Η Ελώνα απ’ έξω τον περιμένει. Τους χωρίζουν πολλά. Κάγκελα, απόσταση, γραφειοκρατία, έλεγχος, ξανά έλεγχος και μια ολόκληρη διαδικασία. Οι δυσκολίες των άλλων ζευγαριών φαντάζουν αστείες μπροστά στις δικές τους.
Μα δεν το βάζουν κάτω. Πείθουν τους πάντες πως θέλουν να παντρευτούν. Με παπά και με κουμπάρο. Όχι για να ευνοηθεί κάποιος εκ των δύο, όπως μπορεί να σκεφτεί κάποιος νους, αλλά γιατί το πίστευαν. Γιατί το ήθελαν. Το ένιωθαν.
Και το πέτυχαν. Η Ελώνα φόρεσε το νυφικό της και ήρθε να βρει τον Ανέστη. Μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα στόλισε το αυτοκίνητο και έφτασε με κορναρίσματα έξω από τις Φυλακές Λάρισας. Μαζί της και 20 καλεσμένοι. Όλοι ντυμένοι για μια σπουδαία ημέρα. Και πράγματι ήταν. Για όλους ακόμα και για τις Φυλακές της Λάρισας καθώς ανάλογο μυστήριο έχει να τελεστεί πάνω από δέκα χρόνια.
Ο γαμπρός εκεί να περιμένει τη νύφη καρτερικά. Όχι ένα τέταρτο που περιμένουν οι περισσότεροι. Μέρες, εβδομάδες, μήνες. Να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια της γραφειοκρατίας και να πάρουν την πολυπόθητη άδεια. Αυτός εκεί να περιμένει πότε θα της χαρίσει λίγα λουλούδια και να ανταλλάξουν όρκους αιώνιας αγάπης. Να της πει δύο γλυκά λόγια. Μα μη φαντάζεστε πως στη συνέχεια έφυγαν για το ταξίδι του μέλιτος. Όχι.
Ο Ανέστης γύρισε πάλι πίσω από τα κάγκελα. Η Ελώνα βγήκε από τη φυλακή και πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Μα πλέον και οι δύο έχουν ένα λόγο να χαμογελούν για κάθε μέρα που περνάει μια και τους φέρνει ακόμα πιο κοντά… «Ήταν μια ξεχωριστή μέρα για όλους» εξηγεί στην «Ε» ο πατέρας Νικηφόρος που τέλεσε το μυστήριο στο παρεκκλήσι της Φυλακής. «Για το ζευγάρι, για εμάς, για τους ανθρώπους της φυλακής. Δεν είναι λίγο πράγμα να τελείται ένα μυστήριο που έχει να γίνει πάνω από δέκα χρόνια».
Εξηγεί πως στην αρχή και ο ίδιος ήταν επιφυλακτικός στο αίτημά τους. Φυσιολογικό καθώς ο χώρος είναι ύποπτος. Μα όταν τους γνώρισε, δέχθηκε πρόθυμα να συμβάλει και ο ίδιος στην επίλυση των προβλημάτων τους «είναι δύο ξεχωριστά πρόσωπα που θα γίνουν ένα μέσω του γάμου τους. Θα περιμένει ο ένας τον άλλο καθώς τα δεσμά του γάμου τους είναι πιο δυνατά από αυτά της φυλακής» λέει με συγκίνηση.
Ο ίδιος βρίσκεται πολλά χρόνια ως ιερέας στο χώρο. Τονίζει πως υπάρχει κλίμα συνεργασίας. «Σαν μια οικογένεια είναι όλοι εδώ μέσα. Αν και σκληρός χώρος, οι υπάλληλοι, ο διευθυντής είναι μια οικογένεια και καταλαβαίνουν τον πόνο των ανθρώπων».
Μόνο που σ’ αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει πόνος πια, παρά μόνο προσμονή.  Η Ελώνα περιμένει τον Ανέστη.                               
Κ.Γ.