Μια μέρα αργίας, μια μέρα-ευκαιρία για βόλτα, για οικογενειακές στιγμές γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι. Όχι όμως για όλους… Για πολλούς συνανθρώπους μας ήταν μια ακόμα μέρα αγώνα για να μαζέψουν τα συντρίμμια τους και ό,τι τους απέμεινε για να φτιάξουν και πάλι από την αρχή τη ζωή τους. Τα δικά τους σπίτια δεν έχουν τραπέζια, δεν έχουν καν έπιπλα. Στα δικά τους σπίτια δεν ακούγονται γέλια και χαρές. Μόνο σιωπή. Βουβά καθαρίζουν και ξεδιαλέγουν τι απέμεινε από τα υπάρχοντά τους στα λασπωμένα σπίτια τους. Εργαλεία, παλιά κάδρα, κάποιο αντικείμενο που ήταν ψηλά και δεν το άγγιξε το νερό. Να σώσουν ότι μπορούν. Μα τα πιο πολύτιμα για κείνους είναι οι φωτογραφίες. Όσοι κατόρθωσαν να σώσουν κάποιο άλμπουμ αισθάνονται τυχεροί. Τυχεροί γιατί μπόρεσαν να σώσουν κάποιες αναμνήσεις-αποδείξεις τού πως ήταν πριν από την καταστροφή η ζωή τους. Αυτές τις μέρες στη Λάρισα συνυπάρχουν παράλληλα δύο κόσμοι. Εκείνος που προχωρά κανονικά και ζει την καθημερινότητά του και εκείνος που ο χρόνος σταμάτησε σε εκείνη την Παρασκευή της 8ης Σεπτεμβρίου που τα νερά μπήκαν στα σπίτια τους και έπνιξαν τα όνειρά τους. Μια βόλτα στις συνοικίες της πόλης που ακόμη μετρούν πληγές, αποδεικνύουν ακόμη και σήμερα 10 μέρες μετά πως η ζωή μπορεί να συνεχίζεται αλλά κάποιοι μένουν πίσω γιατί είναι «τραυματισμένοι» και δεν μπορούν να τρέξουν… Σημασία έχει να μην τους ξεχάσουμε.
Ν. ΠΟΛΥΓΕΝΗ