Παπάζογλου – Χατζηβασίλης – Χατζής. Σε κάθε έξοδο από τη μονάδα μας στην πόλη περνούσαμε απαραιτήτως από το πατρικό μου σπίτι, όπου η μητέρα μου του είχε μεγάλη αδυναμία. Είχε μεγάλη αγάπη στα παντός είδους ηλεκτρονικά. Μετά από κάθε πρόβα με τον μαέστρο Γιάννη Τσανακά, καταπιανόταν με ενισχυτές, μικρόφωνα, μετασχηματιστές και πάντα κάτι μαστόρευε.

Με τον Νίκο παραμείναμε φίλοι μέχρι το τέλος της θητείας μας, κατόπιν όπως πάντα συμβαίνει οι δρόμοι μας χώρισαν. Όμως πάντα χαιρόμουν για την μεγάλη του καλλιτεχνική σταδιοδρομία και την πορεία του στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι. Ενδόμυχα αισθανόμουν ευτυχής που υπήρξα φίλος του.