«…Παραμένω κοντά στον Δικηγορικό Σύλλογο και στους συναδέλφους μου και εύχομαι καλή δύναμη στους υποψηφίους, με την υπόμνηση -αναφέρει με νόημα, αλλά και με αιχμές για τις πολλές υποψηφιότητες από τον ίδιο πολιτικοσυνδικαλιστικό χώρο…- ότι οι εκλογές, παρά την αναμφισβήτητη σημασία τους, δεν είναι «ψυχρός πόλεμος», στον οποίο δυστυχώς κάποιοι αρέσκονται να επιδίδονται». Ολόκληρη η δήλωσή του έχει ως εξής:
Την Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017, πρόκειται να διεξαχθούν οι εκλογές για την ανάδειξη νέων Πρόεδρων και Διοικητικών Συμβουλίων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας.
Ενόψει της διαδικασίας αυτής σε τοπικό επίπεδο και για τους λόγους που κατωτέρω εκθέτω, έκρινα σκόπιμο να επικοινωνήσω τις σκέψεις μου, να αποσαφηνίσω τις προθέσεις μου αλλά και να εξηγήσω τους λόγους που τις υπαγόρευσαν.
Τα τελευταία 10 χρόνια, επί τρεις δηλαδή συνεχείς θητείες, μετέχω στο Διοικητικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας. Στις δύο δε τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, οι συνάδελφοί μου μού επιφύλαξαν εξέχουσα τιμή, εκλέγοντάς με πρώτο σε σταυρούς προτίμησης σύμβουλο, ενώ κατά τη συγκρότηση σε σώμα των αντίστοιχων Δ.Σ., τιμήθηκα διαδοχικά με το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα και του Α’ Αντιπροέδρου. Σ’ αυτήν τη 10ετή συνδικαλιστική διαδρομή, υπήρξα αταλάντευτα στενός συνεργάτης (ο στενότερος ίσως) του Προέδρου Δημήτρη Κατσαρού, ο οποίος ήταν αυτός που με ιδιαίτερη επιμονή το 2007, μου αφύπνισε τον ζήλο ενασχόλησης με τα κοινά. Πορεύθηκα έκτοτε μαζί του, σε μία διαδρομή που μου χάρισε πλούσιες συνδικαλιστικές εμπειρίες και παράλληλα μου δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσω «από μέσα» κάθε πτυχή της διοίκησης του μεγαλύτερου επιστημονικού συλλόγου της πόλης μας, υπηρετώντας τον από κομβικές θέσεις ευθύνης.
Τούτων δοθέντων, όταν ο Δημήτρης Κατσαρός ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι εκ νέου υποψήφιος Πρόεδρος του ΔΣΛ, οι περισσότεροι εκ των συναδέλφων μου -ασχέτως εάν με είχαν στηρίξει στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις- θεώρησαν περίπου αυτονόητη την υποψηφιότητά μου για το αξίωμα του Προέδρου. Δεν είναι άλλωστε μυστικό ότι η ίδια προοπτική προέκυψε ως προφανής, από την πρώτη κιόλας συζήτηση που ακολούθησε μεταξύ των στενών συνεργατών του Προέδρου.
Κατ’ ακολουθίαν, η απόφασή μου να μην κατέλθω, εν τέλει, ως υποψήφιος Πρόεδρος στις επερχόμενες εκλογές, εξέπληξε πολλούς. Πρόκειται όμως για μία απόφαση που έλαβα, αφού πρώτα αξιολόγησα συγκεκριμένα γεγονότα, που κατά τη γνώμη μου- έτσι όπως εξελίσσονταν- (θα) υπονόμευαν τη βασικότερη προϋπόθεση-προτεραιότητα που εξ αρχής έθεσα: Δηλαδή τη διασφάλιση της ενότητας στους κόλπους της συνδικαλιστικής παράταξης στην οποία συμμετείχα, μετά την αναγγελθείσα αποχώρηση του Προέδρου του ΔΣΛ και ιδρυτή της. Θεωρούσα εκ των ων ουκ άνευ τη χρεία καθόδου ενός και μόνου υποψηφίου Προέδρου από τους κόλπους της «Σύγχρονης Πρότασης Δικηγόρων» στις επερχόμενες εκλογές. Αντιληφθείς εγκαίρως την ποικιλοτρόπως εκδηλωθείσα, εμφανή αλλά και υποκρυπτόμενη, άμετρη φιλοδοξία που ενέσκηψε σε ορισμένους αλλά και το πολυειδές των δυνάμεων που την τροφοδοτούσε (στοιχεία