αθλητών των τριών αθλημάτων στην Ελλάδα εξέπεμψαν «σήμα κινδύνου» αναφορικά με την απόφαση για διακοπή των πρωταθλημάτων τους.
Ζητούν από την Πολιτεία να δοθεί λύση, ώστε να μπορέσουν οι αθλητές να αγωνιστούν και να προπονηθούν και να μπορέσουν οι σύλλογοι να λειτουργήσουν. Γιατί όμως στο βόλεϊ υπήρξε τέτοια αντιμετώπιση με αποτέλεσμα το άθλημα να κινδυνεύει με αφανισμό αφού ανταγωνιστικά αθλήματα όπως είναι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ συνεχίζονται κανονικά;
Ρόλο έπαιξε μία έρευνα της Ιταλικής Εθνικής Ολυμπιακής Επιτροπής που παρουσίασε στον υπουργό Αθλητισμού της χώρας ποια είναι τα πιο επικίνδυνα αθλήματα για τη μετάδοση του κορονοϊού.
Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτή τη μελέτη το πιο επικίνδυνο σπορ είναι το βόλεϊ! Ο μέσος όρος επικινδυνότητάς του ξεπερνά το τρία και το ακολουθούν το ράγκμπι και το μπάσκετ! Αυτά είναι και τα τρία που βρίσκονται πάνω από το δύο.
Πάντως με αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να γίνουν όπως στο μπάσκετ κάποιοι αγώνες βόλεϊ ώστε το άθλημα να παραμένει «ζωντανό» από πλευράς ενδιαφέροντος. Στην αντίπερα όχθη τα πιο ακίνδυνα σπορ είναι το τένις, η γυμναστική, το αλπικό σκι και το γκολφ. Σερβίς... άσος από τον κορονοϊό στα γήπεδα του βόλεϊ με τους ανθρώπους των ομάδων να μην προλάβουν να αντιδράσουν και να έχουν αγωνία για την τύχη του αγαπημένου τους αθλήματος και να ψάχνουν τη λύση για να μη χαθεί μια γενιά παικτών.
Για το πώς βιώνουν το lockdown οι γυναικείες ομάδες βόλεϊ ζητήσαμε την άποψη του τεχνικού διευθυντή της ΕΑΛ Σωκράτη Παπαστεργίου και της Λαρισαίας προπονήτριας βόλεϊ στην Ένωση Ιλίου Βάσως Νικούλη.

ΒΑΣΩ ΝΙΚΟΥΛΗ:
Οι επιπτώσεις με το δεύτερο lockdown για το άθλημά μας είναι καταστροφικές

Ο αθλητισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι του τομέα της υγείας και πάντοτε αυτοί οι δύο κλάδοι θα έπρεπε να συνεργάζονται για το γενικό καλό των πολιτών μιας κοινωνίας, ώστε να πάψουμε επιτέλους να είμαστε λαός παχύσαρκος και υποχείρια των φαρμάκων και των εύκολα μεταδιδόμενων ασθενειών από τόσο νεαρές ηλικίες που ξεκινούν ακόμη και από την εφηβεία.
Βρισκόμαστε ήδη στο ξεκίνημα του δεύτερου εγκλεισμού μας (lockdown) και αν κρίνουμε από τον πρώτο που περάσαμε τον Μάρτιο, αυτός θα είναι ακόμη πιο επώδυνος ή και καταστροφικός για τον αθλητισμό και συγκεκριμένα για το άθλημα που εκπροσωπώ το βόλεϊ.
Μπορώ να πω πως η αποχή έξι μηνών από τις προπονήσεις, καθώς πολλές αθλήτριες μπήκαν στο γήπεδο Αύγουστο και Σεπτέμβρη για την προετοιμασία τους, στοίχισε σε μεγάλο βαθμό στη φυσική κατάσταση, αφού όλες οι ομάδες, όπως και η δική μου η Ένωση Ιλίου ακόμη και τον μήνα Οκτώβρη προσπαθούσαμε να βρούμε τα πατήματά μας υπό τον φόβο τραυματισμών και μόλις πήραμε λίγο θάρρος, αυτό το δεύτερο lockdown νομίζω μας φέρνει πίσω στην εποχή που ξεκινούσαμε προετοιμασία.
Πλέον έχοντας μπροστά μας σίγουρα έναν μήνα, ίσως και δύο επιπλέον αποχής στο ξεκίνημα της επανέναρξής μας, θεωρώ πως όσο θα καθυστερούμε την επαναλειτουργία μας, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να δούμε αγώνες βόλεϊ στο επίπεδο που τους έχουμε συνηθίσει.
Οι επιπτώσεις του Covid-19 και με το δεύτερο lockdown για το άθλημά μας είναι καταστροφικές.
