μεγαλύτερου υδροηλεκτρικού και περιβαλλοντικού έργου στην Ελλάδα. Ενός έργου δύο μεγάλων φραγμάτων, αντίστοιχων υδροηλεκτρικών σταθμών, μεταφοράς νερού στην ερημοποιούμενη Θεσσαλία και σχηματισμού αρκετών λιμνών, που θα δώσουν ζωή στη σημερινή σεληνιακή κατάσταση στις περιοχές Μεσοχώρας και Γλύστρας στην καρδιά της Πίνδου.
Συγκρούεται με την κοινή λογική, να θάβεται εθνικό εγχείρημα 40 χρόνων από μικροπολιτικές τακτικές ανόητου τοπικισμού, επιχειρηματικά πιθανά συμφέροντα και από εμμονικές ή άλλες διαταραχές θεσμών και προσώπων. Επιμένω στα πρόσωπα, που εντελώς ακατάλληλα με ατελές νοητικό φορτίο, περιέργως υπερτιμημένα και κομματικά ή διαφορετικά εργαλειοποιημένα προσβάλλουν βάναυσα την κοινή λογική και υποσκάπτουν αθέλητα ή ηθελημένα το κραυγαλέο στην περίπτωση του Αχελώου εθνικό συμφέρον. Αφύσικα βλέπω, όσα γίνονται και ...δεν γίνονται γύρω από την εγκατάλειψη ενός μεγάλου εθνικού οράματος και έργου. Ίσως έχω στραβισμό ή ωχρά κηλίδα. Δεν είναι διαπιστωμένο. Κοινό μυαλό, όμως, μάλλον διαθέτω και είναι διαπιστωμένο από τα πολλά χρόνια της έντονης επαγγελματικής και κοινωνικής μου παρουσίας.
Η εγκατάλειψη και από την παρούσα Κυβέρνηση του εμβληματικού οικολογικού, ευρύτερα περιβαλλοντικού και ενεργειακού έργου πράσινης ενέργειας αποτελεί ντροπή. Όσο περισσότερο ασχολούμαι με την ιστορία αυτή, τόσο ντρέπομαι και ο ίδιος ως απλός πολίτης. Ντρέπομαι, επειδή θεωρώ ανήκουστο, ένα σύγχρονο Κράτος να ψάχνεται μισόν αιώνα για να δει, τι μπορεί και τι θέλει το ίδιο και οι θεσμοί του να κάνουν με τα αυτονόητα, που τα καταντήσαμε ζητούμενα. Θυμώνω ταυτόχρονα, επειδή κάποιοι στο όνομα του περιβάλλοντος, που οι ίδιοι καταστρέφουν με την εγκατάλειψη, έβαλαν στον πάγκο τα ημιτελή έργα της Μεσοχώρας και της Συκιάς στον Άνω Αχελώο. Όπως και την αναγκαία σήμερα μεταφορά νερού στον Πηνειό από τα περισσεύματα των νερών του μεγαλύτερου καθαρά ελληνικού ποταμού από τις πηγές μέχρι τις εκβολές του. Η θεσσαλική γη ερημώνεται στο όνομα της προστασίας ...του περιβάλλοντος. Η επίκληση της Σύμβασης Γρανάδας του ‘85 που ισχύει στην Ελλάδα από το ‘90, ήταν γνωστή σε όλες τις προηγούμενες έξι δίκες, ώστε να γίνεται σημαία στην 7η, για να απορριφθεί η μελέτη από την κ. Σακελλαροπούλου. Η σύμβαση αυτή αφορά στην αρχιτεκτονική κληρονομιά, που είναι ανύπαρκτη στις περιοχές των έργων και αδιανόητη η εφαρμογή της στον μοναστηριακό ερειπιώνα του Μυρόφυλλου, που έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίστηκε πληρέστατατα από την τελευταία μελέτη, που είχε μπροστά της η Δικαστής. Έχει περιορισμένη δεσμευτικότητα και υπερκαλύπτεται από το Ελληνικό Σύνταγμα του ‘75/86 και από το σύνολο των οκτώ προηγούμενων περιβαλλοντικών διεθνών συμβάσεων από το 1955 μέχρι τον Χάρτη του Στρασβούργου. Για πάμπολλους λόγους, που λίγους θα εκθέσω στο επόμενο σημείωμά μου, η απόφαση του ’14, που τη θεωρώ δικαιοδοτική σκιά, είναι μια κακή απόφαση. Έπρεπε η Πολιτεία (είναι ανύπαρκτη για τα σημαντικά;) να την προσβάλλει στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) λόγω βαρύτατου πλήγματος στο εθνικό συμφέρον, ανήκεστης βλάβης στο περιβάλλον και την οικολογική ενέργεια και εσφαλμένης έως καταχρηστικής (in fraudem legis) εφαρμογής κανόνων δικαίου.
