Στην Ε’ τάξη, το εκπαιδευτικό σύστημα την άφησε να παλέψει μόνη στο θρανίο και μέχρι να φτάσει στη Γ’ Λυκείου, ο θεσμός του συνοδού εκπαιδευτικού που προβλέπεται σε περιπτώσεις σαν τη δική της, στην εκπαίδευση, εφαρμοζόταν με καθυστέρηση μηνών, αναγκάζοντας την ίδια να «τρέχει» κάθε σχολική χρονιά, να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο στη μελέτη της διδακτικής γνώσης.

Η πορεία της στην εκπαίδευση δύσκολη, που γινόταν δυσκολότερη με την έλλειψη προσβασιμότητας. Έμαθε όμως να παλεύει, λόγω ενός ισχυρού υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος και εκπαιδευτικών που την πίστεψαν, ταγμένοι στον παιδαγωγικό κυρίως ρόλο τους.

Πού μπορεί να φτάσει η δύναμη ψυχής και η ισχυρή θέληση ενός ανθρώπου, που οι ειδικές του ανάγκες δεν το εμπόδισαν να τολμά πάντα το επόμενο βήμα; Στη Βουλή!

Και μάλιστα να βρεθεί στη θέση ενός έφηβου βουλευτή, που διεκδικεί καλύτερη παιδεία, υγεία… κ.α. καταθέτοντας επιχειρήματα εκ πείρας και όχι με «ξύλινους λόγους»!

Η Βασιλική -Νεκταρία Βλαχογιάννη, μαθήτρια σήμερα της Γ’ τάξης του 2ου Λυκείου Λάρισας, είναι από τους νέους που ενάντια στις αντίξοες συνθήκες της ζωής τους, παλεύουν όχι μόνο να αντεπεξέλθουν στον δικό τους σκληρό αγώνα, αλλά και να δημιουργήσουν τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον στην κοινωνία τους.

Είναι από τα παιδιά που στο πρόσωπό τους βλέπεις το καλύτερο μέλλον και αξίζει – αν όχι έχεις υποχρέωση- τουλάχιστον να τους ακούσεις, κι αν είσαι ικανός, να τους δώσεις και χώρο να αγωνιστούν!

Για τη Βασιλική, η Βουλή των Εφήβων ήταν ένας στόχος, που ήθελε να κατακτήσει για να δουλέψει και να πει για όλα όσα έπρεπε να γίνουν και για όλα όσα «νοσούν».

Επιλέχθηκε να βρίσκεται μεταξύ των 300 μαθητών από όλη την Ελλάδα στα έδρανα της Βουλής, καθώς είχε συγκεντρώσει, μετά τις δοκιμασίες για τη συμμετοχή της, τόσους κλήρους που της έδωσαν το «πράσινο φως». Είναι σημαντικό να πούμε ότι ήταν από τους λίγους μαθητές πανελλήνια, που εκτός των υποχρεωτικών δοκιμασιών που έπρεπε να περάσουν για την τελική αναμέτρηση επιλογής των θέσεων των εφήβων βουλευτών, συνέχισε τον αγώνα της φέροντας εις πέρας και τις προαιρετικές δοκιμασίες ενισχύοντας τις πιθανότητες να είναι μία από τους 300.

Οι δοκιμασίες αφορούσαν ατέλειωτες ώρες μελέτης και χρόνο σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα, εργασίες …κ.α. τα οποία πραγματοποιούσε εκτός διδακτικού σχολικού χρόνου.

Η είδηση ότι θα ήταν μία εκ των εφήβων βουλευτών, ήταν η πρώτη κατάκτηση και εν συνεχεία ήρθε η αναγνώριση μέσα από την ομάδα διαβούλευσης των πενήντα εφήβων, που κλήθηκαν να δουλέψουν στο θέμα υγεία.

Οι συνομήλικοί της, της έδωσαν τον χώρο, καθώς ο λόγος της είχε βαρύτητα, με αποτέλεσμα οι περισσότερες προτάσεις που έκαναν στη Βουλή για καλύτερη υγεία να είναι δικές της.

