Εντύπωση όμως έκαναν δημοσιεύσεις σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης του μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου του Θεσσαλικού Θεάτρου και υποψήφιας με το ψηφοδέλτιο του Απόστολου Καλογιάννη κ. Στέλλας Μπάσδρα και της πρώην συνεργάτιδας του Θεσσαλικού κ. Μαρίας Παπουτσή που αναφέρονται σε αντιδημάρχους, μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, «πρώην και επόμενους» «προεδρικούς και διοικητικούς», κατηγορώντας τους πως δεν ευχήθηκαν στο ΘΘ και πως χρησιμοποίησαν το Θέατρο για μέσο προσωπικής προβολής. Χαρακτηριστικά η κ. Μπάσδρα αναφέρει ότι «κι εδώ οι πρώην και οι επόμενοι ‟προεδρικοί” και ‟διοικητικοί” ούτε καν μια πρόταση μια ευχή», ενώ η κ. Παπουτσή αναφέρει ανάμεσα σε άλλα ότι «Πού είναι όλοι αυτοί που έσπαγαν τα τηλέφωνα και σφάζονταν για μία θέση στην πρώτη σειρά στις πρεμιέρες; …Πού είναι οι πρόεδροι, αντιπρόεδροι, αντιδήμαρχοι, πού είναι τα μέλη του Δ.Σ. του Θεσσαλικού; …». Το θέμα, που λογικά θα έπρεπε να απασχολήσει το επόμενο Διοικητικό Συμβούλιο του Θεσσαλικού Θεάτρου, οι μέχρι τώρα πληροφορίες λένε ότι δεν θα τεθεί στα υπό συζήτηση θέματα.
Η «Ε» επικοινώνησε με τον αντιδήμαρχο Πολιτισμού Πάνο Σάπκα που «φωτογραφίζεται» -μεταξύ άλλων- στις δύο αναρτήσεις, για να του ζητήσει τη δική του απάντηση και δήλωση, «Θέλω να δηλώσω ότι δεν ντρέπομαι, αλλά αισθάνομαι... βλάκας! Βλάκας που εμπιστεύτηκα, υπερασπίστηκα, συνεργάστηκα με ανθρώπους που νόμιζα πως κοιτούσαμε προς την ίδια κατεύθυνση, πως αγωνιζόμασταν για τον ίδιο σκοπό» θα πει χαρακτηριστικά ο Πάνος Σάπκας.
Συνεχίζοντας και απαντώντας στο γιατί δεν ευχήθηκε στο Θεσσαλικό στην «περιπέτειά» του αυτή, όπως τον κατηγορούν, ο κ. Σάπκας θα απαντήσει ότι «Αντιστρέφοντας το ερώτημα, θα ρωτήσω: πότε ευχήθηκε κάποιος δημόσια για παράδειγμα στην Ιndonnation ή στον Ευριπίδη Μπέκο ή στους χορευτές – χορεύτριες στη Δημοτική Σχολή Μπαλέτου ή τις άλλες φορές που το Θεσσαλικό Θέατρο πήρε μέρος σε φεστιβάλ του εξωτερικού εκπροσωπώντας τη χώρα; Το Θεσσαλικό από μόνο του βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, ή παλιότερα στο Βιετνάμ, στην Αλβανία, στην Αμβέρσα, στο Ηρώδειο, την Επίδαυρο; Κανείς απ’ τους ταγούς που στριμώχνονται για φωτογραφίες στις πρεμιέρες -όπως αναφέρεται στις αναρτήσεις-, δεν έβαλε το χέρι του;
Το Θεσσαλικό Θέατρο υπήρξε πριν από μας και θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από μας. Δεν του αξίζει, δεν αξίζει στην ιστορία του και στους ανθρώπους που μόχθησαν γι’ αυτό, για τους Λαρισαίους και την πόλη που το στήριξαν και το στηρίζουν, να διασύρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Νιώθω απέραντη πικρία να γίνομαι δέκτης σχολίων, υπονοούμενων και χαρακτηρισμών που δεν τιμούν κανέναν και πρώτο-πρώτο το θέατρό μας».
Και συνεχίζοντας ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού θα σημειώσει ότι «Και να σας πω και κάτι άλλο, κ. Αραμπατζή; Ως... ταγοί, πρόεδροι, αντιπρόεδροι, αντιδήμαρχοι κ.ο.κ. δεν είχαν ανάγκη να στριμωχτούν. Ούτε να σφαχτούν για μια θέση στην πρώτη σειρά.
Αντιθέτως, κάποιοι άλλοι που μέχρι χθες δεν υπήρχαν, εκτοξεύουν κατηγορίες, γιατί θεωρούν πως δεν αναγνωρίστηκε η αξία τους, δεν τους πήγαν τα πράγματα όπως είχαν υπολογίσει.
Να ντρέπονται όσοι χρησιμοποιούν το θέατρο ή ό,τι άλλο καλό συμβαίνει στην πόλη κι όχι από μόνο του, που κουνούν το δάχτυλο με ύφος 1.000 καρδιναλίων σε όσους βοήθησαν, έτρεξαν, πάσχισαν για να έχει η πόλη το ιστορικό της θέατρο, κάτι που σε άλλες πόλεις δεν είναι αυτονόητο. Όχι δεν ντρέπομαι, αλλά λυπάμαι. Που μεγάλωσα κι ακόμη δεν κατάλαβα ότι ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος» θα τονίσει καταληκτικά ο Πάνος Σάπκας.
