Εκτύπωση αυτής της σελίδας

ΤΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΑΛ. ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ «ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ»

«Τα έστριψαν, σημερινός και αυριανός κυβερνητικός συνδικαλισμός»

Δημοσίευση: 08 Ιουν 2013 22:32 | Τελευταία ενημέρωση: 23 Σεπ 2015 16:46
«Το κίνημα και οι αγώνες δεν εξαντλούνται ούτε με τις εξετάσεις, ούτε με το τέλος της σχολικής χρονιάς. Ας μην θεοποιούμε τις μορφές πάλης, πολύ περισσότερο, ας μην τις αποκόβουμε από το περιεχόμενο της πάλης. Η αποτελεσματικότητα ενός αγώνα προϋποθέτει σωστό συνδυασμό μορφής και περιεχομένου πάλης, κυρίως όμως προϋποθέτει συμμετοχή, κίνηση μαζών» τονίζει το μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ Αλέκος Αρβανιτίδης, μιλώντας σήμερα στην «Ε».
Ο κ. Αρβανιτίδης, παλιό μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ, θα βρεθεί αύριο Δευτέρα στη Λάρισα, σε σύσκεψη της ΕΣΑΚ- ΔΕΕ καθηγητών (στις 8 το βράδυ στο ξενοδοχείο «Μετροπόλ») όπου θα παρουσιαστεί η διακήρυξη των θέσεων του ψηφοδελτίου της παράταξης, ενόψει των εκλογών της ΕΛΜΕ Λάρισας για την ανάδειξη αντιπροσώπων στο 16ο συνέδριο της ΟΛΜΕ.
Με αφορμή την απεργία της ΟΛΜΕ «που δεν έγινε ποτέ» ο κ. Αρβανιτίδης σημειώνει πως «στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, τα έστριψε ο σημερινός κυβερνητικός συνδικαλισμός, ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, αλλά τα έστριψε και ο αυριανός κυβερνητικός συνδικαλισμός, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ».
Ο κ. Αρβανιτίδης εξηγεί τη στάση του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών και παράλληλα ασκεί σκληρή κριτική στις άλλες παρατάξεις, για να επικεντρωθεί στις «Παρεμβάσεις» που είναι «ανεβασμένες στα κεραμίδια» και τη «Συνεργασία» που «τα δίπλωσε χοντρά», καλώντας τους εκπαιδευτικούς «να μην τους εμπιστευτούν» στις επικείμενες εκλογές.
Αναλυτικά η συζήτησή μας με τον κ. Αρβανιτίδη έχει ως εξής:
*Καταρχήν κ. Αρβανιτίδη εξηγήστε μας λίγο τη στάση του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών και ειδικότερα, πως ενώ δεν διαφωνείτε με τις κινητοποιήσεις, αρχικά είπατε όχι στην απεργία στις πανελλαδικές.
- «Καταρχήν, ποτέ το ΠΑΜΕ δεν είπε «όχι σε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις». Η πρότασή του ήταν 48ωρη απεργία 16 – 17 Μάη, άρα και μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις. Ακόμη και η πρώτη, αρχική πρόταση για απεργία της 13 – 14 Μάη διατυπώθηκε με τη λογική της κλιμάκωσης και μέσα στις εξετάσεις.
Το ΠΑΜΕ είπε «όχι» σε μια απεργία διαρκείας μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις με τη μορφή των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων. Και αυτό γιατί, η ηγεσία της ΟΛΜΕ δεν είχε φροντίσει να δημιουργηθούν οι αναγκαίες συμμαχίες για τη στήριξη του αγώνα από της εργαζόμενους γονείς και τους κλάδους των εργαζομένων.
Κοιτάξτε να δείτε το μέγεθος του τυχοδιωκτισμού και της ανευθυνότητας. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ κήρυξε απεργία διαρκείας, χωρίς να έχει κάνει ούτε μια συνάντηση με την Ανώτατη Γενική Συνομοσπονδία Γονέων Ελλάδας (ΑΓΣΜΕ), ώστε να εξασφαλίσει τη στοιχειώδη στήριξη στο δίκιο του αγώνα. Ούτε τη συμπόρευση με τη ΔΟΕ δεν είχε εξασφαλίσει σε αυτό τον αγώνα.
Μάλιστα, στο πρόσφατο ΔΣ της ΟΛΜΕ συζητούσαν να μη στείλουν καν πρόσκληση στη ΔΟΕ, ώστε να παρευρεθεί στο Συνέδριο της ΟΛΜΕ. Τόσο καλά! Για αυτό είπαμε από την αρχή, ότι αυτή η απεργία είχε τυχοδιωκτικά χαρακτηριστικά και οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια έναν ολόκληρο κλάδο σε αδιέξοδο.
