Του Δημήτρη Βάλλα
Δημήτρης Παπαχρήστος, καμιά σχέση με το 1973 τότε που ο νεαρός ήταν ο εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού των εξεγερμένων φοιτητών στο Πολυτεχνείο.
Σαράντα χρόνια μετά ασπρομάλλης, αλλά καλοστεκούμενος το ίδιο αναιδής όπως και τότε...
Στη Λάρισα ήταν προσκεκλημένος του ΣΥΡΙΖΑ και θα μιλούσε για το Πολυτεχνείο σε ειδική εκδήλωση στο «Χατζηγιάννειο»...
Τον συναντήσαμε και η συνομιλία μαζί του ήταν κάτι σαν... ραδιοφωνική εκπομπή. Του «επιτεθήκαμε» άμεσα με κάτι... προβοκατόρικα: «η φωνή σας μετράει ακόμα κ.λπ.».
Ο παλιός εκφωνητής όμως, γρήγορα πέρασε στην επίθεση...
Σαράντα χρόνια μετά λοιπόν, σας τον παραδίδουμε...
Αναζητώντας τη... δικαίωση
* Παλιός εκφωνητής στον ραδιοφωνικό σταθμό των εξεγερμένων φοιτητών στο Πολυτεχνείο κ. Παπαχρήστο... Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν πολλά χρόνια. Νομίζετε ότι η φωνή σας θυμίζει ακόμα κάτι ...
- «Αφού ξεκινάς έτσι, να σου πω... Η φωνή δεν ήταν δική μου, ήταν όλων αυτών που είχαν εξεγερθεί. Δεν έχει δηλαδή να κάνει με τη φωνή μου, αλλά με το ίδιο το γεγονός που είναι ζωντανό ακόμα, που είναι στα νέα παιδιά σα να μαθαίνουν την αλφαβήτα:
«Λόλα, να ένα μήλο, εδώ Πολυτεχνείο...»
Προσπάθησαν πολλοί να το διαβάλουν, να το διαστρεβλώσουν, σα να μην υπήρξε... Έλα όμως που υπήρξε και σαν ιστορικό γεγονός που χώρισε την ιστορία από το 1940 μέχρι τώρα στο πριν και στο μετά. Το πριν, ήταν πολύ μεγαλύτερο από εμάς, πολύ πιο ουσιαστικό.
Όταν εμείς κάναμε αυτό που κάναμε σαν εξεγερμένοι νέοι ενάντια στη Χούντα δεν το κάναμε μονάχα για να πέσει η χούντα, το κάναμε ενάντια και στο σύστημα που φτιάχνει χούντες, όπως φτιάχνει και σήμερα.
Τότε βέβαια είχε πηλίκιο και τη βλέπαμε και την πολεμήσαμε, τώρα είναι αόρατες, μας βγάζουν τα μάτια και δεν τις βλέπουμε...»
* Τώρα όμως, σαράντα χρόνια μετά, ασπρομάλλης πλέον, πώς αισθάνεστε να μιλάς για το «Πολυτεχνείο»...
- «Μα, δεν θα γινόταν διαφορετικά, από τη στιγμή που μιλάω και για αυτούς που δεν μπορούν να μιλήσουν, που είναι οι νεκροί, που είναι οι άγνωστοι, και επομένως έχω χρέος. Δεν μπορώ να ησυχάσω, γιατί το Πολυτεχνείο μεν έγινε, αλλά η Μεταπολίτευση που δημιουργήθηκε προσδιόρισε και χάραξε το δρόμο που φθάσαμε σήμερα σε αυτή την κρίση.