Θα ξεκινήσω από το ότι οι ακαδημίες από όσο ακούμε θα παραμείνουν κλειστές, οπότε αυτό για τα ερασιτεχνικά σωματεία είναι ταφόπλακα, αφού τα κυρίως έσοδά τους είναι από εκεί, ειδικά φέτος όπου οι τοπικές χορηγίες συρρικνώθηκαν με τη συρρίκνωση του τζίρου των καταστημάτων λόγω Covid. Αυτό έχει οικονομικό αντίκτυπο σε εμάς που είμαστε αθλητές και προπονητές σε αγωνιστικά τμήματα. Δεν έχουν όλοι την ευχέρεια να έχουν έναν μεγαλοεπιχειρηματία να βάζει χρήματα από την τσέπη του.
Τεράστια ζημιά επίσης θα έχουμε μελλοντικά σε αρκετά ομαδικά αθλήματα, όπως και το βόλεϊ, καθώς τα παιδιά που βρίσκονται στις υποδομές, μέσω των lockdown και της αποχής από τον αθλητισμό, βρίσκουν ενδιαφέρον σε άλλα μη υγιεινά πράγματα και αφού μένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα σπίτι, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα φυσικά να χάσουμε πολλά παιδιά που με κόπο τα φέραμε στα σωματεία και έτσι σε βάθος 5-10 ετών να έχουμε έλλειψη αθλητριών και αθλητών στα ομαδικά.
Περισσότερο καταστροφικό για εμάς τους προπονητές και αθλητές πέρα από το οικονομικό, καθώς πολλοί ζούμε μόνο από αυτό, είναι η αποχή και το πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε δεύτερη επανεκκίνηση σε διάστημα τρίων-τεσσάρων μηνών. Σε όλο αυτό το διάστημα από την επανέναρξη τηρούσαμε τα μέτρα που είχαν παρθεί στο απόλυτο και για αυτό πιστεύω πως σε κοινωνίες μικρές και οργανωμένες όπως είναι στα ομαδικά αθλήματα θα μπορούσαμε τουλάχιστον να συνεχίσουμε τις προπονήσεις μας σε ένα πλαίσιο πολύ πιο αυστηρό.
Αυτός ο ιός όταν θα τον ξεπεράσουμε και εύχομαι σύντομα με όσο το δυνατό λιγότερους θανάτους, θα έχει αφήσει μια γη καμένη με συλλόγους που δύσκολα θα αντέξουν αν δεν έχουν βοήθεια και που θα πρέπει να δουλέψουμε με σωστό πλάνο όλοι μας αυτή τη φορά, ενωμένοι, Πολιτεία, Ομοσπονδία, Ενώσεις, Σύνδεσμοι Αθλητών και σύλλογοι, ώστε να επανεκκινήσουμε αρμονικά και με τα λιγότερα δυνατά εμπόδια την επόμενη ημέρα. Δύσκολο, αλλά αυτή τη φορά ας καθίσουμε όλοι στο τραπέζι να βρούμε τις λύσεις για το καλό του αθλητισμού μας, για το καλό των υγειών μελλοντικά παιδιών μας.

*Η Βάσω Νικούλη είναι Λαρισαία καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής ( πτυχιούχος των ΤΕΦΦΑ Αθηνών με ειδικότητα την πετοσφαίρηση), προπονήτρια γυναικών β’ Εθνικής ( Ένωση Ιλίου) και προπονήτρια ανδρών της Πυροσβεστικής Ακαδημίας Αθηνών. Είναι διεθνής και έχει αγωνιστεί σε ΕΑΛ, Πανελλήνιο, Βύρωνα, Απολλώνιο, Ολυμπιακό (με τον οποίο κατέκτησε κύπελλο Ελλάδας) και Φιλαθλητικό.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ:
Βρισκόμαστε σε οικονομική ασφυξία λόγω lockdown

Ο αθλητισμός δοκιμάζεται. Τα ερασιτεχνικά σωματεία, βιώνουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση με κλειστούς τους αθλητικούς χώρους, παρόλο που όλες οι επιστημονικές μελέτες αναφέρονται με στοιχεία στα οφέλη της αθλητικής άσκησης.
Οι συνέπειες της πανδημίας και των μέτρων κατά της εξάπλωσής της, ήδη έχουν επιφέρει πολλές και δυσάρεστες επιπτώσεις στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Όπως είναι αυτονόητο, τις συνέπειες αυτές τις βιώνουν ήδη και οι σύλλογοι του βόλεϊ, το ίδιο και ο Σύλλογός μας, η ΕΑΛ. Συνέπειες οικονομικές αλλά και αγωνιστικές.
