Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Εκδηλώσεις ΣΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΣΟΥΝΤΑ

Για τον πάντα «ασύλληπτο» Άρη…

Δημοσίευση: 08 Ιουν 2015 14:26

Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι διήμερες εκδηλώσεις που έγιναν στα Τρίκαλα και στη Μεσούντα μ’ αφορμή τα 70 χρόνια που ο Άρης πέρασε στην αιωνιότητα.

Η Ομάδα Μελέτης Ιστορίας Κοινωνικών Αγώνων συμμετείχε και στις δύο μέρες των εκδηλώσεων. Σε σχετικό δελτίο τύπου αναφέρει: Το Σάββατο στα Τρίκαλα όπου έγινε ένα οδοιπορικό μνήμης και αντιφασιστική πορεία στη πόλη των Τρικάλων που κατέληξε στην πλατεία Ρήγα Φεραίου όπου υπήρχε ο περίφημος φανοστάτης στον οποίο κρεμάστηκαν τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα. Σε κείνο το σημείο τοποθετήθηκε μια μαρμάρινη αναμνηστική πλάκα για να θυμίζει στους νεώτερους την ιστορία τους. Νόμιζαν κάποιοι πως με την εξαφάνιση του φανοστάτη (την περίοδο της χούντας) θα σβήσουν την ιστορική μνήμη ξεχνώντας πως «όποιος γίνεται θρύλος και τραγούδι και όποιος περνάει στην παράδοση ενός λαού, δεν ξεριζώνεται ποτέ!».

Ακολούθησε συζήτηση με θέμα: «ανυπότακτος, οργανωμένος λαός τότε και τώρα». Στη συζήτηση συμμετείχε ανάμεσα στους κεντρικούς ομιλητές και μέλος της Ομάδας μας (Μπάρμπας Δημήτρης), αναφερόμενος σε κάποια, σχεδόν άγνωστα, γεγονότα που συνέβησαν στη Λάρισα και Θεσσαλία με πρωταγωνιστή τον Θανάση Κλάρα (Άρη Βελουχιώτη).

Την επόμενη μέρα Κυριακή 7 Ιούνη ξεκινήσαμε με λεωφορείο από την Λάρισα για την Μεσούντα. Στη διαδρομή γίνονταν αναφορά σε διάφορα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν από τα μέρη που περνούσαμε.

Στη Μεσούντα σχεδόν όλη η Ομάδα μας ξεκίνησε την διαδρομή για το φαράγγι του Φάγγου μαζί με δεκάδες άλλους συνοδοιπόρους απ’ όλη την Ελλάδα. Στη διαδρομή άρχισε να βρέχει πολύ και η κατάσταση να επιδεινώνεται. Τα τελευταία χίλια μέτρα ήταν και τα πιο δύσκολα γιατί έπρεπε να περάσεις από στενό μονοπάτι με «σάρες» και έχοντας τμήμα με αναρρίχηση σε τέτοιες καιρικές συνθήκες. Γι’ αυτό στον τελικό στόχο που ήταν το σημείο που άφησε την τελευταία πνοή του ο Άρης με τον Τζαβέλα έφτασαν δεκαπέντε συνοδοιπόροι μας, από τους οποίους οι εφτά ήταν της Ομάδας μας, αφήνοντας λίγα λουλούδια και προσπαθώντας να εντοιχίσουν μια αναμνηστική πλάκα.