Αν θυμάστε έπεσε στα μαλακά, ενώ είχε γίνει μία μεγάλη τραγωδία στην Ελλάδα, το τελευταίο ανάχωμα του Ελληνισμού είναι η Κύπρος και αυτό τον καιρό που κουβεντιάζουμε βγήκε ο Ερντογάν και λέει ότι δεν υπάρχει καμία χώρα που να τη λένε Κύπρο με 40.000 στρατό κατοχής. Αυτό είναι μία μεγάλη υπόθεση και δική μας και όλων. Τώρα, αν θυμάσαι και τον Γκυζίκη που όρκισε τον Καραμανλή, η χούντα έπεσε στα μαλακά αυτών που την εξέθρεψαν. Άρα η διαστρέβλωση ξεκινά από το 1974, με τις εκλογές που έγιναν την ίδια ημέρα προκλητικά που θα τιμούσαμε την πρώτη επέτειο και εμείς την τιμήσαμε με ένα σύνθημα που είναι μέσα από τα κόκαλα των Ελλήνων, γιατί πήγαμε και καταθέσαμε στεφάνι και τιμή στους εκτελεσμένους της Καισαριανής και γι’αυτό βγήκε το σύνθημα «ΕΑΜ -ΕΛΑΣ -ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ».
Τα παιδιά τα σημερινά, θα λένε Πολυτεχνείο και θα προσθέσουν και ό,τι θέλουν καινούργιο δικό τους και θα ξεκινήσουν από εκεί που δεν μπορέσαμε να φθάσουμε εμείς, γιατί το Πολυτεχνείο είναι και ιστορικό γεγονός και λειτουργεί συμβολικά και δείχνει τον δρόμο του αγώνα και της συνέχειας.
Οι τελευταίες κουβέντες που είπα στο σταθμό ήταν ότι ο αγώνας συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας μας από εδώ και πέρα. Επομένως το Πολυτεχνείο είναι παρακαταθήκη, είναι σταθμός ανεφοδιασμού για τους νέους να πάρουν τα εφόδια από εκεί, να εκτιναχθούν και στο παρόν και στο μέλλον, γιατί τους έχουν κόψει το μέλλον και τα όνειρα...».
* Νομίζετε ότι η γενιά αυτή δικαιώθηκε; Αυτή δεν είναι η γενιά που μας κυβερνά σήμερα;
- «Καταρχήν πρέπει να κάνω μια διευκρίνιση ότι δεν υπάρχει γενιά.
Υπήρξαμε μια... οικτρή μειοψηφία, γιατί ήμασταν μόνο 5.000 στο Πολυτεχνείο, ενώ στην Αθήνα τότε ήταν 70.000 φοιτητές και ζούσαν τρία εκατομμύρια άνθρωποι...
Αυτό όμως που καταφέραμε ήταν να απευθυνθούμε στον ελληνικό λαό γι’ αυτό ζητούσαμε «συμπαράσταση λαέ,» γιατί πιστεύαμε ότι δεν ήταν θέμα να πέσει μόνο η χούντα, αλλά το καθεστώς της εξάρτησης»...
* Κύριε Παπαχρήστο τελικά η «χούντα» έπεσε;
- «Η χούντα έπεσε, αλλά δικαίωση δεν υπήρξε, γιατί αν ήξερες τι λέγαμε και τι κάναμε και τι ονειρευόμασταν για άμεση δημοκρατική λειτουργία μέσα στο Πολυτεχνείο, δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην Ελλάδα...
Η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα, η δικαιοσύνη δεν είναι παρωχημένες έννοιες, υπάρχουν και σήμερα και θα υπάρχουν και αύριο, όσο θα υπάρχει αυτός που τρώει και αυτός που δεν τρώει. Μία όμως τουρκική παροιμία λέει ότι όταν ένας τρώει και άλλος κοιτάει το κακό από εκεί σκορπάει, άρα η σύγκρουση είναι αναμενόμενη που δεν μπορεί να προβλεφθεί πότε θα γίνει..
Τώρα επειδή πέντε-έξι, ή δέκα πήραν θέσεις, ή βολευτήκαν, ή τακτοποιηθήκαν, θα τους θυμίσω ότι ήμασταν μαζί, θα πω ότι ήμασταν μαζί, όμως από εκεί και ύστερα ας τους κρίνει ο καθένας από τη στιγμή που εκτεθήκαν και έγιναν δημόσια πρόσωπα..
Το «Πολυτεχνείο» δεν έχει ιδιοκτήτες, είναι το γέννημα ενός φρονήματος αντιστασιακού που ξεκινά από την Αρχαία Ελλάδα και φτάνει μέχρι σήμερα, γιατί και παλιά γίνονταν αυτά...
