«Όπου κι αν σκάψεις στην Ελλάδα θα βρεις αρχαία», είναι μια από τις φράσεις κλισέ που χρησιμοποιούμε για να καταδείξουμε ότι ολόκληρη η ελληνική γη είναι ένας αρχαιολογικός τόπος.
Όχι όμως μόνο η γη. Αλλά και η θάλασσα! Και το υγρό στοιχείο αυτής της χώρας κρύβει τεράστιο αρχαιολογικό πλούτο. Καθώς όμως δεν μπορούμε να αναδείξουμε τον υπόγειο, πόσο μάλλον τον υποθαλάσσιο, μοιραία ακολουθούμε κι εδώ τακτική... στρουθοκαμήλου: αφού δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε, αλλά και να προστατέψουμε, βγάζουμε μια γενική απαγόρευση δεσμεύοντας ολόκληρες περιοχές μη επιτρέποντας οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα.
Κάπως έτσι για δεκαετίες ολόκληρες ο καταδυτικός τουρισμός, όπως και άλλες υποβρύχιες δραστηριότητες, ήταν άγνωστος στη χώρα μας. Την ίδια ώρα που άλλες μεσογειακές, όχι μόνο επένδυαν σε αυτόν, αλλά κέρδιζαν πολύ περισσότερα και από τον συμβατικό τουρισμό. Καίτοι μάλιστα νησιωτικές χώρες, όπως π.χ. η Μάλτα, ή χώρες με επίσης πανάρχαια ιστορία όπως η Αίγυπτος.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως. Τα τελευταία χρόνια κάτι φαίνεται ότι κινείται κι εδώ. Και με αφορμή την πρωτοβουλία της Περιφέρειας Θεσσαλίας η οποία, όπως έγραψε την περασμένη Κυριακή η «Ε», προωθεί τη δημιουργία ενός μεγάλου υποβρύχιου πάρκου και καταδυτικών περιοχών σε Παγασητικό και Βορ. Σποράδες, απευθυνθήκαμε σε ανθρώπους που έχοντας... κολυμπήσει στα βαθιά, ξέρουν τα πράγματα από πρώτο χέρι.
ΟΙ ΨΑΡΟΝΤΟΥΦΕΚΑΔΕΣ
Ο Σύλλογος Υποβρυχίων Δραστηριοτήτων και Ναυσιπλοΐας «Ναυτίλος» της Λάρισας, εκπροσωπεί εκατοντάδες ψαροντουφεκάδες της περιοχής, που ψαρεύουν στα νερά του Παγασητικού και των Βορ. Σποράδων.
Η πρώτη αντίδραση μελών της διοίκησης με τους οποίους επικοινώνησε η «Ε», ήταν, κατ΄ αρχάς θετική, καθώς, όπως αναγνωρίζουν και οι ίδιοι η χώρα μας μπορεί να εκμεταλλευτεί το υδάτινο στοιχείο της και για τέτοιες δραστηριότητες, επισημαίνοντας ότι αν εφαρμοστούν και τηρηθούν όσα πρέπει τότε θα είναι μεγάλο και το περιβαλλοντικό όφελος, πέρα από το τουριστικό.
Την ίδια ώρα όμως εκφράζουν απορίες έως και επιφυλάξεις για την τύχη του θεσσαλικού εγχειρήματος, οι περισσότερες των οποίων ενδεχομένως πηγάζουν και από το γεγονός ότι δεν υπήρξε ουδεμία ανταλλαγή απόψεων πάνω στο θέμα. Σημειώνουν κατ΄ αρχήν ότι στην Αλόννησο υφίσταται ήδη θαλάσσιο πάρκο. «Επομένως τι νόημα έχει να δημιουργηθεί ένα «πάρκο μέσα στο πάρκο; Εκτός αν το ζητούμενο είναι απλά να κοπούν εισιτήρια, εκεί που σήμερα υποβρύχιες δραστηριότητες είναι ελεύθερες...
Στα καταδυτικά πάρκα βεβαίως η υποβρύχια ερασιτεχνική αλιεία, όπως και κάθε άλλη δραστηριότητα, απαγορεύεται. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διασφαλιστεί ο έλεγχος και η αστυνόμευση των συγκεκριμένων περιοχών, κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι», μας είπαν τα μέλη του «Ναυτίλου», επικαλούμενοι το γεγονός ότι και σήμερα ισχύουν απαγορεύσεις (π.χ. απαγορεύεται το ψάρεμα με σκάφος αναψυχής), οι οποίες κάθε άλλο παρά τηρούνται.
