Του Θανάση Αραμπατζή

Φωτ. Λεων. Τζέκας

Γη θεσσαλική. Γη ευλογημένη. Γη καρποφόρα.

Πέρασαν από πάνω της πλημμύρες, καύσωνες, πόλεμοι και κατακτητές...

Σιτοβολώνας της Ελλάδος, επιμένει να τρέφει με τα εκλεκτά προϊόντα της όσο απάνθρωπα κι αν της φέρεται ο homo sapiens sapiens.

Στην απέραντη λαρισαϊκή πεδιάδα, εικόνες αισιόδοξες, μα και θλιβερές. Καταπράσινες εκτάσεις έτοιμες να αποδώσουν τον θαλερό καρπό τους και να προσπορίσουν στους παραγωγούς τα εχέγγυα και το σθένος για ακόμη μια δύσκολη χρονιά.

Κι απ’ την άλλη ταμιευτήρες με ελάχιστο νερό-επακόλουθο της κλιματικής αλλαγής που δεν είναι ante portas αλλά intra portas- κι αυτό συντηρούμενο και υπάρχον από τις άοκνες προσπάθειες των τοπικών φορέων και οργανισμών κόντρα σε κοντόθωρες πρακτικές ξεπατικωμένες από αρχειοθήκες.

Κι όμως ακόμη κι εκεί που το μωσαϊκό της διψασμένης γης κάνει την εμφάνισή του, εκεί που τα βαθύτερα σημεία είναι αβαθή υπάρχουν σημάδια που ετσιθελικά σου μεταγγίζουν την ελπίδα και δεν επιτρέπουν την κατήφεια και τη μελαγχολία.

Ενα λευκό λουλουδάκι που εκμεταλλεύεται την υγρασία, κλείνει ντροπαλά το μάτι στον φωτογραφικό φακό κι εμείς ταπεινοί υπηρέτες του το απαθανατίζουμε προσπαθώντας ίσως να φυλακίσουμε λίγη από τη φρεσκάδα του και για μας.

Και πιο βαθιά στον ταμιευτήρα μια μεγάλη παρέα. Ψαροφαγάδες τρώνε λουκούλλεια επικουρούμενοι από τη μικρή συγκέντρωση νερού με αποτέλεσμα τα ψάρια να είναι άκρως προσεγγίσιμα στα μεγάλα τους ράμφη. Οχι αυτοί δεν στήθηκαν για φωτογράφηση, ήταν αρκετά μακριά και πολύ απασχολημένοι με το γεύμα τους...

Και πέριξ της τεχνητής λίμνης εκτάσεις... Χωράφια που περιμένουν τη συγκομιδή τους κι άλλα που αναπαύονται αναμένοντας την καινούρια χρονιά...

Και κάπου εκεί κι άνθρωπος. Δυνάστης και υπηρέτης αυτής της γης συνάμα. Να ποτίζει με τον ιδρώτα του προσώπου του τα γεννήματά του αναπληρώνοντας τρόπον τινά την έλλειψη νερού. Γιατί άλλωστε όπως λέει κι ένας σοφός από τη γύρω περιοχή: με το μάτι και τον ιδρώτα του παραγωγού μεγαλώνουν και καρπίζουν οι καλλιέργειες...