Η Βασιλική, μας είπε βέβαια ότι πρώτη της επιλογή ήταν να ενταχθεί στην ομάδα που θα δούλευε το θέμα της παιδείας, αλλά στη συνέχεια βρήκε το ίδιο ενδιαφέρον και σημαντικό σκοπό να έχει λόγο στην υγεία.

«Είμαι πολύ ευτυχισμένη και περήφανη, για την προσπάθεια που κάναμε…», αναφέρει και συμπληρώνει για την εμπειρία της: «Η συμμετοχή μου στην 21η Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων ήταν μια εμπειρία ζωής! Οι εργασίες της Συνόδου οργανώθηκαν με άξονα το εθνικό σχέδιο δράσης του Υπουργείου Δικαιοσύνης για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Για την καλύτερη διερεύνηση του σχεδίου χωριστήκαμε σε έξι ομάδες, που η καθεμιά ασχολήθηκε με μια διαφορετική θεματική ενότητα: την Παιδική φτώχεια και την οικονομική κρίση, την Προσφυγική κρίση, την Εκπαίδευση-Πολιτισμό, την Παιδική προστασία, τη Δικαιοσύνη και τέλος την Υγεία, στην ομάδα της οποίας συμμετείχα.

Εκτός από το νομοθετικό έργο, μας δόθηκε η ευκαιρία να υποβάλλουμε καίριες και εύστοχες ερωτήσεις, όσον αφορά κρίσιμα κρατικά ζητήματα, σε βουλευτές, μη λαμβάνοντας- κατά την προσωπική μου άποψη- ικανοποιητικές απαντήσεις. Επιπλέον, ασκήθηκε και κοινοβουλευτικός έλεγχος στον υπουργό Παιδείας κ. Νίκο Φίλη για ζητήματα που αφορούν την παιδεία.

Παράλληλα, στο πλαίσιο της Συνόδου συναναστραφήκαμε με άτομα από όλη την Ελλάδα και τον απόδημο Ελληνισμό, διασκεδάσαμε και μοιραστήκαμε απόψεις, προβληματισμούς και όνειρα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτή υπήρξε η πρώτη φορά που ζητήθηκε η γνώμη των εφήβων βουλευτών για ένα πραγματικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Εργαστήκαμε σκληρά, με ωριμότητα, παίρνοντας σοβαρά τη μεγάλη ευθύνη να έχουμε άποψη πάνω στο τόσο ζωτικό ζήτημα των δικαιωμάτων των παιδιών. Είμαι ιδιαιτέρως περήφανη, τόσο για τη συνεργασία μας με τους υπόλοιπους εφήβους βουλευτές, όσο και για τους «καρπούς» του κόπου μας. Μάλιστα, στο τέλος της τελευταίας συνεδρίασης, ο υπουργός Δικαιοσύνης υποσχέθηκε πως θα προσπαθήσει να συμπεριλάβει όσες περισσότερες από τις προτάσεις μας είναι εφικτό».

Η …ΑΠΑΞΙΩΣΗ!

Συνήθως η σύνοδος της Βουλής των Εφήβων, αντιμετωπίζεται από ενήλικες ως μια ακόμη υποχρέωση υλοποίησης ενός θεσμού, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό, στο αντίκτυπο που έχει στους νέους, όταν αντιλαμβάνονται ότι τους δίνουν μεν λόγο, αλλά αυτός δεν είναι υπολογίσιμος.

Η Βασιλική, βιώνοντας μια τέτοια εμπειρία, επισήμανε: «Εκφράζω τη

λύπη μου για την άδικη κατάκριση εκ μέρους δημοσιογράφων, οι οποίοι- όπως λέει εύστοχα και ο ελληνικός λαός- «κοίταξαν το δέντρο και έχασαν το δάσος», εστιάζοντας στις περιβόητες selfies με τον πρωθυπουργό, αντί να παρουσιάσουν τις προτάσεις μας.

