Για όσους σταμάτησαν στον τίτλο και δεν προχώρησαν παρακάτω, πρόκειται απλά για εικασίες-εκτιμήσεις  της αστυνομίας για τον, άγνωστο ακόμη, δράστη, ο βαρύγδουπος τίτλος, όμως, κέρδισε τις εντυπώσεις, και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι για μία ακόμη φορά ένοχα στα μάτια του κόσμου.
Σύμφωνα με κάποιους που προσπαθούν να «πουλήσουν τρόμο»- κυρίως προς τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που δεν είναι εξοικειωμένα με τις νέες τεχνολογίες- πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας κάποιος άγνωστος αιμοδιψής ηλεκτρονικός μπαμπούλας που θέλει να κάνει τα βλαστάρια μας στυγνούς εγκληματίες και πρέπει να φοβόμαστε, μιας και ζούμε ακόμα στο 1990. Τι...; Όχι...;
Σε μία τηλεόραση που μόνο η κακή είδηση πουλάει, βλέπουμε αρκετές τέτοιες αναλύσεις –προσεγγίσεις κατά καιρούς, στις οποίες πάντοτε φταίνε οι δημιουργοί και εκδότες των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ο εργοστασιάρχης, o πολιτικός, η κυβέρνηση αλλά ποτέ εμείς.
Ποτέ κανένας τηλεθεατής δε θέλει να του θυμίζουν τις ευθύνες του!
Υπάρχουν ηλεκτρονικά παιχνίδια που είναι βίαια και σκληρά, όπως η σειρά Grand Theft Auto, για την οποία γίνεται λόγος την τελευταία εβδομάδα. Υποστηρίζεται, ότι αυτή η ωμή απεικόνιση, σε συνδυασμό με τη διάδραση, είναι ένα βήμα πριν την πραγματοποίηση παρόμοιων βίαιων ενεργειών στον πραγματικό κόσμο ή ένα βήμα πριν τον ψυχολογικό τραυματισμό. Παραδείγματα παιδιών που προκάλεσαν μακελειό σε σχολεία ή σκότωσαν για να μιμηθούν ένα παιγνίδι, βρίσκονται πάντα πρόχειρα στα αρχεία των δελτίων ειδήσεων.
Ωστόσο, εδώ υπάρχουν πράγματα που δεν έχουν αγγίξει τα περισσότερα (αν όχι όλα… ) μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το πρώτο είναι οι βαθμολογίες της PEGI και το γεγονός ότι τα ηλεκτρονικά παιγνίδια δεν απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά. Οπως και κάθε μορφής διασκέδαση, διαφέρει ως προς την ηλικία που κυρίως απευθύνεται. Υπάρχουν βιβλία για παιδιά όπως και για ενήλικες, ταινίες (κατάλληλες) παιδικές αλλά και ταινίες (ακατάλληλες) για ενήλικες. Όμως παρ όλο που δεν θα δίναμε σε έναν ανήλικο μία ταινία με βία, αντίθετα, δίνουμε μάλλον με ευκολία και ελαφρά τη καρδία, να παίξει ένα παιχνίδι που δεν προορίζεται γι’ αυτόν. Παρά τις προειδοποιήσεις στο κουτί της συσκευασίας του - που είναι υποχρεωτικές, εμφανείς και κατανοητές- αγοράζονται και προσφέρονται από γονείς ή αφήνεται το ίδιο το παιδί να επιλέξει μόνο του, χωρίς κανέναν έλεγχο.
Επιπλέον, τα κρούσματα βίας που έχουν κάποια ομοιότητα με ανάλογα ηλεκτρονικά παιγνίδια –όπως υποστηρίζουν ειδικοί- είναι πολύ περιορισμένα και μεμονωμένα. Πώς είναι δυνατόν, να ταυτίζεται ή πολύ περισσότερο, να «καταδικάζεται» ένα παιχνίδι που έχει πουλήσει 75 εκατομμύρια κομμάτια  παγκοσμίως, με έναν-δυο ανθρώπους που κάποια στιγμή της ζωής τους εκδήλωσαν κάποια ελαφρά η βαρύτερη παραβατική συμπεριφορά; Όσοι παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι εν γένει εγκληματίες; Όμως, αυτό δυστυχώς, αφήνεται να εννοηθεί από πάρα πολλά ΜΜΕ που «τρέφονται» από ένα τέτοιο τρομολάγνο πνεύμα. Για να σοβαρευόμαστε...
Διαβάζουμε και ακούμε ότι «...οι αστυνομικοί που ασχολούνται με την υπόθεση θα επιδοθούν και σε μία ηλεκτρονική έρευνα αναζήτησης «αποτυπωμάτων» χρηστών, που χρησιμοποιούν οικιακές συνδέσεις και συμμετέχουν σε διαδικτυακά παιχνίδια βίας και δολοφονιών στους δρόμους». Αυτό- αναρωτιούνται πολλοί έμπειροι χρήστες του Διαδικτύου-  πέρα από μια άστοχη (αλλά και δύσκολα εφαρμόσιμη) απόφαση, μήπως κρύβεται και κάτι άλλο; Κάποιο ηλεκτρονικό  «φακέλωμα» ίσως, ή ένας νέος φόρος στη χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών;
Κλείνοντας, ας μου επιτρέψει ο αναγνώστης, ένα «αθώο» αλλά και συνάμα «πονηρό» ερώτημα: έχουμε αναρωτηθεί ποτέ από τι αποτελείται ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι; Από εικόνες (τέχνη της ζωγραφικής), από ήχους και μελωδίες (τέχνη της μουσικής), από προγραμματισμό (μαθηματικά), από λόγια και σενάριο (λογοτεχνία). Τα βιντεοπαιχνίδια ενώνουν όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου και τεχνολογικών δημιουργημάτων του, σε ένα υπέρτατο αγαθό, που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε Υπερτέχνη.
Ένα υπέρτατο έργο τέχνης. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα, μετά από σαράντα σχεδόν χρόνια παρουσίας στη ζωή μας, το ηλεκτρονικό παιχνίδι παλεύει να βρει τη δική του θέση στο χώρο της Τέχνης. Ακριβώς όπως τα κόμικς, που πέρασαν διά πυρός και σιδήρου μέχρι να καθιερωθούν ως «η ένατη τέχνη»...

• Επιμέλεια: Γιάννης Νικολάου
nikolaou.animator@gmail.com