Αυτήν τη στιγμή οι σύλλογοι βρίσκονται σε κατάσταση οικονομικής ασφυξίας. Οι δύο πηγές εσόδων τους ουσιαστικά έχουν κλείσει την κάνουλα, αναγκαστικά λόγω lockdown και είναι άγνωστο πότε αυτή θα ξανανοίξει, κορονοϊού επιτρέποντος φυσικά. Αναφερόμαστε βέβαια στις ακαδημίες και τις χορηγίες.

Τα μόνα έσοδα για την ομάδα μας, αλλά και για το σύνολο των ερασιτεχνικών συλλόγων, είναι οι ετήσιες συνδρομές των γονέων. Χάρη σε αυτές πληρώνονται τα τρέχοντα έξοδα για τη λειτουργία των Ακαδημιών τα οποία ίσως μόνο όσοι έχουν διατελέσει παράγοντες συλλόγων μπορούν να κατανοήσουν το μέγεθός τους. Από τα έσοδα αυτά πρέπει να πληρωθούν:
1. Για τις Ακαδημίες: Μισθοί και ασφάλειες προπονητών, ενοίκια γηπέδων, καθαριότητα γηπέδων, αθλητικός εξοπλισμός (μπάλες, όργανα κ.λπ.), ρουχισμός, διαιτησίες (για τα αναπτυξιακά τμήματα), φαρμακευτικό υλικό (ειδικά για τη φετινή χρονιά: αντισηπτικά, μάσκες, υλικά απολύμανσης κ.λπ.) και πολλά άλλα μικροέξοδα.
2. Για τη Γυναικεία ομάδα η οποία αγωνίζεται στο πρωτάθλημα Α2 Γυναικών: Μισθοί και ασφάλειες προπονητικού επιτελείου, ενοίκιο γηπέδου, καθαριότητα γηπέδου, οδοιπορικά αθλητριών για εκτός έδρας αγώνες (μετακίνηση, διαμονή, διατροφή), διαιτησίες κ.λπ.
Ο αριθμός των παιδιών που εντάχθηκαν φέτος στις Ακαδημίες του Συλλόγου μας είναι μειωμένος σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Το ίδιο συμβαίνει βέβαια και σε όλους τους συλλόγους της πόλης μας αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας, αυτό το συμπέρασμα αποκομίσαμε, από επαφές και συζητήσεις που έχουμε με παράγοντες άλλων συλλόγων βόλεϊ αλλά και άλλων αθλημάτων. Ήδη από το πρώτο lockdown τον Μάρτιο είχαμε μεγάλες απώλειες, γιατί πολλοί γονείς αφήνουν (και λόγω της οικονομικής στενότητας) την εξόφληση του μεγαλυτέρου μέρους της ετήσιας συνδρομής προς το τέλος της περιόδου. Ετσι οι περισσότεροι εξ αυτών είτε δεν εξόφλησαν τη συνδρομή τους είτε δεν έφεραν ξανά τα παιδιά τους μετά την άρση του lockdown, για λόγους υγειονομικής ασφάλειας. Το ίδιο περίπου έχει συμβεί και τώρα. Πολλοί γονείς δεν έφεραν τα παιδιά τους από την αρχή με τον φόβο της μόλυνσης, άλλα και όσοι τα έφεραν ήταν επιφυλακτικοί να πληρώσουν από την αρχή, φοβούμενοι το δεύτερο κύμα της πανδημίας (όπως και έγινε). Οπότε τα έσοδα από τις συνδρομές ήταν μειωμένα την προηγούμενη χρονιά και σίγουρα είναι και για τη φετινή χρονιά.
Οι χορηγίες (οι οποίες τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, ήταν δυσεύρετες και μικροποσά) είναι πολύ μειωμένες, σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, ειδικά το «κλείσιμο» της εστίασης φέρνει πολλά προβλήματα, αφού από εκεί προέρχονται οι περισσότερες χορηγίες των ερασιτεχνικών συλλόγων της πόλης μας.