Εγώ ένιωσα στη Βουλή ότι είχα λόγο, ότι κάποιοι με άκουσαν. Οι βουλευτές δε, που μιλήσαμε, μας έδωσαν σημασία και μπορώ να πω ότι σε ορισμένες περιπτώσεις τους …κολλήσαμε στον τοίχο! Μάλιστα ένας μας είπε: Θα προτείνω να έρχεστε μια φορά τον μήνα γιατί κάνετε καλύτερη δουλειά από εμάς!

Έτσι λοιπόν δεν μπορώ να δεχθώ, ότι όλη η δουλειά μας …χάθηκε στις selfies με τον πρωθυπουργό.

Η νέα γενιά βιώνει την απαξίωση… Μπορεί να χρεωνόμαστε την «ταμπέλα» που μας βάζουν ότι είμαστε συνέχεια πάνω από ένα κινητό τηλέφωνο και έναν υπολογιστή, αλλά έχουμε αξίες και ιδανικά… έχουμε άποψη. Δεν είμαστε μόνο «σελφις» και καφέ.

Θα απαντήσω σε όλους αυτούς που δίνουν και προβάλλουν την αρνητική εικόνα μιας ολόκληρης γενιάς, με τα λόγια του Κικέρωνα: «Αν νιώθεις υπερηφάνεια για τους προγόνους σου, μη στερήσεις αυτήν τη δυνατότητα και από τους απογόνους σου». Και γω τι περηφάνια να νιώσω όταν με απαξιώνουν;

Αν και θεωρώ ότι η απαξίωση δεν είναι μόνο η εικόνα που θέλουν να δείξουν για τη νέα γενιά, αλλά το μέλλον που τελικά της προσφέρουν … Και απαντώ ότι σήμερα η κατάσταση έχει ως εξής: Η Ελλάδα σπουδάζει τη νέα γενιά της, της δίνει τη μόρφωση και μετά τη στέλνει έξω…

Είναι σαν να μας σπρώχνει να φύγουμε! Απογοητεύομαι που η χώρα μου δεν μπορεί να με κρατήσει και εγώ θέλω να ζήσω εδώ, στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στον τόπο μου και προσφέροντας να την αναδείξω».

Από τα λεγόμενά της, καταλαβαίνεις όμως ότι πιστεύει ακόμη σε αυτή τη χώρα που τη δυσκόλεψε μεν, είτε στην εκπαίδευση είτε στην αντιμετώπιση του προβλήματός της στην υγεία, αλλά της έμαθε να παλεύει: «Όλοι έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε κάτι…», δηλώνει με πίστη ζωγραφισμένη στα μάτια της, που δεν χωρά αμφιβολίες.

Θέλει να σπουδάσει Ιατρική και έπειτα να ασχοληθεί με την ιατρική έρευνα. Θέλει να περάσει στην Ιατρική Λάρισας και έχει ήδη σχεδιάσει τα όνειρα που θέλει να κατακτήσει. Έχει την ψυχική δύναμη!

Στην κουβέντα μας, για τις 27 προτάσεις που κατέθεσαν οι έφηβοι βουλευτές στην υγεία, τη ρωτήσαμε αν έπρεπε να διαλέξει μια που θα εφαρμοζόταν, ποια θα ήταν, και απαντά:

«Όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως, να έχουν δωρεάν ιατρική κάλυψη. Ιση μεταχείριση και ποιότητα στην υγεία».

Εν έτει 2016, στη χώρα μας αυτό θα έπρεπε να είναι δεδομένο, αλλά δεν είναι.

Θεώρησε τέλος υποχρέωσή της να ευχαριστήσει τους διοργανωτές της Βουλής των Εφήβων, για την άψογη διοργάνωση του θεσμού και προτρέπει και άλλους μαθητές να ζήσουν την εμπειρία καθώς όπως τονίζει: «ακόμα και αν δεν έχουμε τη δύναμη να επηρεάσουμε σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη κατάσταση, είναι ευθύνη μας σαν νέα γενιά να προσπαθήσουμε να φέρουμε τον σπόρο της αλλαγής».