Όπως επισημαίνουν λοιπόν θα πρέπει να εξηγηθεί τι ακριβώς εννοεί η Περιφέρεια Θεσσαλίας όταν μιλά για πάρκο 12μ. ή 15μ. και σε ποια ακριβώς έκταση θα ισχύει η απαγόρευση του υποβρύχιου ψαρέματος. «Την οποία, πρώτοι εμείς θα τηρήσουμε, διότι αν απαγορευθεί κάπου η αλιεία, η περιοχή θα αναζωογονηθεί και μέσα σε λίγα μόλις χρόνια η ζωή αυτή θα επεκταθεί σε γειτονικές περιοχές, όπου το ψαροντούφεκο θα επιτρέπεται», σημείωναν χαρακτηριστικά.
Αρκεί όμως να τηρείται η γενική απαγόρευση και όχι όπως συμβαίνει σε ολόκληρο τον Θερμαϊκό, όπου, δεν επιτρέπεται μεν το υποβρύχιο ψάρεμα, αλλά αφήνεται η τράτα ή το ψάρεμα από την ακτή, με αποτέλεσμα να ερημώνει ο βυθός...
ΟΙ ΑΥΤΟΔΥΤΕΣ
Ο Ηλίας Σιδηράς δεν είναι μόνο ερασιτέχνης αυτοδύτης εδώ και 28 χρόνια αλλά επαγγελματίας φωτογράφος του βυθού, έχοντας μάλιστα κερδίσει το τρίτο βραβείο πανελλήνιου διαγωνισμού πριν μερικά χρόνια. Όπως αναφέρει στην «Ε», ο καταδυτικός τουρισμός μπορεί να «ανεβάσει» τουριστικά μια περιοχή ακόμη και κατά 50%. Και αυτό διότι πρόκειται για έναν τουρισμό υψηλής προστιθέμενης αξίας, που αφήνει τεράστια έσοδα στον τόπο που τον φιλοξενεί και τον προάγει.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Αιγύπτου η οποία είναι σήμερα η «βασίλισσα» της Μεσογείου με το καταδυτικό πάρκο της Ερυθράς Θάλασσας. που προσφέρει περισσότερα έσοδα και από το Μουσείο του Καϊρου, ή της Μάλτας την οποία επισκέπτονται κάθε χρόνο πάνω από 250.000 αυτοδύτες με τις οικογένειές τους, αφήνοντας το 30% των εσόδων της τουριστικής της βιομηχανίας.
«Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ένας καταδυτικός παράδεισος ακριβώς λόγω της μεγάλης ακτογραμμής, της ποικιλίας των βυθών με τη σπάνια διαύγεια και τον χρωματισμό των νερών του Αιγαίου, αλλά και των πολλών ναυαγίων που φιλοξενεί στις θάλασσές της. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ακόμη και τεχνητούς υφάλους, βυθίζοντας καράβια που σαπίζουν δεμένα σε λιμάνια, βυθίζοντας», αναφέρει ο κ. Σιδηράς, επικαλούμενος κάτι που συμβαίνει παντού διεθνώς.
Τα πράγματα ακόμη στη χώρα μας είναι σε αρχικό στάδιο, καθώς ακόμη ρυθμίζονται ζητήματα νομοθεσίας και γραφειοκρατίας που έχουν να κάνουν με τις ενάλιες αρχαιότητες ή την αλιεία και παρότι υπάρχουν πολλά καταδυτικά κέντρα με χιλιάδες αυτοδύτες, δεν μπορούμε να μιλήσουμε ακόμη για θεματικό τουρισμό.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι πολλές χώρες με την ανάπτυξη του καταδυτικού τουρισμού πέτυχαν την αναζωογόνηση των θαλασσών τους καθώς απαγορεύτηκε η υπεραλίευση που μετέτρεψε τους βυθούς σε θαλάσσιες ερήμους.
Η Περιφέρεια Θεσσαλίας κάνει την πρώτη... βουτιά στο πεδίο αυτό!
Δ. Χατζ.