τα οποία έθεταν σε άμεση διακινδύνευση την ανωτέρω προτεραιότητα που είχα θέσει), έκρινα ότι εγώ ήμουν αυτός που έπρεπε να αναλάβω πρωτοβουλία. Απευθυνθείς λοιπόν σε διευρυμένη σύσκεψη μελών της «Σύγχρονης Πρότασης Δικηγόρων», κατέστησα σαφές ότι δεν είναι αυτοσκοπός μου η πάση θυσία διεκδίκηση της Προεδρίας. Τους υπενθύμισα ότι η όποια συνδικαλιστική μου πορεία, ουδέποτε υπήρξε προϊόν συναλλαγής ή εκβιασμού καταστάσεων, παρά μόνον ήλθε σταδιακά, ως φυσιολογικό αποτέλεσμα, αναγνώρισης μίας αξιοπρεπούς προσωπικής, επαγγελματικής και συνδικαλιστικής προσπάθειας και παρουσίας. Κατόπιν, τους ανακοίνωσα ότι προτίθεμαι να μην διεκδικήσω το χρίσμα του υποψηφίου Προέδρου, υπό την εξής μοναδική αίρεση: Την ξεκάθαρη και απροϋπόθετη στήριξη όλων των συμμετεχόντων στις ζυμώσεις αυτές, σε ένα και μόνο τρίτο πρόσωπο που από κοινού θα επιλέγαμε. Εχει ενδιαφέρον να πληροφορηθούν άπαντες -τόσο οι συνάδελφοι δικηγόροι όσο και ευρύτερα η τοπική κοινωνία- ότι μέσω της διαδικασίας αυτής και κατ’ αποδοχή της πρότασής μου, αναδείχθηκε τότε (περί τα τέλη της άνοιξης) μοναδικός υποψήφιος Πρόεδρος ο Αντ. Γραβάνης. Παράλληλα -και αφού υπενθύμισα ότι προσωπικώς κωλύομαι από τον Κώδικα Δικηγόρων, να είμαι εκ νέου υποψήφιος σύμβουλος, λόγω των τριών συνεχών θητειών μου- ζήτησα και έλαβα εις επήκοον όλων, τη ρητή δέσμευση ενός εκάστου ότι, όποιος εκ των ενδιαφερομένων κατερχόταν ως υποψήφιος σύμβουλος, θα υποστήριζε, προφανώς, τον συγκεκριμένο υποψήφιο Πρόεδρο, που από κοινού υποδείξαμε. Ωστόσο, από κάποιο χρονικό σημείο και ύστερα -και ανεξάρτητα από τις δικές μου προσπάθειες στήριξης και προώθησης της συλλογικής απόφασής μας- τα πράγματα πήραν άλλη τροπή.
Ετσι, όπως γνωρίζουν πια οι συνάδελφοι, στην πορεία, προέκυψε και έτερος υποψήφιος Πρόεδρος από την παράταξή μας, τη «Σύγχρονη Πρόταση Δικηγόρων», ο οποίος μάλιστα εμφανώς υποστηρίζεται και από υποψήφιο σύμβουλο, που ήταν εξ αυτών που ρητώς και απεριφράστως είχαν δεσμευθεί περί του αντιθέτου.
Μετά από όλα αυτά και θέλοντας να μείνω συνεπής σε όσα εξ αρχής υποστήριζα, αλλά κυρίως, να είμαι ήσυχος με τη συνείδησή μου, αποφάσισα ότι ΔΕΝ θα είμαι υποψήφιος Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας στις επερχόμενες εκλογές.
Κρατώ βεβαίως ως πολύτιμη παρακαταθήκη τις γνώσεις και εμπειρίες που απέκτησα από τη συμμετοχή μου στα κοινά όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως όμως κρατώ τις σχέσεις αμοιβαίας εκτίμησης που αναπτύχθηκαν με παλιούς και νεότερους συναδέλφους. Αυτονοήτως, έχω πολλούς λόγους να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο Δημήτρη Κατσαρό και όλους τους συνεργάτες μας, το πιο μεγάλο όμως ευχαριστώ το απευθύνω στους Δικηγόρους της Λάρισας, για την εμπιστοσύνη και τη στήριξή τους όλα αυτά τα χρόνια. Κι από τους οποίους, ζητώ μια οφειλόμενη συγγνώμη για τα ακούσια λάθη που τυχόν διέπραξα στη μέχρι τώρα διαδρομή μου.
Προφανώς παραμένω κοντά στον Δικηγορικό Σύλλογο Λάρισας και στις δράσεις του, κυρίως όμως παραμένω κοντά στους συναδέλφους μου.
Με την υπόμνηση ότι οι εκλογές των Δικηγορικών Συλλόγων, παρά την αναμφισβήτητη σημασία τους, δεν είναι «ψυχρός πόλεμος», στον οποίο δυστυχώς κάποιοι αρέσκονται να επιδίδονται, εύχομαι καλή δύναμη στους υποψηφίους.