Κάτι είχα δει για τη συγκεκριμένη φαντασμαγορική γιαπωνέζικη τεχνική ψησίματος κεραμικών σε σχετικό ντοκιμαντέρ και φυσικά τόσο ο φωτογραφικός οίστρος, όσο και η ανάγκη του ρεπορτάζ, με οδήγησαν χωρίς πολλά - πολλά στον χώρο της Γιορτής, στον χώρο της Σοφίας, στην έδρα της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης «Όσσα» στα 750 μέτρα περίπου υψόμετρο στον Κίσσαβο, της οποίας είναι μέλος, σε μια ομάδα ανήσυχων δημιουργικά ανθρώπων που τα τελευταία χρόνια με τα έργα ή τις δράσεις τους μας εκπλήσσουν ευχάριστα.

Το ραντεβού ήταν για το σούρουπο του Σαββάτου κι ο λόγος ήταν ότι η όλη διαδικασία, που έχει να κάνει κυρίως με το παίξιμο με τη φωτιά, δείχνει πολύ πιο εντυπωσιακή την ώρα που το φως φεύγει σιγά - σιγά κι αφήνει πίσω του το σκοτάδι.

Πήρα τη θέση μου κι έχοντας στην άκρη του ματιού μου, ως θέα στο βάθος, το ιριδίζον εκείνη τη στιγμή Αιγαίο Πέλαγος, αφέθηκα στην ιεροτελεστία που οι Ιάπωνες το 1573 επινόησαν κι ο Άγγλος κεραμίστας Μπέρναρντ Λιντς μετέφερε πριν ακριβώς εκατό χρόνια στην Ευρώπη.

Η λέξη raku προέρχεται από το ιδεόγραμμα που σημαίνει «χαρά», «ευχαρίστηση», συναισθήματα που με πλημμύρησαν παρακολουθώντας τη Σοφία Τερζίδου να παλεύει με τη γη, τη φωτιά και το νερό για να πάρει το εντελώς μοναδικό, απρόβλεπτο και διαφορετικό κάθε φορά αποτέλεσμα. Συνεπικουρούμενη από τη γνωστή για την τριακονταετή της ενασχόληση με την κεραμική, εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη, Σοφία Παλαμπουγιούκη, πρώην πρόεδρο του Συλλόγου Καλλιτεχνών Αγγειοπλαστών Κεραμιστών Βορείου Ελλάδος, καθηγήτρια Κεραμικής κι έχουσα στο πλούσιο βιογραφικό της μια σημαντική σειρά συμμετοχών σε εκθέσεις και φεστιβάλ, η Σοφία υπομονετικά, βήμα προς βήμα, μας αποκάλυπτε τα μυστικά της Raku.

Πηλός και δημιουργία του κεραμικού αρχικά. Ειδικό γυάλωμα με οξείδια των μετάλλων στη συνέχεια. Ψήσιμο έως ότου να φτάσουμε τους 1000 σχεδόν βαθμούς Κελσίου. Βγάλσιμο από το καμίνι με γάντια προστασίας και ειδική μακριά λαβίδα. Τοποθέτησή του σε κιβώτιο με καύσιμη ύλη το πριονίδι. Ανάφλεξη και αναγωγή για ένα δεκάλεπτο. Βύθιση του κεραμικού στο νερό, ώστε να σταματήσει η αναγωγή. Ο άνθρακας του καπνού έχει αφαιρέσει το οξυγόνο από τα οξείδια των μετάλλων, μετατροπή σε μέταλλα και το αποτέλεσμα χάρμα οφθαλμών με το κεραμικό να έχει αποκτήσει την τελική, απίστευτης ομορφιάς, μεταλλική, με χρώμα εδώ κι εκεί, επιφάνεια.

Το πρωί της Κυριακής, η Γιορτή συνεχίστηκε κι ολοκληρώθηκε το μεσημέρι. Η μέρα ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στα παιδιά κι όσα ήταν τυχερά να βρεθούν εκεί έζησαν τη χαρά της δημιουργικότητας. Υπό της οδηγίες της Σοφίας Τερζίδου ήρθαν σε επαφή με την κεραμική, άφησαν τα λασποαποτυπώματά τους, δούλεψαν τον πηλό πάνω στον τροχό κι έφτιαξαν το καθένα το δικό του έργο. Οι ενήλικες είχαν την ευκαιρία να νιώσουν κι αυτοί για λίγο παιδιά, περιεργάστηκαν τις δημιουργίες των μελών του Πολυχώρου «Όσσα», αν μη τι άλλο εντυπωσιάστηκαν απ’ αυτές, κουβέντιασαν για ώρα μεταξύ τους και συζήτησαν την ανάγκη τέτοιων εκδηλώσεων και για τον τόπο και για τους κατοίκους ή επισκέπτες του.

Η όλη Γιορτή έγινε με στόχο τη διάδοση της κεραμικής τέχνης. Οι διοργανωτές υποσχέθηκαν ότι θα υπάρχει και συνέχεια... Θα αναμένουμε με ενδιαφέρον και αγωνία...

Του Νίκου Γουργιώτη

(Γραφείο «Ε» στην Αγιά)