Μην παρεμβαίνετε στα εσωτερικά του ποδοσφαίρου, για να αντιμετωπίσετε τη διαπλοκή και τη βία, θα έχετε συνέπειες. Μην ασχολείστε με ζητήματα αναξιοπιστίας της αθλητικής δικαιοσύνης, θα έχετε συνέπειες. Μην πειράζετε το «αυτοδιοίκητο» του ποδοσφαίρου, θα σας οδηγήσουμε σε Gr-exit.
Πολλές, συνεπώς, οι απειλές που εκστομίζονται εδώ και χρόνια από Ευρωπαίους «υπαλλήλους» του Ποδοσφαίρου, όχι μόνο προς την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του ελληνικού αθλητισμού, αλλά και σε επίπεδο εκλεγμένων Πρωθυπουργών. Απειλές κυρίως από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, που διαχρονικά και η ίδια ήταν αναμεμειγμένη σε γνωστές υποθέσεις οικονομικών εγκλημάτων και διαφθοράς. Παρόλ’ αυτά συνεχίζουν και κουνούν το δάχτυλο. Η αφορμή; Όλες οι ελληνικές Κυβερνήσεις, φρόντιζαν να νομοθετούν με τόσο συγκυριακό και προβλέψιμο τρόπο, ώστε να καθίστανται εν τέλει συνένοχες στην άνθιση της ανομίας που εξουσιάζει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και όλα αυτά κάτω από τις προδήλως παράνομες και καταχρηστικές απειλές της παγκόσμιας ομοσπονδίας και πάντα ύστερα από αίτημα της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας για απειλή αποβολής των ελληνικών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις.
Όλες οι κυβερνήσεις, χρησιμοποιούσαν τις αθλητικές ομοσπονδίες προκειμένου να κάνουν επίδειξη κομματικής ισχύος και φυσικά να δείξουν ότι ελέγχουν πλήρως τον αθλητικό χώρο. Κυβερνήσεις που έμοιαζαν ανίκανες ή και ανήμπορες, όχι μόνο να προλάβουν τα κακώς κείμενα, αλλά κυρίως να τα θεραπεύσουν. Κάποτε η κεφαλή της πυραμίδας του ποδοσφαίρου ήταν πράσινη, μετά κίτρινη, μετά κόκκινη, μετά ασπρόμαυρη και ούτω καθεξής, ενώ στα πιο χαμηλά στρώματα ομάδες-δορυφόροι, που δεν είχαν το παραμικρό δικαίωμα να παίρνουν θέση, παρά μόνο να στηρίζουν και να εκτελούν εντολές.
Δυστυχώς για τον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, έναν χώρο που διοικείται και διοικήθηκε από αυτοδιορισμένες παρέες ανθρώπων, που εξυπηρετούσαν κυρίως πολιτικά συμφέροντα, δεν έχει πιο χαμηλά. Και όλα αυτά στο όνομα του λεγόμενου «αυτοδιοίκητου» του ποδοσφαίρου, μίας ανύπαρκτης νομικά έννοιας, που εκ του αποτελέσματος φαίνεται αν έκανε καλό ή κακό στο ποδόσφαιρό μας, όλα αυτά τα χρόνια. Ο αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του κράτους, λέει το Σύνταγμα. Τι σημαίνει αυτό για τους μη νομικούς; Όταν στον αθλητισμό διαπιστώσει σήψη, αταξία, διαφθορά και ανομία, η Πολιτεία πρέπει να παρέμβει δραστικά.
Το να παρεμβαίνει η Πολιτεία, όπως το Σύνταγμα ορίζει, προκειμένου να βάλει τάξη στην ανομία και τη σήψη του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά του. Το να παρεμβαίνουν όμως Βουλευτές από διάφορες περιοχές ανά την Ελλάδα, ικανοποιώντας κομματικά ακροατήρια, για να σώσουν τοπικές ομάδες από τον υποβιβασμό, αν και εκείνες ενήργησαν ενάντια στον Αθλητικό νόμο, ή να παίρνουν θέση για επίσημες αθλητικές δικαστικές αποφάσεις, δεν συνιστά κανενός είδους παρέμβαση.
