Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΝ και έχοντες το πλεονέκτημα εξ επαγγέλματος να παρακολουθούμε από κοντά τα γεγονότα, οι άνθρωποι δηλαδή που δουλειά μας είναι να ενημερώνουμε και ως εκ τούτου να διαμορφώνουμε την κοινή γνώμη, εν τούτοις, το σινάφι μας οι δημοσιογράφοι, τα τελευταία χρόνια ακολουθούσαμε την πεπατημένη όταν αποφασίζαμε ως κλάδος τις απεργίες μας.
ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ τα (απολύτως δίκαια) εργασιακά μας αιτήματα (όπως άλλωστε και όλων των εργαζομένων – κανείς δεν φωνάζει αν δεν ζημιώνεται), είτε εκφράζοντας συμπαράσταση σε άλλους κλάδους εργαζομένων, διαλέγαμε πάντα τη λάθος στιγμή, τη λάθος ημέρα να απεργούμε! Προφανώς εν αγνοία μας, κάνοντας ακριβώς το χατίρι εκείνων που καταγγέλλαμε! Απεργούσαμε δηλαδή την ίδια ημέρα που γίνονταν οι απεργιακές διαδηλώσεις, κλείναμε εφημερίδες, τηλεοράσεις, δελτία ειδήσεων και μικρόφωνα και αφήναμε τον κόσμο ανενημέρωτο για τα γεγονότα που άμεσα τον αφορούσαν. Κανείς δεν γνώριζε τον όγκο της πορείας και την αντίδραση της κυβέρνησης απέναντι σε καταλήψεις δρόμων, δυναμικές κινητοποιήσεις που ενίοτε έφερναν και συμπλοκές με τα ΜΑΤ και τραυματισμούς. Κάναμε έτσι το χατίρι των εκάστοτε κυβερνώντων…
ΚΑΙ είμαστε πολλοί οι δημοσιογράφοι που διαφωνούσαμε με την τακτική αυτή. Όμως ακολουθούσαμε, ως έπρεπε, τις αποφάσεις και την κατεύθυνση του συνδικαλιστικού μας οργάνου. Ακόμα περισσότεροι, όσοι το χοντραίναμε πιο πολύ, επειδή πιστεύαμε πως όταν θέλεις να πειράξεις μια κυβέρνηση που νομοθετεί σε βάρος των δικαιωμάτων σου, τότε δεν απεργείς βυθίζοντας στο σκοτάδι την ενημέρωση, γιατί μ΄ αυτό τον τρόπο κάνεις αυτό ακριβώς που βολεύει την κυβέρνηση!
ΥΠΑΡΧΟΥΝ βέβαια και οι «ακτιβιστές» του χώρου, που έχουν μια πιο αποτελεσματική αλλά όχι και ορθόδοξη άποψη. Μια άποψη που καταργεί τον πραγματικό ρόλο του δημοσιογράφου και που ούτε λίγο ούτε πολύ, υπακούει στη λογική «έχω τα γένια, έχω και τα χτένια». «Δικά μας είναι τα ΜΜΕ, βομβαρδίστε την κυβέρνηση, βγάλτε τους τα άπλυτα στη φόρα - έχουν δεν έχουν»! Μόνο έτσι – λέει αυτή η άποψη - θα το καταλάβουν οι κυβερνώντες! Οποιαδήποτε άλλη, στην παρούσα φάση της οικονομίας, είναι καταδικασμένη…
ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν είναι η δική μας διαμαρτυρία. Για τα λεφτά που έκλεψαν από το ταμείο μας, στο οποίο, σε αντίθεση με άλλα, ούτε με μια δεκάρα δεν συμμετείχε το κράτος. Και αύριο, όλων των εργαζομένων. Για τους κόπους μιας ζωής και τις θυσίες του εργαζόμενου Έλληνα που πάνε υπέρ πίστεως και πατρίδος στις τσέπες των δανειστών. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι πως, μαζί μας, με τους απεργούς, είναι και η κυβέρνηση! Την οποία, η μεταφορά τέτοιων εικόνων απεργιακής αναστάτωσης στους δανειστές μας, βολεύει πολύ όλους. Και ιδιαίτερα το δημόσιο ταμείο, που θα εξοικονομήσουν και το μεροκάματο – γύρισμα στους δανειστές!
(ΥΓ: Επειδή αδικίες δεν κάνω, θα μεταφέρω και την άποψη του Κώστα του φίλου μου, ο οποίος πρωί πρωί με κατατρόπωσε: «Αμάν, επιτέλους. Όταν απεργείτε εσείς, χορταίνουμε τις ελληνικές ταινίες… Και το ευχαριστιόμαστε να φανταστείς… Αρχίζουμε να βλέπουμε ερωτικά ακόμα και τη Βασιλειάδου»!)
