Οι φωτογραφίες από τα παλιά στην οθόνη της τηλεόρασης πυροδότησε το ενδιαφέρον και έγιναν αφορμή για αναδρομή στα περασμένα και όμορφα χρόνια της νιότης μας!
Το καλωσόρισμα που απηύθυνε η κ. Ευθυμία Σερλέτη, φόρτισε ακόμη περισσότερο την ήδη φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα: Αγαπητές συμμαθήτριες, είπε, και τα λόγια που ακολούθησαν, έκαναν αρκετά μάτια να βουρκώσουν:
«Καλώς βρεθήκαμε πάλι στην πόλη όπου πριν από πενήντα περίπου χρόνια πρωτοανταμώσαμε στα προεφηβικά μας τότε χρόνια και περάσαμε μαζί και τα εφηβικά.
Είμαι σίγουρη πως ήδη το μυαλό μας έχει κατακλυστεί από χίλιες δυο εικόνες, αναμνήσεις και εμπειρίες εκείνων των χρόνων που η αναζήτηση ενός καλύτερου «αύριο» μας οδήγησαν στο τότε Γυμνάσιο Θηλέων Ελασσόνας.
Σίγουρα οι συνθήκες δεν ήταν οι ευνοϊκότερες για τις περισσότερες από μας. Σε μια περίοδο που είχαμε ανάγκη την οικογενειακή θαλπωρή και φροντίδα για να ανθήσει η νιότη μας, σωματικά και πνευματικά, βρεθήκαμε μόνες, υπεύθυνες συχνά όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τα μεγαλύτερα ή μικρότερα αδέλφια μας.
Σ’ αυτή τη χρονική περίοδο λοιπόν που η νιότη μας, μπουμπούκι που ανθούσε, πλαντούσε και ζητούσε χώρο για να ξεδιπλωθεί, κοινωνία και σχολείο, τη φυλάκιζαν με τις αναχρονιστικές ιδέες και αξίες τους.
Ποιος μπόρεσε να δαμάσει όμως ποτέ την ασυγκράτητη ορμή της νιότης! Έτσι κι εμείς τότε: πότε με ένα ανυπότακτο τσουλούφι που έπεφτε παιχνιδιάρικο στο θεληματικό μέτωπό μας, πότε με μια ζώνη στην ντελικάτη μέση μας που άφηνε ακάλυπτα τα αψεγάδιαστα γόνατά μας, άλλοτε χωρίς γιακά και άλλοτε χωρίς σήμα και τόσα άλλα που σκεφτόμασταν και μπορούμε να μοιραστούμε εδώ απόψε, αλλά κυρίως μέσα από τις δυνατές σχέσεις και φιλίες μας, αντιπαρήλθαμε τα άσχημα και τα δύσκολα εκείνων των χρόνων.
Και να ‘μαστε τώρα πάλι εδώ, κουβαλώντας τη γνώση και τη σοφία της ζωής τόσων χρόνων κάτω από τις ρυτίδες μας, τα βαμμένα μαλλιά μας, τα κιλά μας, τα γυαλιά μας και τα ακουστικά μας, αλλά και τη σπιρτάδα και ζωηράδα των ματιών και του μυαλού μας, αποφασισμένες να αγωνιζόμαστε στη ζωή αλλά και να την απολαμβάνουμε, γιατί έτσι μάθαμε.
Καλώς συναντηθήκαμε λοιπόν! Ας χαρούμε την αποψινή μας συνάντηση όπως και όσο θέλουμε».
Το πρώτο ποτήρι κρασιού υψώθηκε και αφιερώθηκε στη μνήμη των συμμαθητριών που ήδη έκαναν το ταξίδι που δεν έχει επιστροφή! Η μουσική άρχισε να αποφορτίζει την ατμόσφαιρα και να καταλαγιάζει τα έντονα συναισθήματα που φούσκωναν την καρδιά. Η ώρα κύλησε με την ασταμάτητη κουβέντα και τον χορό κι όταν έφτασε η στιγμή να χωριστούμε, ήμασταν πια σίγουρες πως η επόμενη συνάντησή μας δεν θα πρέπει να αργήσει τόσο όσο οι προηγούμενες! Εις το επανιδείν λοιπόν αγαπητές συμμαθήτριες!
Η διοργανώτρια ομάδα