Γράφει ο Δημήτρης Βάλλας

Η μοίρα το θέλησε και στους δύσκολους τότε καιρούς που ήρθαν τα πάνω κάτω στην Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο, αυτοί ήρθαν στην Ελλάδα από μια εξωτική χώρα..

Ήρθαν λοιπόν στην Ευρώπη από τη μακρινή Νέα Ζηλανδία, την Πολυνησία και τα νησιά Κουκ, μαζί με το εκστρατευτικό σώμα των Αυστραλών και των Νεοζηλανδών για να πολεμήσουν στο πλευρό των συμμάχων. Πολέμησαν με πάθος, με δύναμη και με εξαιρετικό θάρρος και πολλοί από αυτούς αναδείχθηκαν ήρωες πολέμου. Υπερασπίστηκαν ξένα για αυτούς εδάφη, σαν να είναι η πατρίδα τους και νάτοι στην Κρήτη!

Στους έγχρωμους Μαορί με τα τατού και τον χαρακτηριστικό χορό τους είναι αφιερωμένες οι σημερινές ιχνηλασίες περνώντας ταυτόχρονα και ένα αντιρατσιστικό μήνυμα για αυτούς που σήμερα επιμένουν να κρίνουν ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα τους και όχι τη συμπεριφορά τους...

Πάμε λοιπόν στην Κρήτη...

Το πρωί λοιπόν της 20ής Μαΐου του 1941 μετά από σφοδρό βομβαρδισμό και πολυβολισμό από αεροσκάφη της Λουφτβάφφε, άρχισε η κατά κύματα ρίψη των αλεξιπτωτιστών και η προσγείωση ανεμοπλάνων στη Δυτική Κρήτη. Οι ελληνοβρετανικές δυνάμεις αμέσως άρχισαν την εκτόξευση αντιαεροπορικών πυρών, ενώ οι μονάδες πεζικού προσέβαλαν με δραστικά πυρά τους αλεξιπτωτιστές στον αέρα και στο έδαφος. Στο Μάλεμε η ομάδα Κομήτης, υπό τον Υποστράτηγο Μάιντλ, κατέλαβε τη γέφυρα του ποταμού Ταυρωνίτη και το στρατόπεδο της ΡΑΦ, αλλά δεν μπόρεσε να καταλάβει το αεροδρόμιο. Μέχρι τις απογευματινές ώρες η μάχη για το ύψωμα 107, που δέσποζε του αεροδρομίου, ήταν σκληρή, με τους Νεοζηλανδούς να προτάσσουν σθεναρή άμυνα.

Οι Νεοζηλανδοί πολέμησαν ηρωικά πλάι στους Κρητικούς μαχητές το 1941 απέναντι στους ναζί. Τον Μάιο του 1941 η άμυνα αποτελείτο από περίπου 9.000 Έλληνες: τρία τάγματα της V Μεραρχίας του Ελληνικού Στρατού, την Κρητική Χωροφυλακή (μια δύναμη με μέγεθος τάγματος), τη Φρουρά Ηρακλείου (τάγμα άμυνας που αποτελείτο κυρίως από προσωπικό για μεταφορικές και διοικητική μέριμνα) και υπολείμματα του 12ου και του 20ού ελληνικού τμήματος στρατού (που είχαν καταφύγει στην Κρήτη και είχαν οργανωθεί υπό βρετανική διοίκηση).

Το στρατιωτικό απόσπασμα της Βρετανικής Κοινοπολιτείας αποτελείτο από την αρχική βρετανική φρουρά και 25.000 ακόμα στρατιώτες που είχαν εγκαταλείψει την ηπειρωτική χώρα. Αυτοί οι 25.000 στρατιώτες ήταν ένα μείγμα από ακέραιες μονάδες κάτω από δική τους διοίκηση, πρόχειρες μονάδες φτιαγμένες βιαστικά από διοικητές, στρατιώτες κάθε είδους χωρίς ηγεσία και λιποτάκτες. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν βαρύ εξοπλισμό.

Οι μονάδες-κλειδιά ήταν η 2η Νεοζηλανδική Μεραρχία (εκτός από την 6η ταξιαρχία και τη διοίκηση του τμήματος, που είχε σταλεί στην Αίγυπτο), η αυστραλιανή 19η ταξιαρχία και η βρετανική 14η ταξιαρχία πεζικού. Οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν στη διάθεσή τους 16 άρματα μάχης τύπου Cruiser Mk I. Υπήρχαν ακόμα περίπου 85 πυροβόλα διαφόρων διαμετρημάτων. Πολλά από αυτά ήταν ιταλικά που είχαν περιέλθει σε ελληνικά χέρια και δεν διέθεταν στόχαστρα βομβαρδισμού.

Στις 30 Απριλίου ο Νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ διορίστηκε διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στην Κρήτη. Η κατοχή του νησιού παρείχε στο βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό άριστα λιμάνια για την Ανατολική Μεσόγειο.

Οι Μαορί είχαν έναν επιπλέον λόγο να πολεμούν. Το χρώμα και η φυλή τους στη ρατσιστική κλίμακα των Ναζί, τους κατέτασσε μαζί με τους Ρώσους στην τελευταία βαθμίδα του ανθρώπινου γένους, στους “υπανθρώπους» (untermenschen). Συνολικά στο πλευρό των συμμάχων πολέμησαν 16.000 Μαορί. Το βάπτισμα του πυρός το πήραν στην Ελλάδα. Στην αρχή μαζί με άλλους Νεοζηλανδούς, είχαν διαταγές να καθυστερήσουν την κάθοδο των Γερμανών και να κρατήσουν τα στενά του Ολύμπου, μέχρι τις Θερμοπύλες.

Οι Άγγλοι είδαν πως τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει την κάθοδο της γερμανικής πολεμικής μηχανής και τους διέταξαν να εγκαταλείψουν θέσεις και να υποχωρήσουν στην Κρήτη. Εκεί πολέμησαν ηρωικά, και αγαπήθηκαν από τους Κρητικούς.

Οι Μαορί φυσικά ουδόλως ενδιαφέρονταν για την άποψη των Γερμανών.

Το μόνο που ήθελαν ήταν να τους βρουν απέναντί τους και να τους λιανίσουν. Αργότερα θα χόρευαν προκλητικά αλλά και υπερήφανα τον περίφημο χορό τους τον Χάκα.

Τον χορό που τρομοκρατεί τους εχθρούς με τις άγριες εκφράσεις του προσώπου, με τις κοφτές κινήσεις των χεριών, τα γρυλίσματα και τις κραυγές, τα γουρλωμένα μάτια και τη γλώσσα προκλητική έξω από το στόμα.

Εξάλλου ο σκοπός του χορού τους είναι να δείξουν πόσο αποφασισμένοι είναι να εξολοθρεύσουν τον εχθρό και να μην μείνει ούτε ένας ζωντανός...