Κάπου το είχε διαβάσει, του είχε αρέσει και το χρησιμοποιούσε συχνά. Από ένα μικρό χωριό των Φαρσάλων ο Αντώνης, ασχολούνταν κατά βάση με τα χωράφια που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του που τον είχε χάσει όταν ήταν μικρός, αλλά αυτό που κυριολεκτικά τον «έτρεφε» ήταν οι πάσης φύσης θεωρίες συνωμοσίας. Ολες ανεξαιρέτως, μπορούσε κάποιες να τις θεωρούσε λίγο τραβηγμένες, αλλά πίστευε ότι περιείχαν ψήγματα αλήθειας μέσα τους.
Τα χωράφια του ήταν αρκετά για να τρέφουν με ευκολία αυτόν και τη μητέρα του, που έπαιρνε και την πενιχρή σύνταξη του ΟΓΑ. Αγώνα είχε δώσει η μάνα του όμως για να κρατήσει τα κτήματα. Ο άντρας της άξιος άνθρωπος, δουλευτής της γης, ανοιχτόμυαλος, είχε πάρει τα στρέμματα που είχε κληρονομήσει από τον δικό του πατέρα και είχε καταφέρει να τα αβγατίσει αρκετά. Μετά όμως συνέβη το κακό. Ένα απόγευμα καθώς όργωνε, στα τελειώματα ήταν, στις προσκεφαλιές, σ’ ένα χωράφι σε ύψωμα, ντεραπάρισε το τρακτέρ και τον συνέθλιψε κάτω από το βάρος του. Τα δύο αδέρφια του αδικοχαμένου στην αρχή έτειναν το χέρι βοηθητικά στη χήρα και στον ορφανό δεκάχρονο Αντωνάκη. Με το πέρασμα του καιρού όμως άρχισαν να καλοβλέπουν την περιουσία του αδερφού τους και τα χωράφια. Με μαλαγανιές και καλοπιάσματα κατ’ αρχάς προσπαθούσαν να βάλουν τη χήρα να τους υπογράψει κάτι χαρτιά τάχα που τη διασφάλιζαν από κάθε αλλότρια διεκδίκηση. Ψέματα, χαρτιά παραχώρησης την έβαζαν να υπογράψει, κάτι που αποφεύχθη την τελευταία ώρα όταν ο δικηγόρος που ήταν καρδιακός φίλος του συγχωρεμένου αποκάλυψε στη χήρα τα σχέδια των κουνιάδων της. Μετά άρχισαν οι απειλές, θα σε διώξουμε από το χωριό αν δεν μας δώσεις τα χωράφια, θα σε κάνουμε βούκινο ότι ο Αντώνης δεν είναι παιδί του αδερφού μας, θα σε κάνουμε, θα σε ράνουμε… Αλλά η χήρα άντεξε, ούτε αυλακιά δεν κατάφεραν να πάρουν.
Ετσι τον μεγάλωσε τον Αντωνάκη, με «πρόσεχε» και «κανείς δεν θέλει το καλό σου, όλοι το συμφέρον τους κοιτούν κι όλοι θέλουν κάτι από σένα», φυσικό κι επόμενο να βλέπει όλα τα πράγματα ο Αντωνάκης με καχυποψία. Ο σαραντάχρονος σήμερα Αντώνης, αγρότης στα κτήματα που του κληροδότησε ο πατέρας του και διατήρησε η μάνα του, μένει στο χωριό και ασχολείται με τις θεωρίες συνωμοσίες. Σαράκι στην ψυχή του να ψάχνει πίσω από το κάθε γεγονός την «πραγματικότητά» του. Φωτιές στην Ελλάδα-οι Τούρκοι τις έβαλαν, πίσω οι δύο στρατιωτικοί-ο Τραμπ μάς τους έδωσε, αλλά και παγκόσμια συνωμοσία κατά της Ελλάδος, οι Εβραίοι ελέγχουν τα πάντα, Νεφελίμ και Ελοχίμ ζούνε ανάμεσά μας, η Γη είναι επίπεδη, μας ψεκάζουν κι ό,τι «πουλάνε» τα βράδια από την τηλεόραση οι κάθε λογής Λιακοπουλοκωνσταντινίδηδες… Τα πίστευε ακράδαντα και τα έλεγε και στο καφενείο κάθε φορά που έβγαινε για να πιει τον ελληνικό σκέτο καφέ του και να καπνίσει το ένα τσιγάρο που επέτρεπε στον εαυτό του ανάβοντάς το με τα σπίρτα που είχαν τον Καραγκιόζη πάνω τους. Μόνο όταν περνούσε η Κατερίνα σταματούσε λίγο και ξέφευγε η ματιά του πάνω της. Τρία χρόνια μικρότερή του αυτή και γειτόνισσα, αλλά πάντα ο έρωτάς του. Ελειπε χρόνια πολλά στην Αθήνα για σπουδές, έπιασε δουλειά εκεί, αρραβωνιάστηκε κι ένα παιδί, αλλά η κρίση με τα απότοκά της την ξαναέφερε στο χωριό, μόνη αφού η φτώχεια φέρνει γκρίνια κι η γκρίνια χωρισμό. Ελιωνε ο Αντώνης κάθε φορά που την έβλεπε, έρωτας που μπορεί να τον αποδυνάμωσαν τα χρόνια απόστασης, τον ένιωσε πάλι δυνατό μόλις την ξαναντίκρισε, όταν έμαθε δε ότι ήρθε μόνιμα στο χωριό πέταξε από τη χαρά του. Και της Κατερίνας δεν της ήταν αδιάφορος ο Αντώνης, τα πρώτα σκιρτήματα τα είχε νιώσει μ’ αυτόν, κι η καρδιά έχει μνήμη. Σιγά σιγά ήρθαν πιο κοντά, και τελικά έγιναν ζευγάρι. Πλήρης ευτυχία και για τους δύο, βόλτες, γέλια, έρωτα... Αλλά στο μυαλό τού Αντώνη έτρεχαν κι άλλες σκέψεις: Γιατί να τα φτιάξει μ’ αυτόν, έναν αγρότη, αυτή με τις τόσες σπουδές, αυτή με τη ζωή στην Αθήνα, αυτή που μπορεί να έχει όποιον θέλει. Τις σκέψεις αυτές συνδαύλιζε κι η μάνα του «Άι παιδάκι μ’ τι σε βρήκε και σ’ αγάπησε αυτή, τα χωράφια σου θέλει, την περιουσία σου», «θα παίξει λίγο μαζί σου και θα σε παρατήσει, θα φύγει πάλι στην Αθήνα, τι φαντάζεσαι ότι θα σε παντρευτεί και θα μείνει σ’ αυτό το χωριουδάκι μαζί σου…». Λόγια που τον πλήγωναν διπλά, μία γιατί τα άκουγε απ’ έξω και μία γιατί τα άκουγε στο κεφάλι του.
Τελικά ο έρωτας δεν κατάφερε να νικήσει τις δεύτερες σκέψεις και το σαράκι που τον έτρωγε. Και χώρισαν. Η Κατερίνα προσπάθησε να τα ξαναβρούνε κι όταν κατάλαβε ότι ματαιοπονούσε έφυγε ξανά, στο εξωτερικό απ’ ό,τι άκουσε. Κι ο Αντώνης εκεί, να καλλιεργεί τα χωράφια του, να βαυκαλίζεται ότι έκανε καλά που χώρισε την Κατερίνα, και να διαβάζει για τις αγαπημένες του θεωρίες συνωμοσίας. Γελασμένος, μα όχι γελαστός…
Θανάσης Αραμπατζής
tharampa@gmail.com
