Αν δεν υπήρχαν, δεν θα υπήρχαμε, Ήρωες Χριστιανοί που με κίνδυνο της ζωής τους, τους έκρυψαν και έσωσαν Εβραίους από τη ναζιστική λαίλαπα τιμήθηκαν προ ετών από την Ισραηλιτική Κοινότητα Λάρισας. Πρόκειται για την οικ. Ιωάννη Μοράρου, από τη Φαλάνη, την Οικ. Ιωάννη Καραδήμου, από το Συκούριο, την οικ. Διονύση και Μαρίας Ψευδιοικονόμου από την Καρυά, την οικ. Κυριαζή και Ευαγγελίας Τσούκα, από την Ανατολή, την οικ. Νικολάου Αρζομανίδη, από την Αμυγδαλέα, την οικ. Αποστόλη και Ιουλίας Τσακνάκη, από την Αγιά, την οικ. Ευμορφίας χ. Κώστα Καλλιτζή, από το Στόμιο, την οικ. Νικολάου Παπανικολάου από τα Δελέρια, την οικ. Χρήστου και Σταυρούλας Γιαννουλέα, από την Ανάβρα, την οικ. Νίκου και Ελένης Καραδήμου, από το Συκούριο.

Γραμμένο γι αυτούς, που θα τιμούμε πάντα

ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ, ΤΡΕΜΩ

Κοίταξε με, κοίταξέ με, τρέμω

την πόρτα σου, την πόρτα σου άνοιξε τα παιδιά μου κρύψε, τα παιδιά μου τα μάτια τους, τα μάτια τους τρέμουν, από γαλάζια μαύρα, μαύρα τα μάτια τους η φρίκη, η φρίκη του πολέμου τρέχει πίσω τους, τρέχει, τρέχει ο πόλεμος με μαύρη στολή κόκκινα μάτια, με φορτηγά γεμάτα σφαίρες και φωτιά και στάχτες με σκυλιά και ράους και ριγέ πιζάμες τρέχει σαν δολοφονικό αέριο ο πόλεμος, κρύψε τα παιδιά μου, κρύψτα μακριά από στρατόπεδα θανάτου μακριά, γλυκό, γλυκό το ψωμί που ζύμωσες το γάλα, το κρασί γλυκό, σ' ευχαριστώ, σ'ευχαριστώ για τον φόβο που έδιωξες, που άντεξες, σ' ευχαριστώ που δεν έπεσες. Κοίταξε, κοίταξε τα παιδιά μας. Ίδιο το αίμα, μια η φωνή. Τρέχουν, τρέχουν στον δρόμο. Στρώσε το τραπέζι, το τραπέζι γεμάτο. Μια προσευχή ακούμπησε στα χέρια σου. Κλείδωσες τον φόβο στο κελάρι. Τέλος.

Νινέτα Σάρα Φάις