Της Άννας Καραμανώλη, εθελόντρια νοσηλευτικής και μέλος Δ.Σ. του ΕΕΣ Λάρισας

 

Αυτές οι μέρες του τέλους Οκτωβρίου είναι μέρες πολύ σημαντικές που μας σημάδεψαν σαν έθνος, μέρες ιερές για τις οποίες όλοι εμείς οι Έλληνες αισθανόμαστε μία ξεχωριστή υπερηφάνεια παρόλο που ήταν η αρχή μιας ακόμη περιόδου ταλαιπωρίας με σημαντικές απώλειες.

Απώλειες προπαντός παλικαριών που με την έναρξη του πολέμου χωρίς δισταγμό έτρεξαν στο κάλεσμα της πατρίδας, άρπαξαν τα τιμημένα τουφέκια και πολέμησαν σαν θεριά, σαν λιοντάρια στα ψηλά βουνά μας σ’ ένα χειμώνα αλλιώτικο από τους άλλους, ένα χειμώνα μοναδικό σε καιρικά φαινόμενα για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία.

Εκεί μέσα στο χαλασμό, στη φωτιά της μάχης μαζί με τα παλικάρια μας μαζί με τους λεβέντες μας ξεχώριζαν και κάτι άλλες μορφές το ίδιο ανδρείες παρά τη φύση τους που ήταν γυναίκες.

Ήταν οι αδελφές Εθελόντριες του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού που με την πρώτη ντουφεκιά βρέθηκαν ανάμεσα στους μαχητές να βοηθήσουν σε ότι χρειαζόταν και προπαντός να περιθάλψουν τους τραυματίες, τους πληγωμένους χωρίς να υπολογίζουν τον κίνδυνο και τις κακουχίες.

Είναι οι περιβόητες αδελφές του ’40 που συμπλήρωσαν τις σελίδες δόξης των ηρώων μας. Σαν μάνες, σαν αδελφές, όπως και τις αποκαλούσαν οι αιμοραγούντες τραυματίες, μάτωναν μαζί τους και έδιναν κουράγιο και δύναμη στα παιδιά μας.

Δεν κουράζονταν, δεν νύσταζαν δεν πεινούσαν, δεν διψούσαν, όλες οι βιολογικές ανάγκες του ανθρώπου αναστέλλονταν μπροστά στην κραυγαλέα ανάγκη των μαθητών. Σαν ουράνια όντα, σαν άγγελοι αέρινοι κινούντο στα πρόχειρα ορεινά νοσοκομεία και χειρουργεία με καταματωμένες τις λευκές στολές τους.

Ένα χάδι, ένας καλός τρυφερός λόγος, ήταν βάλσαμο για τις πληγές τους και ανακούφιζε περισσότερο από τα φάρμακα. Ο Ερυθρός Σταυρός έχει και θυμάται σ΄ αυτή την περίοδο. Ελάχιστες είναι οι Εθελόντριες του ’40 που ευρίσκονται ακόμη στη ζωή.

Το κράτος αναγνώρισε τη μεγάλη αυτή προσφορά τους, τους έδωσε παράσημα αλλά το σπουδαιότερο παράσημο είναι η αναγνώριση του κόσμου που δεν πρέπει να σβήσει ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τιμή και δόξα στην εθελόντρια του ΄40. Τιμή και δόξα στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό που ενέπνευσε και εκπαίδευσε τέτοιες ψυχές, πράγμα που κάνει ακόμη μέχρι σήμερα.