Ο λόγος για τον χώρο ή τους χώρους που μπορούν να φιλοξενήσουν δημόσιες τουαλέτες στην πόλη και απασχολεί ανά διαστήματα μεγάλη μερίδα πολιτών, ειδικά των ηλικιωμένων. Το εν λόγω πρόβλημα έγινε ακόμα πιο έντονο από τη στιγμή που λόγω της πανδημίας έκλεισαν και τα καταστήματα εστίασης. Εκεί δηλαδή που για καιρό έβρισκαν λύση οι πολίτες που ήθελαν να κάνουν χρήση τουαλέτας. Οι τουαλέτες στην Κεντρική πλατεία της Λάρισας δεν λειτουργούν πλέον, καθώς η γυναίκα που δεν ήταν δημοτική υπάλληλος, αλλά φρόντιζε για την καθαριότητα του χώρου αποφάσισε να σταματήσει την παροχή των υπηρεσιών της. Το ζήτημα που καλείται να λύσει τυπικά και ουσιαστικά ο Δήμος είναι να βρει έναν τρόπο για μόνιμη παροχή τέτοιου είδους υπηρεσίας. Δηλαδή της καθαριότητας και της συνεχόμενης φροντίδας του εσωτερικού του κτίσματος και όχι με μορφή φιλοδωρήματος του εκάστοτε πολίτη, αλλά με μορφή κανονικής εργασίας από υπάλληλο ή με ανάθεση σε εταιρεία. Πλέον όσο διάστημα οι τουαλέτες είναι κλειστές στην Κεντρική πλατεία, παρατηρούνται περιπτώσεις πολιτών να κάνουν την ανάγκη τους πίσω από θάμνους και παγκάκια. Η δημοτική αρχή σύμφωνα με τον αντιδήμαρχο Καθημερινότητας, κ. Γιάννη Αλεξούλη, εκτός από το θέμα της Κεντρικής πλατείας όμως εξετάζει κι ένα ακόμα ενδεχόμενο. Αυτό της τοποθέτησης κι άλλων δημόσιων τουαλετών σε σημεία της πόλης που συγκεντρώνεται αρκετός κόσμος. 

ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟΙ ΧΩΡΟΙ
Πριν από λίγους μήνες ήρθε στο φως της δημοσιότητας ένα περιστατικό που περιέγραφε γλαφυρά την κατάσταση που επικρατεί με τα δημόσια κτίρια και τις τουαλέτες τους. Ένας συμπολίτης μπήκε σε δημοτικό κτίριο για να χρησιμοποιήσει τις τουαλέτες. Αντί να τον εξυπηρετήσει όμως ο υπάλληλος από τον οποίο ζήτησε πληροφορίες, όχι μόνο του αρνήθηκε, αλλά κλείδωσε και τις τουαλέτες ώστε να μην τις χρησιμοποιήσει! Το ζήτημα που τέθηκε τότε είναι: μπορεί ένας πολίτης να χρησιμοποιήσει τις κοινόχρηστες τουαλέτες ενός δημόσιου κτιρίου;
Με αφορμή εκείνο το περιστατικό ο αντιδήμαρχος Ντίνος Διαμάντος, σε μια τοποθέτησή του διευκρίνισε, μεταξύ άλλων, ότι δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο που να καθορίζει το θέμα της «κοινοχρησίας» των τουαλετών, τόσο των δημόσιων-δημοτικών κτιρίων όσο και των ιδιωτικών χώρων συνάθροισης κοινού (ΚΥΕ). Γενικά όμως, κατά τη γνώμη του, δεν μπορεί να απαγορευτεί σε έναν άνθρωπο η είσοδός του σε τουαλέτα, ώστε να ασκήσει το δικαίωμά του στη φυσική ανάγκη οπουδήποτε εκ των προαναφερθέντων χώρων.  Την ίδια στιγμή μάλιστα όταν σε όλο τον κόσμο, η διασφάλιση του δικαιώματος στη φυσική ανάγκη και η λειτουργία δημόσιων τουαλετών βρίσκεται στο επίκεντρο των δημόσιων πολιτικών των τοπικών αρχών, τόσο ως θεμελιώδες ανθρώπινο και κοινωνικό δικαίωμα όσο και ως ύψιστο ζήτημα δημόσιας υγείας.