Είναι κατανοητό και ότι τώρα ειδικά μετά το δεύτερο lockdown και εμείς και όλοι οι σύλλογοι δεν θα διανοηθούμε να απευθυνθούμε σε χορηγούς γιατί η απάντηση θα είναι γνωστή και απόλυτα σεβαστή.  Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, η διοίκηση του Γυναικείου τμήματος τη φετινή χρονιά , ήδη από το καλοκαίρι και μετά το πρώτο lockdown, με γρήγορες και στοχευμένες κινήσεις, κατάφερε και συγκρότησε ένα πολύ καλό και με μεγάλες προοπτικές ρόστερ. Οι αθλήτριες μαζί με το προπονητικό team δούλεψαν σκληρά κατά την περίοδο προετοιμασίας (Σεπτέμβριο-Οκτώβριο) και μόλις άρχισε η αγωνιστική είχαμε δυστυχώς το δεύτερο lockdown (έναν αγώνα πρόλαβε και έδωσε η ομάδα, στη Θεσ/νίκη ). Η αγωνιστική πραγματικότητα θα επανέλθει, στην καλύτερη των περιπτώσεων τουλάχιστον μετά τις εορτές των Χριστουγέννων, ή ακόμη και μετά τον ερχόμενο Φεβρουάριο- Μάρτιο, και αφού η ομάδα θα χρειαστεί ένα διάστημα προπονήσεων και προσαρμογής, σαν μία μίνι προετοιμασία. Στο βόλεϊ χρειάζονται 100 τουλάχιστον άλματα σε κάθε προπόνηση και μετά από μια μεγάλη αποχή από τις προπονήσεις θα είναι ανέτοιμες και επιρρεπείς στους τραυματισμούς. Θα χρειαστούν έναν μήνα και παραπάνω για προετοιμασία ξανά ώστε να μπορέσουν να επανέλθουν σε αγωνιστική δράση με ασφάλεια. Ο γυμναστής της ομάδος, Καλαμπούκας Γιώργος, έχει δώσει ατομικό πρόγραμμα στην κάθε παίκτρια και από εκεί κι έπειτα εξαρτάται από την κάθε μία αν θα το εφαρμόσει. Αυτός βέβαια ο τρόπος προπόνησης, για ένα ομαδικό άθλημα, δεν έχει καμία σχέση με την ομαδική προπόνηση μέσα στο γήπεδο.
Το πρόγραμμα προπονήσεων και αγώνων ανατράπηκε. Αυτή η περίοδος για τους αθλητές μοιάζει με τραυματισμό, γιατί όταν τραυματιζόμαστε, στην αρχή αρνούμαστε να το αποδεχτούμε, είμαστε λυπημένοι και θυμωμένοι.
Μετά πρέπει να αποδεχτούμε τη νέα κατάσταση και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προσαρμοστούμε σ’ αυτήν τη νέα πραγματικότητα και να επανέλθουμε γρήγορα. Έτσι πρέπει να γίνει και τώρα. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή δουλειά για να αποδεχτούμε τη νέα πραγματικότητα. Πρέπει να αφήσουμε πίσω την περίοδο «πένθους», αποδεχόμενοι ότι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για ό,τι συνέβη, δεν έχουμε καιρό για χάσιμο.
Γενικά σε όλο τον κόσμο, οι ανθρώπινες σχέσεις θα αλλάξουν, το ίδιο οι εκδηλώσεις και οι συναθροίσεις. Αυτό όμως δεν θα επηρεάσει το πάθος και την επιθυμία των αθλητών να κάνουν αυτό που τους αρέσει περισσότερο. Το μόνο που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους, είναι η επόμενη μέρα, πάνω από όλα προέχει η υγεία όλων μας και ευχόμαστε να περάσει ανώδυνα αυτή η περίοδος και όλοι να επιστρέψουμε υγιείς το συντομότερο.
Αν δεν στηριχτεί ο ερασιτεχνικός αθλητισμός είναι σίγουρο ότι θα παρασύρει και τον επαγγελματικό.
Τα ερασιτεχνικά σωματεία, τα οποία αποτελούν το πιο «ενεργό κύτταρο» του αθλητισμού, είναι αυτά που τροφοδοτούν τις «μεγάλες» και τις επαγγελματικές ομάδες με έτοιμους/-ες αθλητές και αθλήτριες. Όλοι/-ες οι μεγάλοι αθλητές και αθλήτριες, ξεκίνησαν παίζοντας σε κάποια ερασιτεχνική, και κυρίως επαρχιακή ομάδα, κάποιοι δε προπονητές έβαλαν το δικό τους λιθαράκι πριν τελικά αυτοί ανοίξουν τα φτερά τους για να φτάσουν εκεί που τους επέτρεπαν το ταλέντο και η δουλειά τους. Αθλητισμός χωρίς τα ερασιτεχνικά σωματεία δεν γίνεται να υπάρξει.
Οι σύλλογοι ναι μεν θα πάρουν το επίδομα που θα τους δώσει η Κυβέρνηση όμως αυτό δεν αρκεί, πρέπει να υπάρξει έμπρακτη βοήθεια από την Περιφέρεια και τον Δήμο αν θέλουμε οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι να επιβιώσουν και να συνεχίσουν το κοινωνικό τους έργο.
*Ο Σωκράτης Παπαστεργίου είναι τεχνικός διευθυντής όλων των τμημάτων του γυναικείου βόλεϊ της ΕΑΛ.