Σήμερα, εκ των υστέρων, μια μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών αναγνωρίζει ότι η πιο σωστή επιλογή στη μορφή πάλης ήταν η πρόταση του ΠΑΜΕ για 48ωρη απεργία, Γενικές Συνελεύσεις τη δεύτερη μέρα της απεργίας και ανάλογα με τη δυναμική, τη συμμετοχή στην απεργία, κλιμάκωση της απεργίας με νέα 48ωρη ή νέες 48ωρες».
* Θέλετε να σχολιάσατε λίγο τη στάση των άλλων παρατάξεων, με δεδομένη τη «στροφή» της ΟΛΜΕ παρότι οι συνελεύσεις είπαν «ναι» στην απεργία;
- «Σωστά μιλάτε για «στροφή της ΟΛΜΕ». Αλλά τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Το βράδυ της Τετάρτης, στη ΓΣ των Προέδρων, τα έστριψε ο σημερινός κυβερνητικός συνδικαλισμός, ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, αλλά τα έστριψε και ο αυριανός κυβερνητικός συνδικαλισμός, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Αναμφισβήτητα, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτή την «απεργία» τα δίπλωσαν και τα δίπλωσαν χοντρά. Τη βασική όμως ευθύνη γι' αυτή την εξέλιξη φέρει η ηγεσία των «Παρεμβάσεων» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.). Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ, κ.ά.), εδώ και 15 χρόνια ήταν ανεβασμένες στα κεραμίδια και ζητούσαν απεργία διαρκείας στις πανελλαδικές εξετάσεις. Έφερναν και ξαναέφερναν την πρόταση αυτή στο ΔΣ της ΟΛΜΕ σχεδόν κάθε χρόνο, χωρίς να εξετάζουν αν υπήρχαν ή δεν υπήρχαν οι δυνατότητες και οι προϋποθέσεις να γίνει κάτι τέτοιο.
Προτείνουν με τον πιο τυφλό τρόπο απεργία διαρκείας, όχι μόνο στους εκπαιδευτικούς, αλλά και σε άλλους κλάδους εργαζομένων. Από την πείρα της απεργίας στο Μετρό, την οποία επίσης οδήγησαν σε αδιέξοδο, φαίνεται πως τίποτα απολύτως δεν διδάχτηκαν. Ο χώρος των «Παρεμβάσεων» διακατέχεται από μία έντονη μικροαστική ανυπομονησία, θεοποιεί τις μορφές πάλης, τις αποσπά από τον προσανατολισμό, το περιεχόμενο της πάλης και από τις συμμαχίες, που είναι αναγκαίο να γίνουν.
Πάει πολύ λοιπόν, τώρα οι «Παρεμβάσεις» να προσπαθούν να βγουν έξω από τον κάδρο της ευθύνης δείχνοντας ως «εφιάλτη» τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι έκαναν το έκαναν μαζί. Οι συνδικαλιστές των Παρεμβάσεων και της Συνεργασίας -εννοείται και του πρώην δικομματισμού- στη μοναδική απεργία που εξαγγέλθηκε και υλοποιήθηκε κόντρα στην επιστράτευση των καθηγητών (Τρίτη 14/5) ήταν δηλωμένοι απεργοσπάστες.
Είχε δίκιο, λοιπόν, το ΠΑΜΕ όταν στην ίδια ανακοίνωση προειδοποιούσε πως οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να εμπιστευτούν τις δυνάμεις των «Παρεμβάσεων» και της «Συνεργασίας» γιατί αποδείχτηκε ιστορικά πως την κρίσιμη στιγμή κι όταν οξύνεται η ταξική πάλη τα διπλώνουν. Υποκλίνονται στις δυσκολίες της ταξικής πάλης γιατί δεν έχουν γραμμή σύγκρουσης, δεν έχουν προσανατολισμό, αιτήματα και στόχους πάλης που να συγκρούονται με τον πυρήνα της αντιλαϊκής - αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.
Λόγου χάρη, σχεδόν στα μισά σωματεία (ΕΛΜΕ και Συλλόγους) στο λεκανοπέδιο της Αττικής, «Παρεμβάσεις» και «Συνεργασία», τα σχήματα της λεγόμενης αριστερής ενότητας, έχουν πλειοψηφία. Κι όμως, δεν κουνιέται φύλλο για το περιεχόμενο της γνώσης και της μόρφωσης, για το εν εξελίξει σχολείο της αγοράς, για το τι μαθαίνουν τα παιδιά της εργατικής τάξης. Ευρωπαϊκά προγράμματα, προγράμματα επιχειρηματικότητας των ΜΚΟ κ.ά. αλωνίζουν τα σχολεία, αποσαθρώνουν στην κυριολεξία το ωρολόγιο και το αναλυτικό πρόγραμμα, τσακίζουν τη σκέψη των παιδιών, «αποσχολειοποιούν» το σχολείο με τις διάφορες δεξιότητες και οι πλειοψηφικές αυτές ηγεσίες σε αυτά τα σωματεία ή βάζουν πλάτη ή απλώς «βλέπουν τα τρένα να περνούν».