«ΚΛΙΚΑ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΝ»
Παρέμβαση για το θέμα κάνει και ο Λαρισαίος ηθοποιός που συνεργάστηκε επί σειρά ετών με το Θεσσαλικό Θέατρο Ηρακλής Τζαφέτας. Με επιστολή του στην «Ε» που την τιτλοφορεί «ΚΑΔ: Παραγωγή δημοσίων θεαμάτων και θέσεων…» αναφέρει πως:
Ένα-ένα εγκαταλείπουν το πλοίο άτομα που στήριζαν την προηγούμενη δημοτική αρχή και στελέχωναν τον «θεσμικό» πολιτισμό της πόλης. Ως έναν βαθμό λογικό και αναμενόμενο. Για κάποιους είναι θέμα αρχής και μπορώ να το αντιληφθώ όσο και αν έχω εντελώς διαφορετική θέση επί του θέματος. Σεβαστό όμως. Μέσα σε όλη αυτήν την ανησυχία σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι στο Θεσσαλικό Θέατρο υπάρχουν και κάποιοι που μέσα στον πανικό τους βλέπουν εχθρούς παντού. Όχι μόνο εγκαταλείπουν το πλοίο, αλλά πουλάν επανάσταση βρίζοντας τους πάντες σχετικά με το ταξίδι της παράστασης Μήδειας Μπούρκα στην Αμερική καταλογίζοντας αδιαφορία για το γεγονός. Ότι τι δηλαδή; Ότι δεν εκθειάζουν την προσπάθεια του ΘΘ; ότι δεν στηρίζουν, δεν γράφουν στα ΜΚΔ όσο θα έπρεπε; Τι ακριβώς; Τα βάζουν με το Δ.Σ.. του Θεάτρου με τους διοικητικούς, τους δημάρχους και τους αντιδημάρχους ενώ αυτοί ήταν που χρηματοδότησαν την αποστολή της παράστασης στην Αμερική! Και εδώ έρχεται η απλή λογική να σου χτυπήσει την πόρτα και να σε κάνει να αναρωτηθείς προς τι όλη αυτή η αλλαγή στάσης αυτών των συγκεκριμένων ανθρώπων..
Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η καλλιτεχνική διευθύντρια έστειλε μία αίτηση σε ένα φεστιβάλ με μία πρόταση για μία δική της παράσταση που σκηνοθέτησε. Η πρόταση επιλέχτηκε. Ενημερώθηκε το Δ.Σ. και δέχτηκε να καλύψει τα μέρος των εξόδων της αποστολής. Αυτό είναι το γεγονός. Σωστό ή λάθος δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα...
Αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι λοιπόν, τόσα χρόνια, όποτε είχαν προβλήματα οι ηθοποιοί του θεάτρου και οι εργαζόμενοι δεν ήταν πουθενά, όταν ηθοποιοί του ΘΘ επικοινωνούσαν με το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους απέναντι στην καλλιτεχνική διευθύντρια έπαιρναν το μέρος της διεύθυνσης και γυρνούσαν την πλάτη στους εργαζομένους. Θυμόμαστε όλοι το περιβόητο άρθρο «τριγμοί στα σανίδια του ΘΘ» και τα πανικόβλητα τηλέφωνα κάποιων για να μη δοθεί έκταση στο θέμα και το τι στάση κράτησε ο καθένας. Το καλύτερο; Πάντα φωτογραφίζονταν με αυτούς που τώρα «βρίζουν», απλώς τώρα τους βρίζουν γιατί πανικοβάλλονται μήπως χάσουν τη θέση τους λόγω ήττας στις εκλογές.
Για να τελειώνουμε λοιπόν, γύρω από το ΘΘ έχει στηθεί μία κλίκα που τόσο καιρό βολεύονταν και το έπαιζαν μάγκες και παράγοντες και τώρα που χάθηκαν οι εκλογές χάθηκε και η τσίπα. Κάποιοι προσπάθησαν να βάλουν φρένο σε όλον αυτόν τον παραλογισμό αλλά μάλλον δεν αρκούσε… Η τέχνη η ίδια τα ξερνάει αυτά, ας το πάρουνε χαμπάρι κάποιοι αυτό. Το ζήτημα λοιπόν που τίθεται είναι βαθιά πολιτικό και έχει να κάνει με το τι τέχνη θέλουμε. Η τέχνη δεν είναι απλώς ένας κουλοχέρης που την ταΐζεις χρήμα και την αφήνεις στην τύχη της ούτε ένα πεδίο συμφερόντων μικροπολιτικής και δημοσίων σχέσεων. Είναι ένα πεδίο ζυμώσεων, ένα πεδίο όπου γεννιούνται ερωτήσεις για το χθες το σήμερα και το αύριο. Τι να την κάνεις την εξωστρέφεια όταν στο «έσω» βρίζεις, ξεκατινιάζεσαι και τραβάς καζανάκι μέσα σε ένα facebook;
Υ.Γ. Συγχαρητήρια στους συναδέλφους που ίδρωσαν τη φανέλα στο Αμέρικα...