Αν μελετήσει κανείς προσεχτικά τα προγράμματα των κομμάτων για τον αθλητισμό και ειδικά για το «καλό» του ποδοσφαίρου, θα καταλάβει ότι το βασικό μέλημα όλων ήταν πως θα διαχειριστούμε την κατάσταση με το μικρότερο δυνατόν πολιτικό και κομματικό κόστος. Αν ακούσει τις προγραμματικές θέσεις κάθε εκλεγμένης κυβέρνησης για το ποδόσφαιρο, μέσα από τα ωραία λόγια θα δει την αιτία του κακού. Αν δει τους ανθρώπους που διοίκησαν διαχρονικά τον αθλητισμό από πολιτικές και διοικητές θέσεις, πάντα με φωτεινές εξαιρέσεις, επίσης θα λύσει πολλές απορίες.
Μην ξεχνούμε ότι το ποδόσφαιρο και στην Ελλάδα είναι λαοφιλές. Όσο πηγαίνει χέρι-χέρι με την πολιτική, μέσω αλληλοεκβιασμών, θα βρισκόμαστε συνεχώς στην ίδια νοσηρή κατάσταση. Κάποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ παραμερίζοντας το όποιο πολιτικό κόστος, προχώρησε στο αδιανόητο για την εποχή και απέσυρε τις αγγλικές ποδοσφαιρικές ομάδες απ' όλες τις διεθνείς διοργανώσεις. Το ίδιο συνέβη και στις περιπτώσεις απόλυτης ανομίας και διαφθοράς στους κόλπους του ιταλικού ποδοσφαίρου, όπου ιστορικές ομάδες υποβιβάστηκαν και διοικητικοί αξιωματούχοι του ποδοσφαίρου οδηγήθηκαν στις φυλακές. Αφήνω στον καθένα ξεχωριστά να απαντήσει, αν αυτά τα κορυφαία πρωταθλήματα επλήγησαν από τις ανωτέρω «δύσκολες» αποφάσεις ή όχι.
Ήρθε η ώρα να βρούμε τις λύσεις μόνοι μας. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει ολική απόσχιση του ποδοσφαίρου από το άρρωστο κομματικό κράτος που ελέγχει τα πάντα, και κυρίως ανθρώπους ικανούς και γνώστες της επιστήμης του αθλητισμού, για να πάρουν σκληρές, αλλά αποτελεσματικές αποφάσεις. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται βελτίωση με τα ήδη υπάρχοντα και φθαρμένα υλικά. Απαιτείται επανεκκίνηση και ανοικοδόμηση από την αρχή. Νέα ήθη όσον αφορά τη λειτουργία του, νέα πρόσωπα στη διοίκησή του, νέοι κανόνες ως προς τη συμμετοχή κάποιου στα διοικητικά των ομάδων και το κυριότερο μετατροπή του παραγοντισμού σε προσφορά. Ένα ποδόσφαιρο ταυτόσημο με το αναπτυγμένο προϊόν που προσφέρει θέαμα, γεμάτα γήπεδα, ομορφιά και το κυριότερο παράγει πλούτο και πολιτισμό.
Θυμάμαι τον δάσκαλό μου και «πατριάρχη» του αθλητικού δικαίου στην Ελλάδα, αλλά και δικαστή στο Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο της Λωζάννης (CAS), τον αείμνηστο Παντελή Δέδε, να μου λέει πριν χρόνια: «Βάσο μου, ο αθλητισμός αν και θα έπρεπε να αποτελεί το αγαπημένο παιδί του Πολιτισμού, δυστυχώς στην Ελλάδα έχει καταντήσει το αποπαίδι του...».

Από τον Βάσο Π. Καραμπίλια *

* Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, μέλος του Μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων