Ο ένας είναι το κενό και ο άλλος το φως. «Το κενό είναι αυτό που βλέπω, η πραγματικότητα γύρω μου. Μια κένωση δηλ. ένα ”άδειασμα” σε πολλά επίπεδα. Πρώτα από όλα είναι άδειος ο πολιτικός λόγος. Είναι πράγματι γελοίες και ανεδαφικές, παραπλανητικές και αποπροσανατολιστικές όλες οι συζητήσεις και αναλύσεις με τις κλασικές κατηγορίες της οικονομίας και της πολιτικής. Τι σημαίνουν οι προσδιορισμοί: νεοφιλελεύθερος, σοσιαλιστής, αριστερός, δεξιός, προοδευτικός, συντηρητικός; Για να είσαι κάτι από όλα αυτά πρέπει να έχεις επιλογή. Τι νόημα, τι σκοπό έχουν οι “κοκορομαχίες” όταν είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα και έχουμε σχεδόν μηδενικά περιθώρια επιλογών στη διαχείριση μιας προ πολλού αναμενόμενης πτώχευσης; Κανένα, πλην τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης», εξηγεί ο συγγραφέας, αλλά και περιγράφει δηκτικά μέσα στο βιβλίο.

Ο καθηγητής θεωρεί πως μια κρίση δεν έχει υποχρεωτικά αρνητική διάσταση. Εκείνος τη βλέπει ως μια αναντιστοιχία μεταξύ αυτού που είμαστε και αυτού που θα θέλαμε να είμαστε. Όμως, η κρίση σε κάθε μορφή, οικονομική ή ηθική απαιτεί μια δυνατότητα προσαρμογής και εδώ ο ίδιος διακρίνει ένα ακόμη κενό. Ένα κενό αυτογνωσίας: «Δεν καθίσαμε ποτέ να ταυτοποιήσουμε τα αίτια της κρίσης, να κάνουμε μια διάγνωση για να καταλήξουμε σε θεραπεία. Αποφεύγουμε να δούμε την κατάσταση κατά πρόσωπο και να πάρουμε κατάλληλες αποφάσεις. Δυστυχώς δεν ξέρουμε από πού ερχόμαστε, ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε», συμπληρώνει ο Καθ. Σηφάκης προσθέτοντας ένα ακόμη κενό. Μια κένωση αξιών και μια υποβάθμισή τους που αγγίζει τα όρια της εξαφάνισής τους, αφού αξίες όπως ο ανθρωπισμός, η αριστεία, η αξιοκρατία, η τιμιότητα, ο σεβασμός, κ.ά. εκτός από άδεια λόγια κατέληξαν να είναι «εργαλεία» σε πολιτικά παιχνίδια. «Αυτό που με προβληματίζει ιδιαίτερα είναι αυτός ο ακομπλεξάριστος κυνισμός που καλλιεργείται κυρίως από αριστερές πολιτικές δυνάμεις. Παραδεχτήκαμε ότι είμαστε αυτό που είμαστε και ότι δεν μπορούμε να γίνουμε τίποτα καλύτερο. Ο ένας κατηγορεί τον άλλον και φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε για το ποιος βλάπτει λιγότερο ή περισσότερο τη χώρα. Ζούμε επίσης μια κρίση ανοησίας και αναλγησίας».

Μέσα στο βιβλίο του ο διαπρεπής επιστήμονας αναφέρεται με ιδιαίτερα καυστικό τρόπο και σε ένα άλλο κενό, στο κενό της κοινής νοημοσύνης, περιγράφοντας με παραστατικό τρόπο ένα διεθνές σύνδρομο: τη “δικτατορία των ηλιθίων”: «Βλάκες υπάρχουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και υποσύνολα, αλλά ποιος είναι ο ορισμός του βλάκα;», θέτει το ερώτημα ο συγγραφέας και συνεχίζει: «Βλάκας για μένα είναι κάποιος που αδυνατεί να καταλάβει την πραγματικότητα και να τη διαχειριστεί, συμπεριλαμβανόμενου και του εαυτού του. Οι βλάκες διαδραματίζουν ένα ωφέλιμο ρόλο στην κοινωνία μόνο αν βρίσκονται στη θέση που τους αρμόζει δηλ. αν δεν μπορούν να βλάψουν κανέναν άλλο παρά μόνο τον εαυτό τους. Ένας βλάκας καθίσταται επικίνδυνος από τη στιγμή που θα αναλάβει ένα δημόσιο αξίωμα. Έτσι διακρίνουμε τους ανωφελείς βλάκες και τους επικινδύνους που για κάποιο λόγο αναρριχήθηκαν σε θέσεις εξουσίας και παίρνουν αποφάσεις για τους άλλους», υποστηρίζει χαρακτηριστικά ο καθηγητής και συνεχίζει: «Ένας βλάκας αποφεύγει τους έξυπνους και τους τίμιους για να μην αποκαλυφθεί η γύμνια του. Το να περιβάλλεται από ισοδυνάμους βλάκες είναι ένας τρόπος αυτοπροστασίας. Έτσι δημιουργείται ένα “οικοσύστημα ηλιθίων”, μια κλίκα, μια ομάδα ηλιθίων με ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους που αλληλοϋποστηρίζονται. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Στη χώρα μας βέβαια έχουμε το προβάδισμα», καυτηριάζει ο ίδιος

ΤΟ ΦΩΣ…

…“Το φως είναι συμφυές με την ιδέα και την ύπαρξη της ζωής όχι βέβαια περιορισμένης στη στοιχειώδη βιολογική της διάσταση αλλά ως πνευματικού γίγνεσθαι που αναζητεί το υψηλό και υπέροχο για τον άνθρωπο. Είναι η συνείδηση μαχόμενη ως την ύστατη ελπίδα ”… γράφει ο Έλληνας επιστήμονας, ο οποίος πιστεύει πως το φως είναι η πρωταρχική οντότητα, οριοθετεί τον χωροχρόνο αλλά ως έννοια είναι κάτι παραπάνω από αυτό: «Αν αρχίσεις να αποδομείς τον κόσμο και να τον υπεραπλουστεύεις βγάζοντας τα λιγότερο ουσιώδη για να μείνουν τα ουσιαστικά, η τελευταία οντότητα που θα αφαιρέσεις θα είναι το φως. Και αντίστροφα, αν ήθελες να δημιουργήσεις έναν ιδεατό κόσμο θα ξεκινούσες από ένα μέσο το οποίο θα καθιστούσε δυνατή τη συναντίληψη και την επικοινωνία και θα όριζε το χωροχρόνο. Αντιλαμβάνεστε πως η ιδέα του φωτός είναι κάτι πρωταρχικό αν φανταστώ να φτιάξω ποτέ ένα σύμπαν. Το φως είναι μια βασική έννοια πέρα από τη φυσική οντότητα που ξέρουμε. Ως ιδέα είναι θεμελιακή και ανεξάρτητη», εξηγεί ο ίδιος, ο οποίος μέσα στο βιβλίο του προσδιορίζει και το γνωσιολογικό ανάλογο του φωτός που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αλήθεια.

Η αλήθεια χαρακτηρίζει τη συμφωνία με τα γεγονότα, αλλιώς δεν έχει χρηστική αξία». Ιωσήφ Σηφάκης, «Το κενό και το Φως». Εκδόσεις Αρμός.

O καθηγητής Σηφάκης θα μιλήσει με τίτλο «Κατανοώντας και αλλάζοντας τον κόσμο» σήμερα Παρασκευή 13 Απριλίου 2018, ώρα 8:00 μ.μ. στο κτίριο του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας 28ης Οκτωβρίου (Αλεξάνδρας) 78, 2ος όροφος, αίθουσα Β. Οργάνωση Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Μουσείο Λαδιού και Ελιάς, Εταιρεία Θεσσαλικών Ερευνών.

Ο καθηγητής Ιωσήφ Σηφάκης είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και διδάκτωρ Πληροφορικής του Πανεπιστημίου της Grenoble ιδρυτής του εργαστηρίου Verimag στην Grenoble. Το Verimag είναι διεθνώς αναγνωρισμένο στον τομέα της σχεδίασης κρίσιμων συστημάτων.