Εχουμε πανεπιστημιακές σχολές. Αυτή τη γενιά των ανθρώπων θα έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να την προσελκύσουμε στη μαγεία της τέχνης που λέγεται θέατρο…» αναφέρει σήμερα σε συνέντευξή της στην «Ε» η σκηνοθέτης και ηθοποιός Χρυσούλα Χρήστου. Η κ. Χρήστου με αφορμή την παρουσίαση του μονολόγου της Λούλας Αναγνωστάκη «Ουρανός Κατακόκκινος» στις 3 και 4 Φεβρουαρίου στο Θέατρο «Κώστας Τσιάνος», αναφέρεται στο τι σημαίνει το συγκλονιστικό αυτό έργο για την ίδια, για τα τραύματα που κουβαλάει ο νεοέλληνας, για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει κατά την προετοιμασία του, για τους παραδομένες και φοβισμένες γυναίκες, αλλά και για το θέατρο και τη Λάρισα. Αναφέρει χαρακτηριστικά δε ότι «Η Λάρισα έχει αξιόλογο καλλιτεχνικό δυναμικό. Δεν πρέπει να αισθανόμαστε μειονεκτικά έναντι των Αθηνών. Πρέπει να δοθεί η δυνατότητα να δείξει τη δουλειά του και την αξία του».

Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή

*Κυρία Χρήστου, γιατί επιλέξατε το έργο αυτό; Τι σημαίνει για εσάς προσωπικά;

-Πάντα αγαπούσα τη γραφή της Λούλας Αναγνωστάκη. Οι χαρακτήρες της είναι διαχρονικοί. Παρακολουθεί τον νεοέλληνα μετά τη μεταπολίτευση με όλα τα ιστορικά τραύματα που κουβαλάει μέσα του. Εμβαθύνει με ακρίβεια στη μοναξιά, στο αδιέξοδο, στη διάψευση και στην έλλειψη επικοινωνίας του ατόμου. Οι ηρωίδες της είναι σύμβολα ποιητικά και δραματικά ταυτόχρονα. Εχουν μια αέρινη και συγχρόνως στέρεη παρουσία. Επέλεξα τον «Ουρανό Κατακόκκινο» γιατί είναι μια γυναίκα που κάνει τη δική της επανάσταση με αξιοπρέπεια. Μια γυναίκα που κάνει λάθη αλλά ταυτόχρονα απελευθερώνεται από τους κυρίαρχους ρόλους που η κοινωνία επιβάλλει. Μια γυναίκα που δεν έχει ούτε καν αλυσίδες για να σπάσει όπως λέει και η ηρωίδα.

*Αν μη τι άλλο πρόκειται για ένα εμβληματικό κείμενο της Αναγνωστάκη, τι προκλήσεις αντιμετωπίζετε στην αναμέτρησή σας μαζί του;

-Ασφαλώς και είναι ένα εμβληματικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Οι προκλήσεις όμως είναι ίδιες σε όλα τα έργα που επιλέγω να ανεβάσω. Αν θα ανταποκριθώ, αν θα εμβαθύνω στον χαρακτήρα. Οσο γυμνασμένος και να είναι κάποιος ηθοποιός, παίρνοντας έναν ρόλο είναι σαν σε λαβύρινθο. Το αν θα κατορθώσει να βγει δεν ξέρω, εκ των υστέρων κρίνεται.

*Αυτόν τον Άλλον της παράστασης πώς θα τον ορίζατε;

-Στον «Ουρανό κατακόκκινο» οι άλλοι είναι πάντα παρόντες. Καθορίζουν την ηρωίδα και την πορεία της. Στη συγκεκριμένη παράσταση τους έχω βάλει και επί σκηνής.

*Η πρωταγωνίστρια κάνει τη δική της άνευ όρων επανάσταση. Η Χρυσούλα Χρήστου εντοπίζει διαφορές και ομοιότητες του δικού της χαρακτήρα μ’ αυτόν της ηρωίδας;

-Νομίζω ότι σε όλους τους ρόλους υπάρχει κάτι που θα μπορούσε όχι ακριβώς να μοιάζει με μας, αλλά να είναι κοντά στην ιδιοσυγκρασία μας. Τη Σοφία Αποστόλου, την ηρωίδα που υποδύομαι, την καταλαβαίνω και την κατανοώ απολύτως. Πόσες γυναίκες αλήθεια δεν νιώθουμε εγκλωβισμένες, παραδομένες ή και φοβισμένες. Τώρα αν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα εσωτερικά και τα εξωτερικά μας δεσμά, αυτό είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων.

*Θέατρο και Λάρισα: Μπορείτε να μας μιλήσετε για τις δύο αυτές «λέξεις» τόσο αποκομμένες η μία από την άλλη όσο και σε συνάρτηση;

-Η Λάρισα είναι μια πόλη με μεγάλη καλλιτεχνική δραστηριότητα τα τελευταία χρόνια. Σε όλες τις μορφές της τέχνης. Εχουμε μουσεία, Ωδείο και ασφαλώς το Θεσσαλικό μας Θέατρο. Μην ξεχνάμε ότι το Θεσσαλικό που ξεκίνησαν ο Τσιάνος με τη Βαγενά σε συνθήκες δύσκολες, διαμόρφωσε και εκπαίδευσε τους Λαρισαίους κι όχι μόνο. Αποτέλεσε και την αρχή του θεσμού των περιφερειακών θεάτρων. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλες σκηνές ερασιτεχνικές που κάνουν καλές δουλειές. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της μαγιάς του Θεσσαλικού Θεάτρου; Ε, νομίζω ότι είναι. Το Θεσσαλικό έχει μια ιστορία και μια συνέχεια. Εχει βγάλει αρκετούς ηθοποιούς που τώρα είναι στην Αθήνα και διαπρέπουν. Η Λάρισα έχει αξιόλογο καλλιτεχνικό δυναμικό. Δεν πρέπει να αισθανόμαστε μειονεκτικά έναντι των Αθηνών. Πρέπει να δοθεί η δυνατότητα να δείξουν τη δουλειά τους και την αξία τους. Σίγουρα η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεσσαλικού, η κ. Σπανού δίνει αυτή τη δυνατότητα και σε μας τους καλλιτέχνες της περιφέρειας. Η Λάρισα έχει ένα κοινό που παρακολουθεί θέατρο με μεγάλη αγάπη και αφοσίωση. Προσωπικά θα ήθελα να αυξηθεί ο αριθμός των νέων ανθρώπων. Εχουμε πανεπιστημιακές σχολές. Αυτή τη γενιά των ανθρώπων θα έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να τους προσελκύσουμε στη μαγεία της τέχνης που λέγεται θέατρο.