Της Λένας Κισσάβου

Ο άνθρωπος, αρκετές φορές νιώθει πολύ μικρός, για να κατακτήσει στόχους ζωής, όταν αυτοί ξεπερνούν και τα πιο φανταστικά του όνειρα. Κλεισμένος στον μικρόκοσμό του, παραμένουν άπιαστα όσα μπορεί να κάνει, μη καταφέρνοντας να αγγίξει κάτι την ψυχή του και να ενεργοποιήσει όλο του το είναι για να τους δώσει... ύλη, χρόνο και τόπο, διεκδικώντας τα

από τον ίδιο του τον εαυτό.

Την... αφύπνιση, για ενεργοποίηση όλων όσων κρατούν καθηλωμένο ένα άνθρωπο, μακριά από την ίδια του τη ζωή, ένιωσε πριν τέσσερα χρόνια, ο Βαγγέλης Σ., όταν αποφάσισε να γίνει εθελοντής στα προγράμματα στήριξης ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας στη Λάρισα, της Πανθεσσαλικής Ένωσης Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Αυτό έφτανε για να του αλλάξει τη ζωή και να του δώσει το κίνητρο να φτάσει στα πιο ψηλά σημεία του πλανήτη! Πώς; Αγάπησε και θαύμασε αυτούς τους ανθρώπους, που έβλεπε ότι ενώ πάλευαν καθημερινά με τη νόσο τους, ήταν περισσότερο αγωνιστές στη ζωή. Διαπίστωσε ότι τελικά αυτός που παίρνει από αυτή την εθελοντική προσφορά είναι ο ίδιος και βάλθηκε να κάνει κάτι να τους αποδείξει στην πράξη, τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί , ότι «Κανένας στόχος δεν είναι ακατόρθωτος, όταν τον πιστέψεις και έχεις την ψυχική δύναμη να τον κατακτήσεις...».

Έτσι πριν τρία χρόνια, ανέβηκε στο Κιλιμάντζαρο των 5.895 μέτρων και ύψωσε συμβολικά τη σημαία της Πανθεσσαλικής Ένωσης Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας, στην κορυφή του, ενώ ακολούθησε άλλο ταξίδι ζωής, στο όρος Ροράϊμα (Βενεζουέλα), όπου έγραψε αντίστοιχα τα ίδια αρχικά, με κρυστάλλους του βουνού.

Όλα αυτά για να πει ευχαριστώ σε αυτούς που συνεχίζουν να του προσφέρουν μαθήματα ζωής, αλλά και να τους να δείξει από τη μεριά του, ότι η πορεία του προς τη κορυφή αυτών των βουνών, είναι η πορεία της καθημερινής ζωής, ασθενών και μη, με πολλές δυσκολίες, απρόβλεπτα εμπόδια... τα οποία όμως μπορούν να αντιμετωπίσουν και να αφήσουν πίσω, κοιτώντας μόνο το στόχο, για μια καλύτερη ζωή.

Ο ίδιος μας λέει: «Είναι μοναδικό μάθημα ζωής, να φεύγεις από το εγώ και να γίνεσαι... εσύ! Να μπαίνεις στη θέση του άλλου, που αγωνίζεται με την ασθένειά του και τελικά αυτό που παίρνεις να είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό που δίνεις. Διδάσκομαι από αυτούς τους ανθρώπους και με βοήθησαν να σκεφτώ ότι σε ένα συνεχή αγώνα αυτός που βγαίνει κερδισμένος είναι αυτός που δίνει...Μου έδωσαν κίνητρο να ξεπεράσω τις δυσκολίες».

Στην επιστροφή του από το όρος Ροράϊμα, τους μίλησε για το ταξίδι του και την επίτευξη του στόχου, παρακινώντας να πετύχουν ο καθένας τον δικό του..., όσο άπιαστος και αν φαίνεται.