Δηλώνουν πως είναι ενάντια στην αξιολόγηση - χειραγώγηση, όπως τη λένε, αλλά την αποσπούν από τον ρόλο των στελεχών εκπαίδευσης, εναντιώνονται στη θέση του ΠΑΜΕ, ότι Περιφερειακοί Διευθυντές, Διευθυντές Εκπαίδευσης, Σχολικοί Σύμβουλοι που είναι κρατικά στελέχη και ταυτόχρονα τα πρώτα «βιολιά» της αξιολόγησης, δεν μπορούν να είναι πλέον μέλη των σωματείων. Κι αυτό πολύ απλά, γιατί ο ρόλος τους δεν συνάδει με τους σκοπούς και τις επιδιώξεις των σωματείων.
Οι «Παρεμβάσεις» όπως και η «Συνεργασία» δεν συνιστούν δύναμη αλλαγής στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση σε αυτό, γιατί η γραμμή τους κινείται στην πεπατημένη κι όχι στον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Ως εκ τούτου, δεν μπορούν να αποτελέσουν και δύναμη ανασύνταξης του κινήματος».
* Τι περιθώρια αντίδρασης έχουν πλέον οι καθηγητές. Αφενός διατηρείται η απόφαση της επιστράτευσης και αφετέρου, η ακύρωση της απόφασης για απεργία, δημιούργησε ένα κλίμα απογοήτευσης και απαισιοδοξίας;
- «Κοιτάξτε, το κίνημα και οι αγώνες δεν εξαντλούνται ούτε με τις εξετάσεις, ούτε με το τέλος της σχολικής χρονιάς. Ας μη θεοποιούμε τις μορφές πάλης, πολύ περισσότερο, ας μην τις αποκόβουμε από το περιεχόμενο της πάλης. Η αποτελεσματικότητα ενός αγώνα προϋποθέτει σωστό συνδυασμό μορφής και περιεχομένου πάλης, κυρίως όμως προϋποθέτει συμμετοχή, κίνηση μαζών.
Περιθώρια αντίδρασης κι επιλογής έχουν και οι εκπαιδευτικοί. Και αυτό βρίσκεται στην οργάνωση, στους αγώνες, στη συμμαχία, στην ισχυροποίηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ένα κίνημα που θα παλεύει σήμερα σχεδιασμένα για όλα τα λαϊκά προβλήματα και θα έχει στόχο να φτάσει την υπόθεσή μας μέχρι το τέλος, μέχρι την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων.
Η οργανωμένη λαϊκή πάλη είναι μονόδρομος. Κανένας μόνος του. Κανένας φόβος. Καμιά ηττοπάθεια. Αγώνας οργανωμένος, σχεδιασμένος. Αν τον αγώνα όλοι μαζί δεν μοιραστούμε, τότε θα μοιραστούμε την ανέχεια, την φτώχεια, την εξαθλίωση».
* Κατά το ΠΑΜΕ, πώς θα είναι το δημόσιο σχολείο το φθινόπωρο, αφού εφαρμοσθεί και το ΠΔ για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις;
- «Θα είναι μια σχολική χρονιά που θα έχει τουλάχιστον 10.000 λιγότερους εκπαιδευτικούς. Αυτό θα έχει επιπτώσεις και στη λειτουργία των σχολείων και στα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών. Η κυβέρνηση εξήγγειλε 27άρια τμήματα. Βάλτε στη σκέψη σας μόνο το εξής: Αν ένα παιδί θέλει να γραφτεί σε μία τάξη και ο αριθμός των παιδιών ξεπερνά τα 27, και με βάση αυτό δημιουργείται νέο τμήμα, τότε θα στέλνουν το παιδί σε άλλο σχολείο! Δηλαδή, το δικαίωμα να φοιτήσει κάποιος στο σχολείο που γεωγραφικά ανήκει τιμωρείται … με αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος!
Θα έχουμε λοιπόν ένα σχολείο πιο ταξικό, με λιγότερα παιδιά στις τάξεις και στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αφού το 17% της σχολικής διαρροής ανήλθε πλέον στο 22% στις συνθήκες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης.
Η πάλη για ένα άλλο σχολείο, για μια άλλη κοινωνία των λαϊκών αναγκών είναι στόχος και ταυτόχρονα κατεύθυνση πάλης και συσπείρωσης, όχι μόνο των εκπαιδευτικών, αλλά όλου τους εργαζόμενου λαού. Αποτελεί κριτήριο ψήφου για κάθε εκπαιδευτικό στις κρίσιμες αρχαιρεσίες που γίνονται αυτό το διάστημα στις ΕΛΜΕ για την ανάδειξη αντιπροσώπων για το Συνέδριο της ΟΛΜΕ και το Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ.
Αγώνας, συστράτευση, όλοι στη μάχη της αλλαγής των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ούτε μια ψήφος χαμένη για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα».
Β. ΚΑΚΑΡΑΣ