Γιατί Κύριοι και Κυρίες, Κυβερνήτες, Δικαστές και "περιβαλλοντολόγοι" ομού και αδιαιρέτως να μην γίνονται οι καλές πλημμύρες στην Ακαρνανία και να μη γίνει έρημος η Θεσσαλία; Γιατί να μην πεθαίνουν από καρκίνο οι άνθρωποι της Δυτικής Μακεδονίας; Γιατί να μην πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ πρόστιμα στην Ε.Ε. από τους φονικούς ρύπους του λιγνίτη; Και γιατί να μην εισάγουμε τη μισή ποσότητα ρεύματος πληρώνοντας πολύτιμο συνάλλαγμα και να έχουμε δική μας φτηνή και πράσινη ενέργεια; Γιατί καλοί μου άνθρωποι; Ξέρω μία απάντηση: Για να μπορείτε να πραγματοποιείτε όλα αυτά τα ωραία, πληρώνετε κάτι Μ.Κ.Ο, που καταθέτουν καμιά τριακοσαριά προσφυγές στο Συμβούλιο Επικρατείας κάθε χρόνο... Έγραψε κάποτε με οργή ο Νίκος Μάργαρης, καθηγητής περιβάλλοντος στο ΑΠΘ και ΚΠΑ, δημιουργός του τμήματος Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, συγγραφέας, παραγωγός ντοκιμαντέρ για το περιβάλλον και διευθυντής του ελληνικού national geographic: "...Μου την έδωσε... οτιδήποτε πάει να γίνει, κάποιοι προσφεύγουν στο Συμβούλιο Επικρατείας. Το Δικαστήριο αυτό ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΚΤΙΒΙΣΤΗΣ και χωρίς ΚΑΜΙΑ ΓΝΩΣΗ αποφασίζει μπλοκάροντας τα πάντα..." .
Αφού το Κράτος μας, λοιπόν, με τους Θεσμούς του είναι ανίκανο να υπερβεί τα "εμπόδια", για να ολοκληρώσει τα έργα, που ξεκίνησαν το 1986, ας παραχωρήσει με διεθνή διαγωνισμό σε ιδιώτες, όπως και με τους δρόμους, την ολοκλήρωσή τους παραχωρώντας για 20,30 ή όσα απαιτηθούν χρόνια την κατασκευή, λειτουργία και εκμετάλλευση της παραγωγής ενέργειας και τη δημιουργία οικολογικών τουριστικών υποδομών, εφ' όσον το επιθυμεί ο παραχωρησιούχος. Να δείτε, πως σε χρόνο "ντε τε" όλες οι μελέτες θα κριθούν ορθές από τον διάδοχο της κυρίας Σακελλαροπούλου, όπως στις Σκουριές Χαλκιδικής έκρινε η ίδια. Εκεί όπου απέρριψε καμιά εικοσαριά προσφυγές εναντίον της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός» στα ίδια χρονικά διαστήματα που έκρινε εσφαλμένες τις μελέτες για τον Αχελώο. Δίκαια την εγκωμίασε ο κ. Αλιβιζάτος, που ήταν δικηγόρος υπέρ της "Ελληνικός Χρυσός" των ιδιωτών στη Χαλκιδική και κατά του Δημοσίου στον Αχελώο, με άρθρο του στην «Καθημερινή». Τόνισε ότι την ακεραιότητα και τις γνώσεις τής τότε Προέδρου αποδεικνύει η καθήλωση των έργων στον Αχελώο (ποιος νοιάζεται) και η συνέχιση λειτουργίας των έργων στη Χαλκιδική (πολλοί νοιάζονται). Ο κ. Αλιβιζάτος κέρδισε όλες τις υποθέσεις Σκουριών και Αχελώου, που χειρίστηκε η ίδια Δικαστής. Όλες εναντίον του Ελληνικού "Κράτους". Γι' αυτό και γράφω: Δώστε βρε παιδιά σε ιδιώτες τα έργα του Αχελώου, για να τελειώσει αυτή η αμαρτία για τον Θεό... Θα συνεχίσουμε την άλλη Τρίτη.