Στη διάρκεια του ταξιδιού του, πέρασε δυσκολίες, κινδύνεψε, ένιωσε ανίκανος να καταφέρει πράγματα, όμως πήρε πολλά στη διάρκεια του δρόμου του, για τον οποίο μας έδωσε μια μικρή εικόνα: «Έμεινα πέντε μέρες στο Δέλτα του Ορινόκο και μετά τρεις μέρες στο πιο ψηλό καταρράκτη του κόσμου, τον Σάλτο Ανχελ («Το Πήδημα του Αγγέλου»). Μετά από 12 ώρες ταξίδι, με λεωφορείο, έφτασα στα σύνορα με τη Βραζιλία, όπου περπατώντας έξι μέρες (3μερες ανεβαίνοντας 1 μέρα παραμονή και 2 κατεβαίνοντας) έφτασα στο Όρος Ροράιμα και έμεινα έκπληκτος με το θαύμα της φύσης. Στην κορυφή του Roraima (υψόμετρο 2.810 μέτρα), είναι γνωστός ένα τόπος, ως η″ Κοιλάδα των κρυστάλλων. Το δάπεδο της κοιλάδας καλύπτεται με μεγάλους κρυστάλλους χαλαζία. Πήρα μερικούς και έγραψα τα αρχικά του συλλόγου Π Ε Α Μ Σ Κ Π».

 «...Στη Νότια Αμερική, στα σύνορα Βενεζουέλας-Βραζιλίας-Γουϊάνας, βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο Canaima, που είναι γνωστό για τις ψηλές, επίπεδες βουνοκορφές του. Οι βουνοκορφές αυτές θεωρούνται από τους παλαιότερους γεωλογικούς σχηματισμούς της γης, ηλικίας μεγαλύτερης των δύο δισεκατομμυρίων ετών, στην περίοδο του Προκάμβριου.

Οι αυτόχθονες Ινδιάνοι της περιοχής ονομάζουν τα επίπεδα αυτά βουνά tepui. Η λέξη σημαίνει «το σπίτι των θεών». Το όρος Roraima είναι το ψηλότερο επίπεδο βουνό στην οροσειρά Pacaraima. Προκαλεί δέος! Είναι σαν ένα τεράστιο πέτρινο τραπέζι στον ουρανό! Η επίπεδη επιφάνεια της κορυφής του έχει πλάτος 31 τετρ. χλμ.

Σχεδόν το σύνολο της επιφάνειας του είναι καθαρός ψαμμίτης. Στο βουνό υπάρχουν 56 καταρράκτες και 52 λίμνες, από τις οποίες η μεγαλύτερη είναι η Gladys.

Πριν την άφιξη Ευρωπαίων εξερευνητών, το βουνό είχε πάντα ιδιαίτερη σημασία για τους αυτόχθονες κατοίκους και αποτελούσε κεντρικό θέμα στους μύθους και τους θρύλους τους. Για τους Ινδιάνους Pemon και Kapon είναι το κούτσουρο που έχει απομείνει από το ισχυρό δέντρο που είχε όλα τα φρούτα και τα λαχανικά του κόσμου. Το δέντρο κόπηκε από έναν απατεώνα τον Makunaima και πέφτοντας στη γη δημιούργησε μεγάλη πλημμύρα.

Η ανάβαση στο Roraima είναι δύσκολη, καθώς απότομα βράχια, επικίνδυνες πλαγιές και στενά μονοπάτια κάνουν ακόμη δυσκολότερη την πεζοπορία. Ειδικά εκπαιδευμένοι οδηγοί αναλαμβάνουν να «ξεναγήσουν» τους ορειβάτες στο βουνό, ενώ η προσέγγιση γίνεται μόνο από την πλευρά της Βενεζουέλας.

Στην «κορυφή» του βουνού βρέχει συνεχώς, ενώ πυκνά σύννεφα καλύπτουν το Roraima σχεδόν όλες τις εποχές του χρόνου. Παρόλα αυτά αποτελεί έναν από τους πλέον ενδιαφέροντες προορισμούς για όσους επιθυμούν να απαθανατίσουν το μοναδικό «επιτραπέζιο» βουνό του κόσμου!»