Ο μοναδικός «Πίπε Ντ’ Όρο» φόρεσε τις φανέλες ομάδων με πλατύ λαϊκό έρεισμα που αγγίζουν βαθιά το συναίσθημα των φίλων του Ποδοσφαίρου. Μπόκα Τζούνιορς, Μπαρτσελόνα, Νάπολι. Τρεις πόλεις, τρία λιμάνια, ο Ντιέγκο βρήκε το λιμάνι του στη Νεάπολη της Ιταλίας. Ανέστησε ποδοσφαιρικά μια πόλη που ζούσε την απόλυτη περιφρόνηση από τον πλούσιο Βορρά της Ιταλίας. Στην ουσία ανέδειξε τον απόλυτο ταξικό διαχωρισμό «πλούσιων-φτωχών» της Ιταλίας και έφτασε στο σημείο μέρος των Ιταλών πολιτών του Νότου να υποστηρίζουν στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990 την Αργεντινή εναντίον της χώρας τους. Πολλές οι άτυχες στιγμές, αλλά ξεχωρίζουν η μη κλήση του στην Εθνική όταν η Αργεντινή διοργάνωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, καθώς δεν είχε κλείσει καν τα 18 χρόνια του και θεωρήθηκε πολύ μικρός για να παίξει στην Εθνική σε μία τόσο μεγάλη διοργάνωση. Αυτό του στέρησε τη χαρά της στέψης του παγκόσμιου πρωταθλητή σε μικρή ηλικία. Καθώς και ο σοβαρός τραυματισμός στις 24 Σεπτεμβρίου του 1983 σε αγώνα με την Αθλέτικ Μπιλμπάο από τον «χασάπη του Μπιλμπάο» Antoni Goikoetxea που στην ουσία τον οδήγησε στην έξοδο από την Μπαρτσελόνα. Τεράστιες οι ποδοσφαιρικές συγκρούσεις για το ποιος ήταν ανώτερος, Μαραντόνα ή Πελέ, στην ουσία ήταν σύγκρουση γενεών, αυτής του ’60 με τη γενιά του ’70, αλλά και της αιώνιας διαμάχης μεταξύ των δύο μητροπόλεων του ποδοσφαιρικού ταλέντου, του ποδοσφαίρου της αλάνας, της Βραζιλίας και της Αργεντινής. Η μούσα του λαού έδωσε τη λύση, με το άσμα, στα χείλη των φίλων του Diegito και της Αργεντινής,“MARADONA ES MAS GRANDE QUE PELE”.
Αυτό που όμως έκανε τον Diego πρότυπο στα μάτια των εφήβων της δεκαετίας του ’80 ήταν το όνειρο που κυνήγησε ένα παιδί από την παραγκούπολη του Λανούς και που έφτασε στο απόγειο της δόξας και της παγκόσμιας αναγνώρισης. Ο ατίθασος χαρακτήρας του και οι μάχες με τους κατόχους της πολιτικής και της οικονομικής δύναμης του Βορρά της Ιταλίας, αλλά και του Παγκόσμιου κατεστημένου του Ποδοσφαίρου (João Havelange και Sepp Blater) είναι μνημειώδεις. Στο πρόσωπό του έβλεπες τον αγωνιστή, τον Δαυίδ που θα νικήσει τον Γολιάθ. Και το έκανε, το ’86 απέναντι στους Γερμανούς, απέναντι στο κατεστημένο του Μιλάνου και της Γιουβέντους με την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων, αλλά και την κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA απέναντι πάλι σε μια γερμανική ομάδα αυτήν της Στουτγάρδης. Ο Θεός Ιανός απεικονιζόταν συχνά με δύο πρόσωπα, γι’ αυτό και «Διπρόσωπος Ιανός», ήταν ο Θεός όλων των ενάρξεων και των μεταβάσεων, αυτός ήταν και ο Θεός του Ποδοσφαίρου, διπρόσωπος. Η μετάβαση από τη δόξα στη χλεύη κατέστη ραγδαία. Η απότομη άνοδος, ο εύκολος πλουτισμός τον οδήγησαν να δείξει το άλλο πρόσωπο του Ιανού, ναρκωτικά, άσωτη ζωή, ξενύχτια, συχνοί καβγάδες. Το «χρυσό παιδί», ο «Θεός του ποδοσφαίρου» έπαιρνε την κατιούσα. Έδωσε λαβή στους εχθρούς του, τον πολέμησαν όσο κανέναν άλλον, αντιστάθηκε όμως, δεν έγινε ποτέ μέρος του κατεστημένου. Στον αγώνα έναντι του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη, φοιτητής όντας, έζησα το απόλυτο όνειρο, είδα το ποδοσφαιρικό είδωλο της εποχής, τον παιδικό μου Ήρωα σε απόσταση αναπνοής. Σε ευχαριστούμε για όσα μας χάρισες Diego Armando Maradona, για όλα μας τα παιδικά όνειρα.
Aπό τον Δημήτρη Παπαγιάννη, επίκουρο καθηγητή Δημόσιας Υγείας-Τμήμα Νοσηλευτικής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας